Peterdestadsvogelaar

Bruine kikkers, groene kikkers, een heikikker en zelfs een reusachtige bullfrog (Florida) had ik al eens gezien. Maar de boomkikker was nog een mysterie voor mij. Dus toen Ed er een tijdje geleden over begon, was een afspraak snel gemaakt. Ik had bovendien wel weer eens zin in een tripje naar Noord-Brabant en als dat beloond zou worden met een gifgroen, gezuignapt camouflagewonder, dan zei ik daar geen nee tegen. Zo stapten wij vanmorgen om tien uur het gebied in, waar het nog onverminderd heet en benauwd was.  De voorspelde regen zou later pas binnendrijven, wat de grijze lucht in de verte ook bevestigde. Een visloze poel, braamstruiken en een wild grasveldje. Volgens Ed zijn dat de vereisten voor de habitat van boomkikkers. Al deze ingrediënten waren hier voorradig, dus daar zou het niet aan liggen.  En ja hoor, o p het moment dat ik nog hijgend en puffend mijn rugzak neerzette en op zoek ging naar mijn flesje Deet (ook muggen en dazen voelen zich prima thuis in

De wereld is in de ban van een nieuw computerspel, waarbij het de kunst is om een Pokémon in de zoeker te krijgen, zoals Pikachu, Charmander, Squirtle of andere wezentjes met fantasievolle namen. Mensen gaan er zo in op dat ze onder een auto komen of met fiets en al in de plomp vallen. Zijn dat effe klunzen! Ik ‘jaag’ mijn hele leven al op bijzondere en kleurrijke wezentjes al heten die vogels en heb geleerd om daarbij niet in zeven sloten tegelijk te lopen. Zo moeilijk is dat niet, dus de heisa in de media lijkt me overdreven. Of is de moderne mens het jagen zo verleerd dat bomen die ergens al jaren staan ineens veranderen in een kapstok voor dubbelgevouwen fietsen?  Onbegrijpelijk en voor mij: niets nieuws onder de zon. Over de zon gesproken: die deed behoorlijk zijn best de afgelopen dagen. Zo warm was het zelfs, dat ik er maar een tropenrooster op nahield. Voor dag en dauw was ik uit de veren gegaan en de polder in gefietst. Maar nog voor het middaguur trok ik mij a

Die kom je meestal tegen in de medische wereld. Een man verstapt zich en heeft een zere knie. Op de afdeling spoedeisende hulp vinden ze een verrekte kruisband, maar toevallig ook iets anders. Soms leidt dat andere tot een vervelende nasleep, maar soms wordt het met succes aangepakt en mag de patiënt zich achteraf gelukkig prijzen omdat erger is voorkomen. Ook vogelaars hebben wel eens een toevalstreffer. In mijn geval heeft dat inderdaad een nasleep (maar geen vervelende : mijn passie voor boomvalken is eigenlijk het gevolg van een toevallige ontmoeting. L ees mijn boek "De boomvalk...en ik" voor het hele verhaal). De meeste toevalsbevindingen in de vogelarij zijn kortstondiger, maar daarom niet minder leuk. Zo reed ik gister ik het kader van mijn ' passie' door de polder toen ik achter een groep struiken een reeks herkenba re piepjes hoorde. Ik kneep mijn handremmen hard in en kwam abrupt tot stilstand met mijn achterwiel in de lucht. Meteen stapte ik

Een paar dagen geleden verlangde ik terug naar de simpele jaren tachtig van de vorige eeuw. Niet vanwege de vreselijke aanslag in Nice of de staatsgreep in Turkije, want die had je in die tijd ook, zij het dat het toen strijdende partijen in Libanon waren of de ETA of de IRA die het straatbeeld onveilig maakten. Neen, mijn wens om even terug in de tijd te gaan, kwam voort uit een veel vredelievender tafereel: mijn werk (hoewel dat vandaag wel overeenkomsten vertoonde met een 'wa r zone') . De telefoon stond niet stil. Krap had ik een samenvatting van een gesprek op een blaadje gekrabbeld of de volgende beller hing weer aan de lijn en zo ging het de hele dag door. De stapel notities werd almaar groter. Hoe zou ik die ooit kunnen uittypen en kunnen opslaan in mijn computer?  Wat zou de werkwijze uit de jaren 1980 een uitkomst geweest zijn: perforator, twee gaatjes, snelhechter en klaar is kees. Zo kan ik soms ook vreselijk verlangen naar het gemak van een carbonpapiertje (