Peterdestadsvogelaar

De vogelwereld ligt op schema. Sommige zomergasten, die uit zuidelijke streken terugkomen, lijken een of twee weken te vroeg binnen. Maar wie zijn wij om dat te bepalen? Alsof de natuur zich iets van ons aantrekt. Neem nu het Corona-virus. Je kijkt er misschien niet zo naar, maar ook dat enge ding is gewoon een natuurverschijnsel. Toch zie ik liever de bruine kiekendief. En wat een geluk, deze roofvogelsoort is sinds een klein weekje terug in het land. Bruine kiekendieven vertonen direct na aankomst bij hun broedgebieden spectaculair baltsgedrag. Vrouw en man roepen klaaglijk piepend, een soort ‘pjieeew’. Het draagt heel ver. Hoor je het, kijk dan naar boven en speur de blauwe lucht af. Vanmorgen had ik ze gauw gevonden. Het waren stipjes, zo hoog vlogen ze. Het donkerbruine stipje, het vrouwtje, ging al gauw capriolen maken: draaien, versnellen, fladderen, duiken, op de kop vliegen. Dat deed ze in eerste instantie alleen, maar na een tijdje kwam ook het slankere mannetje

Als je erg je best moet doen om een bepaalde vogel in beeld te krijgen, lukt het vaak niet. Het bos of het veld dat je wilt afspeuren lijkt wel de hooiberg, die de speld voor je verborgen probeert te houden. Maar hoe chaotisch een bosrand of veld er op het eerste oog ook uitziet, er zit altijd een bepaalde regelmaat of logica in. Na een tijdje zie je vanzelf dat er iets in die logica niet klopt. Vaak is dat een vogel of een dier dat je anders niet gezien zou hebben. Hoe vaker je in de natuur komt, hoe beter je de onregelmatigheden leert te herkennen. Totdat het wel vanzelf lijkt te gaan. Vandaag was het zo’n afwijking in de chaos die mij naar een koppel haviken leidde. Op de foto’s zie je er twee. Een bijna wit mannetje, met contrastvolle donkere delen, maar ook een vrouwtje, dat veel bruiner en gecamoufleerd is. Ik zag het vrouwtje het eerste. Dat illustreert mijn theorie, want zij was in de bomenrij met het blote oog niet te zien. Toch werd mijn aandacht getrokken omdat er iet

Je komt wat tegen bij het vogelen... Zo denk ik warempel mijn fiets te hebben teruggevonden die in 1987 werd gestolen bij Metrostation Centrum Spijkenisse.  Ik baalde er toen echt van, want er zat een leren Brookszadel op dat helemaal naar mijn kont gevormd was. Stilletjes hoop ik dat de dief er een enorme hernia aan overgehouden heeft (want het zadel paste natuurlijk niet bij zijn kont). Mijn fiets was een WBR. Gekscherend werd toen gezegd dat dat stond voor: Wereldberoemde Rotfiets. Research wijst uit dat het de afkorting was van: Willem Buitendijk Rotterdam. Nooit geweten.  De vondst van ‘mijn’ fiets was een bijvangst. Mijn aandacht werd eigenlijk getrokken door een parasitaire plant, die je soms ineens ziet verschijnen op de wortels van bomen. Het is de paarse schubwortel. Hij wordt ook wel Prachtwortel genoemd. De wetenschappelijke naam is Lathraea clandestina. Deze plantensoort maakt geen bladgroen aan. Nooit geweten. Vroeger kende ik alleen de Nederlandse naam van de plan