Peterdestadsvogelaar

Een foto van een mediterraan landschap met het silhouet van een Eleonora’s valk. Geen betere herinneringen aan zonniger tijden dan dat. En geen betere metafoor voor de hoop op zonniger tijden, waarin wij weer vrij en veilig kunnen bewegen. Tijden zonder reisverboden. In gedachten vlieg ik naar Lesbos. Het vogelrijkste Griekse eiland met de vriendelijke bewoners. Helaas vliegen mijn gedachten als vanzelf ook naar de vluchtelingen in het kamp Mória met zijn 14.000 vluchtelingen, waarvan ruim 5.000 kinderen! Het leven is daar verre van zonnig. Dat was het al zonder Corona.En ík denk aan niet meer mogen reizen?  Voor ons breken hopelijk betere tijden aan na het vaccin. Maar voor hen? De Nederlandse regering heeft laatst 16 kinderen opgehaald. Een druppel op een zinderende mediterrane plaat (waar het nu overigens koud en nat is, zeker in een hut van planken en plastic). Het lost het probleem niet op om ze daar weg te halen. Maar als wij ook anderen zonnige tijden gunnen, welke van de tw

Regen in de ochtend. Meestal zet ik op dit soort dagen iets op het fornuis dat lang moet pruttelen. Nu heb ik dat gisteren al gedaan: groentesoep met bouillon, getrokken uit mergpijp en zo. Zojuist heb ik de filters van de afzuigkap in de vaatwasmachine gezet. Ook iets waar ik liever bij thuisblijf. Onze afzuigkap begint letterlijk te piepen als hij in bad wil. En wie ben ik om hem dat te misgunnen? De soep houdt mij gezelschap. De pan had ik vannacht buiten gezet; lekker koel. Gelukkig met een plastic zak eroverheen, want anders zou hij deels naar regenwater smaken.  Alles in de tuin is drijfnat. Kringetjes op de vijver en in de drinkschalen. Het is windstil en donker. Vanmiddag zou het gaan opklaren, maar ook waaien. Misschien kan ik dan nog even naar buiten. Maar nu zit ik hier nog goed, aan de eettafel. Straks schenk ik mijn tweede kop koffie in en ga ik schrijven aan mijn roman. Het is een spontaan project, dat iets meer dan een jaar geleden begon. Intussen schreef ik 504 pag