Peterdestadsvogelaar

Rust roest. Het sombere en regenachtige weer van de afgelopen dagen werkte de roestvorming in de hand, want het nodigde niet uit om naar buiten te gaan om in beweging te komen. Maar mijn rug, die nog altijd gevoelig is na een stevige hernia in 2003, begon gisteren zo te protesteren dat ik halverwege de middag, gehuld in waterdicht textiel, toch de deur uit ging. Krakend en piepend kwam mijn stramme lijf op gang toen ik mijn fietstochtje begon langs een paar kleine stadsparkjes in Spijkenisse. Ik verwachtte niets te zien. Hoogstens wat eenden en meerkoeten. De rest van de vogelwereld zou zich vast warm en droog verstoppen in dichte klimop of een holle boom en daar met een bak chips op schoot zitten te Netflixen. Het was midden op de dag en toch leek het wel of het schemerde in het parkje in Spijkenisse Groenewoud, dat wij vroeger het Indianenkamp noemden. Indianen zijn er echter al lang niet meer. De enige bewoner bestond uit een licht getinte zwerver, helaas voor hem niét geh

Aan het einde van de Haringvlietdam voegt Tino uit naar rechts. De afrit draait in een ruime bocht naar links en biedt uitzicht op de buitenhaven van Stellendam. Een kleine vissersvloot ligt uit te rusten in het kalme, maar ijskoude zeewater. Aan het eind van de afrit gaan wij rechtsaf en dan gaat het over de ophaalbrug over het Zuiderdiep heen. Links zien wij nu de binnenhaven, maar wij slaan er niet veel acht op. Nu het andere eiland is bereikt, beheersen vogels onze gedachten en ik zeg: “lang geleden dat ik een kleine zilverreiger zag, die zou ik wel weer eens willen zien”. Op de rotonde slaan wij rechtsaf, dan onder de N57 door, voorbij de visafslag en dan rechts de geasfalteerde dijk op. Aan het einde hiervan keert Tino de auto. Ik hoop dat hij hem bij het achteruitsteken onder controle houdt, zodat wij niet achterwaarts de haven in kukelen. Ik bedenk hoe diep het hier is. Zou de auto helemaal kopje onder gaan of blijven steken op de grillige blokken, een meter of vier lager?

Niet alleen roofvogels knokken om eten als het koud is (zie vorig blog). Ook de gewone zangvogels  zijn iets fanatieker bij het vergaren van voedsel. Begrijpelijk, want nu de kou zoveel extra energie vraagt van de vogellijfjes is eten van direct levensbelang.  Van gezellig samen aan de voedercontainer hangen is deze dagen dan ook geen sprake. Men gunt elkaar de zonnepit in de snavel niet en regelmatig leidt dit tot kleine luchtgevechten.  Ik heb geprobeerd om hiervan foto's te maken, omdat je daarop goed kunt zien hoe mooi veel vogelvleugels getekend zijn.  Man vink, waarvan vooral de olijfgroene stuit opvalt. Man vink jaagt vrouw bij het voedsel weg.  De winnaar mag aan tafel Het lijkt wel een geest, deze vinkenvrouw met haar vervagende vleugels

Als het vriest, zijn de polders vaak leeg. Alsof de grond te hard is voor tedere snavels, wroetend naar wormen en insectenlarven. Gelukkig zijn er toch wel wat vogels in polder Simonshaven. In de verte klinkt gefluit van Smienten en ook wulpen lanceren hun melodieus geluuuw door de krakend frisse lucht. Nu er prooivogels zijn, is de jager mogelijk vlakbij. En ja hoor, hoog in een mast zie ik haar, de slechtvalk (ik denk aan de grootte van de roofvogel dat het een vrouw is). Zij zit wat om zich heen te loeren en zeilt dan in een steile streep naar beneden. Daar zit al een tijdje een buizerd. De buizerd gaat na een korte schermutseling aan de haal.  De slechtvalk zit nu waar de buizerd zat en   begint aan iets te plukken dat daar kennelijk al lag. Veertjes en rode stukjes vlees worden er vanaf gescheurd en verdwijnen in de slechtvalk. Het is een forse prooi, een eend of een meerkoet. Jammer dat de buizerd die aan de valk moest afstaan, maar dan had hij maar moeten dooreten. Zeker

Hoera, het vriest!  Daarbij schijnt er een opgewekt zonnetje. Voor mij reden om de polder op te zoeken op zoek naar de slechtvalk. En voor de hazen om achter elkaar aan te rennen en andere dingen te doen om warm te blijven. Geef ze eens ongelijk. En die slechtvalk, die was er ook, maar deze hazen vond ik voor nu wel even leuk. Die hadden er zin in

Eindelijk worden de voorspelde winterse buien uitgestort, en hoe! Ze slaan met zo'n kracht tegen mijn auto dat hij ervan schudt. Een mix van regen- en ijsdruppels tikt tegen de carrosserie. Hier binnen, beschut en verwarmd, doet het knus aan, als regen tijdens een zomerse bui op het zeil van je tent. Straks, als de ijsregen in mijn gezicht zal slaan, denk ik daar vast anders over... . Uit oogpunt van schuilmogelijkheden staat de wind ongunstig op de Spuimonding-West. Meestal bieden dwars op de windrichting liggende dijkjes luwte, maar het water staat zo hoog dat alle dijken natte voeten hebben en ik er niet terecht kan.  Met hoog gesloten jas, onder ijsmuts en capuchon vecht ik mij een weg over de dijk in de richting van het Haringvliet. Ondanks de felle kou is het prachtig, zoals het uitspansel steeds wervelend van uiterlijk verandert. Het ene moment is het diep donker grijs, behangen met flarden witte watten, dan weer ziet de zon kans om door een blauwe kier heen licht o

Mijn werkkamer kijkt uit op mijn achtertuin. Het valt op dat de vogels elke dag stipt tussen drie en half vier in bad gaan. Alle soorten: pimpelmezen, koolmezen, groenlingen, vinken en merels. Iedere soort heeft een vast plekje in de oeverzone van de  badkuip en baddert er op los. Daarna gaan ze voor mij op ooghoogte in een struik zitten en poetsen zij hun verenpak.  Zo kan ik het werken stiekem toch een beetje combineren met vogelen. Pimpelmees. Handig zo'n spiegel. Man vink houdt van spetteren De groenling doet het wat rustiger aan Koolmees tijden het afdrogen