Peterdestadsvogelaar

Sandra vroeg mij gisteren wat voor rapportcijfer ik het jaar zou geven. Ik hoefde niet lang na te denken: een 8, minstens! Vooral de drie boomvalkenfamilies die ik dit jaar mocht volgen, maakten het een topjaar. Verder hebben wij een paar leuke trips gemaakt, zoals een paar luxe dagen naar Brabant,  een lang weekend naar Aken (wat een winkels daar, enorm!)   en een paar weken naar ons vaste adres, ook in Duitsland.  Wij hebben ook een nieuwe badkamer laten plaatsen, waar we iedere dag veel plezier van hebben.  Met Tino ging ik in het voorjaar een paar dagen naar Texel en later kampeerden wij op een wel heel zweverige camping. Last but not least hadden wij veel gezellige momenten met onze dierbare andere vrienden.  Ook qua bijzondere tuinsoorten mocht ik niet klagen. Een man gekraagde roodstaart koos in het voorjaar mijn tuin uit om een paar dagen mooi te wezen (zie mijn blog op van 13 en 14 april voor die schoonheid).  Natuurlijk zorgde mijn hartafwijking ook dit jaar we

De dagen voor Kerstmis zijn niet alleen donker, maar meestal ook somber en waterkoud.  Dan is het verleidelijk om de benenwagen binnen te laten en de auto te pakken. Verleden week, in de de polder van Zuidland, gaf ik eraan toe. Een beetje schuldig voelde ik me wel over deze luie wattenhouding. Gelukkig verdween dat gevoel als nevel voor de zon toen ik zomaar in een boomgaard aan de Zeedijk een paar mooie reeën zag liggen.  De meeuwen waren ook in een gemakzuchtige bui en lieten de trekker het graafwerk doen bij hun jacht op wurmen

Kjuu-kjuu-kjuu-kjuu-kjuu. De lachende roep van de groene specht schalt door de lucht. Met wat geluk zie je daarna een middelgrote vogel in golvende vlucht voorbijkomen.Maar hem echt bekijken lukt niet, want hij landt in een boom en kruipt direct naar de kant van de stam waar hij voor jou niet zichtbaar is. Maar niet vandaag... De storm die gisteren de polder Biert geselde, trok het vel van mijn wangen strak over mijn jukbeenderen. Zwoegend en vechtend fietste ik tegen de storm in. Bij sommige vlagen viel ik bijna stil. Kwam de wind even van opzij, dan moest ik oppassen om tijdens zo'n ruk niet in de berm te belanden.  In Biert kreeg ik even rust, omdat de wind brak op bomensingels en bebouwing en in minder krachtige stukjes door het dorp heen dwarrelde. Net toen ik afremde om bij een veldje uit te blazen, golfde een groene specht voor mij langs. Dit keer verdween hij eens niet achter een stam, maar landde hij op de horizontale tak van een fruitboom, nog geen 10 meter bij m

In deze tijd van het jaar komt het er niet altijd van om naar buiten te gaan. Na het werk is het al snel donker. Heb ik dan eindelijk eens tijd, dan heb ik geen fut of regent het. Gelukkig is er dan nog IVF: In Vitro Fotografie,   fotograferen vanachter glas, zoals dat van mijn keukenraam. Tuinvogels laten op deze zachte dagen de voedselcontainers nog links liggen en genieten van de restanten natuurlijk voedsel. Vinken scharrelen tussen het afgevallen blad naar zaden. Roodborst en heggenmus zoeken op de grond naar insecten. De pimpelmezen doen hetzelfde tussen de struiken. Daar vissen zij menig spinnetje tussen bladoksels vandaan.  Kennelijk hebben zij ook behoefte aan vitamines, want een paar dagen terug was er een pimpelmees driftig bezig met het eten van meidoornbessen. De foto's die ik ervan maakte zijn door de dubbele glaslaag van mijn ruit wat onscherp. Tja, het blijft behelpen met die reageerbuisfoto’s.

Op mijn werk doen ze hun best om het de werknemers naar de zin te maken. Zo is het Cup-a-Soup-assortiment tijdelijk uitgebreid met exotische smaken, zoals Hongaarse goulash. Heerlijk voor wie zich even flauw voelt en toe is aan een opkikkertje.  Anderen worden niet door hun werkgever verwend, maar moeten zelf op jacht naar opkikkertjes. Zoals de jonge blauwe reiger, die vanmorgen aan de oever van ons vijvertje stond. In eerste instantie stond hij als een standbeeld. Maar reigers staan natuurlijk niet zomaar langs een vijverrand. Al snel bleek dit te kloppen, want voorzichtig begon hij op zijn lange stelten voorwaarts te bewegen, zijn spiedende oog gefixeerd op iets in de oevervegetatie aan de overkant. Na enkele minuten bracht hij zijn borst naar voren en het achterste deel van zijn nek juist naar achteren. Zo vormden zijn borst en nekspieren een krachtige veer. Een paar tellen later al ontspande deze zich en lanceerde met grote snelheid de dolk-achtige snavel, gevolgd de

