Opkikker

Op mijn werk doen ze hun best om het de werknemers naar de zin te maken. Zo is het Cup-a-Soup-assortiment tijdelijk uitgebreid met exotische smaken, zoals Hongaarse goulash. Heerlijk voor wie zich even flauw voelt en toe is aan een opkikkertje. 

Anderen worden niet door hun werkgever verwend, maar moeten zelf op jacht naar opkikkertjes.

Zoals de jonge blauwe reiger, die vanmorgen aan de oever van ons vijvertje stond. In eerste instantie stond hij als een standbeeld. Maar reigers staan natuurlijk niet zomaar langs een vijverrand.

Al snel bleek dit te kloppen, want voorzichtig begon hij op zijn lange stelten voorwaarts te bewegen, zijn spiedende oog gefixeerd op iets in de oevervegetatie aan de overkant. Na enkele minuten bracht hij zijn borst naar voren en het achterste deel van zijn nek juist naar achteren. Zo vormden zijn borst en nekspieren een krachtige veer. Een paar tellen later al ontspande deze zich en lanceerde met grote snelheid de dolk-achtige snavel, gevolgd de reiger zelf, die tot halverwege zijn lijf onder water verdween. Druipend van het ijskoude water verscheen de reiger weer in beeld, nu met een vette kikker in de bek.

Na wat gehannes verdween het gladde amfibie in het keelgat van de reiger. Een onvrijwillige transformatie: van kikker naar opkikker.

Kikkerbillensoep?

Kikkermans had zich de winter waarschijnlijk anders voorgesteld

Later op de dag zag ik deze grote zilverreiger met kikker. Ook in de vrije natuur zijn kikkers gewilde prooien