Peter:   " Heb jij de koereigers al bekeken?" Tino : "Eh, neen… ik weet dat ze aan de Schuddebeursdijk zitten, ik heb het gezien op Waarneming.nl, maar eerlijk gezegd vind ik een winterkoninkje mooier…” Peter: "ik heb ze ook niet bekeken; eigenlijk heb ik helemaal niets met reigers." Tegen de tijd dat wij de Schuddebeursdijk nota bene kruisen, zijn wij de koereigers al vergeten.  Onderaan de dijk langs de Korendijkse Slikken ziet Tino een havik neerduiken in het gras. Daar lijkt de rover bezig met het overmeesteren van een prooi. Het gevecht speelt zich af achter een rietkraag, waardoor wij maar bij vlagen iets zien. Ik klim de dijk op in de hoop om van daaraf over de rietkraag heen te kunnen kijken. Wat volgt is een spektakel van heb ik jou daar. De havik blijkt zich op een haas te hebben gestort. Maar Langoor geeft zich niet zomaar gewonnen. Hij vecht letterlijk voor zijn leven. Even worstelt hij zich onder de dodelijke greep

De inwoners van Goeree Overflakkee noemen alles wat aan de overzijde van het water ligt ‘de overkant’ en iedereen die aan zo’n overzijde woont, noemen zij ‘overkanters’.  Natuurlijk bedoelen zij daarmee 'niet van hier'. Maar zo gedacht woon ik dus eigenlijk aan de overkant.  Heel verwarrend, want vandaag was ik zelf ook aan een overkant, namelijk aan de overzijde van het Spui op het eiland de Hoekse Waard. Maar het kan nog ingewikkelder, want ten opzichte van Goeree-Overflakkee ligt de Hoekse Waard ook aan hun overkant. Dus waar is nu de overkant? Gek word je van die Flakkeeënaren! Waar je niet gek van wordt, is de rust en stilte op de Hoekse-Waard en in het bijzonder in   het gebied tussen Goudswaard en Nieuwendijk. Daar ligt zo ver als het oog reikt natuur. De zon staat hier bijna de hele dag in je rug, waardoor het zicht er perfect is. Eenmaal op een uitkijkplek aangeland hoef je dus niet meer weg. En dat is precies wat mij vandaag gebeurde: ik belandde

Mijn ervaring met weersvoorspellingen is dat ze meestal kloppen als het over regen gaat. Dat bleek gisteren ook weer eens, want de voorspelde regen maakte dat Tino en ik  al voor de lunch verzopen katten waren. Omdat verbetering er ook niet in zat, waren wij om een uur al weer thuis. Dat moest anders kunnen... Vandaag na het werk was ik daarom in mijn eentje weer naar de Spuimonding-West gereden. Het was zonovergoten. In deze tijd van het jaar belooft dat de mooiste luchten en goede vliegomstandigheden voor de zeearend. Die beloften werden ruimschoots waargemaakt. Twee zeearenden waren er zelfs.  Het is dat ik ik het er nu nog even over heb, maar het natte pak van een dag eerder was natuurlijk acuut vergeten.  De zeearend onder de in paniek weg vluchtende ganzen De zon gaat hier zo mooi onder dat hij zelfs de grauwe gebouwen van de stad laat glimmen

De meeste kramsvogels broeden in Scandinavië en Finland. Daar zijn de winters te koud en te voedselarm. Nederland, met zijn zachte winters, is dus een fijne plaats voor ze om te overwinteren. En dat doen ze overal in onze omgeving, dus niet alleen in natuurgebieden op Flakkee (zie vorig blog). Overal waar bessen in de struiken hangen of in boomgaarden met afgevallen fruit zijn groepen kramsvogels te zien.  Vaak hoor je ze eerder dan je ze ziet. Zij roepen namelijk een herkenbaar en verdragend “tjak-tjak-tjak”.  Zij zijn een slag groter dan lijsters en merels, waar ze ook familie van zijn. Z eker in het begin, als deze prachtvogels ‘pas’ terug zijn, kan ik hun bonte verenpakjes langdurig bewonderen. Een palet van zachte tinten grijs, bruin, oranje en wit. De komst van de kramsvogels is de aankondiging van het begin van het najaar en koudere tijden (wie zou dat denken op een dag als deze, die een warmterecord heeft gebroken). Maar in de avonden is het al te voelen, ze komen e

Vandaag was het eindelijk eens ouderwets herfstig fris. En nat. Zo nat zelfs, dat mijn trip naar Flakkee in het water dreigde te vallen. Gelukkig gebeurde dat niet, hoewel er voor water wel een hoofdrol bleek te zijn weggelegd vandaag. Na het schieten (daarvoor moest ik aan de 'overkant' zijn), ging ik nog even struinen bij het Adolfsgat. Het is verbazingwekkend hoe een watertje met zo’n naam zo lieflijk kan zijn. Want dat is het, omringd als het is door besdragende struiken, bomen en rietruigten. Het stikt er dan ook van de vogels.  Het is alleen jammer dat het meertje pal naast de provinciale N59 ligt. Het autoverkeer mag daar 100 en doet dat dan ook met graagte. De herrie die dat maakt doet niet onder voor het gebulder van een bataljon “Panzerkampfwagen Nr III”, waarmee we dan toch weer terug zijn bij die beste Adolf. Eenmaal de dijk afgedaald verdween de associatie met Hitler als sneeuw voor de intussen doorgebroken herfstzon, die de meidoornstruiken en de daarin

DE ZEEARENDEN, die soms langs het Spui te vinden zijn, zijn vrijwel onbenaderbaar. Zelfs als de afstand tussen jou en het dier nog honderden meters bedraagt, gaan ze al op de wieken. Je mag ze alleen   bekijken door verrekijker of telescoop. Zeearenden zijn reusachtige roofvogels. In zit zijn ze ruim 70 centimeter hoog  en zij hebben een spanwijdte van 2 meter. Vliegende deuren worden ze daarom wel genoemd. Deze afmetingen zijn op zich indrukwekkend, maar in het veld komt dit meestal niet tot zijn recht vanwege de afstand. Alleen door heel veel geduldige uren in het veld door te brengen, kun je wel eens het geluk hebben dat er een op kortere afstand langs of overvliegt, maar anders zul je, zelfs door een kijker, genoegen moeten nemen met een donkere stipje. En dan strijken er twee kraaien neer in de dode boom waar ook een zeearend zit. Nu kun je hun formaat vergelijken met dat van hun buurman en besef je alsnog hoe gigantisch die zeearend wel moet zijn.   Een grote zi

Deze en de komende tijd bezoekt een bijzonder lief ogend vogeltje onze streken. Een steltoper, iets kleiner dan een kievit, met een vriendelijk uiterlijk. Hij heeft een rond kopje, een relatief groot oog en een kleine snavel. Ik heb het over de goudplevier. In de winter zijn ze lichtbruin met een goudgele gloed. Omdat ze meestal in heel grote groepen zitten (of staan), is het net of iemand hun stukje  grond met een bus goudverf heeft bewerkt.  De goudplevieren brengen een constant fluitend geluid voort. Het vult de hele lucht zonder irritant te zijn. Ik vind het een gezellig geluid, passend bij de herfst en de winter. Logisch ook, want ze komen alleen in de herfst en de winter naar Nederland. Het mooiste is het als er een roofvogel nadert. Dan gaat de hele groep als één de lucht in. Omdat ze een witte onderkant hebben, schakeert het vliegende palet tussen wit en goud. Het vliegen en zwenken gaat synchroon. Het is dus niet of je naar een vogel kijkt, maar naar een glinst

Helaas zijn de boomvalken die ik dit jaar gevolgd heb weer vertrokken naar Afrika. Jammer hoor, want nu heb ik niets meer om handen...toch? Gelukkig worden wij getrakteerd op een prachtige nazomer (en dat na een zomer waarover wij ook niet mogen klagen). Die nazomer laat zich uitstekend genieten in de buitengebieden van Nissewaard. Daar houd ik mij de laatste dagen dan ook veelvuldig op, treurend over het vertrek van mijn boomvalken, maar stiekem met een grote glimlach, want het is wel erg mooi hoor, deze dagen. Nazomertijd is ook spinnentijd Wintertalingen Zich verzamelende kieviten gaan in de lucht omdat er een roofvogel nadert. Ook de talingen vluchten. Een plukje lepelaars (1 jong met de zwarte vleugeltoppen) Twee zeearenden voeren een zonnedans op Een groepje van de 53 koeien die in het gebied wonen en elke avond over de dijk trekken

Uit een oude vogelgids: “de merel is een schuwe bosvogel”. Nu hoor ik u denken: “schuw? In de tuin pikken ze de wurmen nog net niet tussen mijn vingers vandaan als ik aan het wieden ben”.  Maar toch klopt het dat merels oorspronkelijk schuwe vogels zijn. Dat blijkt wel als je ergens bent waar er nog echt veel natuur is, zoals in Duitsland. Daar gaan de merels er nog ouderwets vandoor als ze een mens zien. En niet alleen merels, maar ook vinken, goudhanen, kuifmezen, zwarte mezen. Eigenlijk knijpt alles er als een speer tussenuit.  Roofvogels zijn zo schuchter dat je in de bossen van Duitsland zelden een havik of sperwer zult waarnemen. Zelfs de 'makkelijke' soorten, zoals buizerds en rode wouwen, blijven op grote afstand.  Hoe anders is dat hier in Nissewaard. Daar zijn sommige buizerds zo aan mensen gewend dat ze niet eens meer wegvliegen.  Eigenlijk hou ik niet van die tam geworden wilde dieren; net een dierentuin of kinderboerderij.  Maar als er dan toch zo’n t