Peterdestadsvogelaar

Spreeuwen zijn geen vaste gast in mijn tuin. Of beter, dat waren ze niet, want nadat ze het vetblok ontdekt hadden, waren ze er niet meer weg te slaan. Dat vetblok roofden ze in  een paar dagen leeg met hele brokken tegelijk. Heel wat anders dan de bescheiden muizenhapjes van de mezen en de roodborst.    Spreeuwen zijn prachtig. Kijk bijvoorbeeld naar de witte stippen op hun borst, die een pijltjespatroon vormen. Toch zit ik met smart te wachten tot ze opkrassen. Daarom heb ik geen nieuw vetblok opgehangen, wat die sufferds al een paar dagen niet door lijken te hebben. Of ze vertrouwen natuurlijk op de ruimhartigheid van de Stadsvogelaar; nou, niet dus!   En dan die exoot. Die zag Sandra tijdens ons wandelingetje in de Bernisse. 'Wat is dat?' riep ze. Mijn parate kennis liet mij echter in de steek. Maar geen nood, ik appte een foto naar Chris de Nooijer van Goldcrest Nature Tours, en al na een paar seconden kreeg ik het antwoord: een Chileense smient. Die schijnt al een paar

De eikel die ik verleden jaar voor een appel en een eikel kocht bij Kruidvat doet het nog steeds geweldig. Alles komt erop af: koolmees, pimpelmees, vink, huismus, roodborst en lawaaipapegaai. Enorme gulzigaards , die groene exoten! Zo’n parkiet heeft gelukkig een onhandige snavel. Alleen met veel gepiel wurmt hij daar een zaadje mee tussen het gaas door, dus dat loopt zo’n vaart niet (tenzij ze met zijn tienen tegelijk komen, maar bij mij gelukkig niet). Maar spreeuwen, die kwamen laatst wel met een hele groep. Hap-slik, de hele eikel in een paar minuten leeg. Ook financieel loop je dan leeg op die gasten. Dus toch maar weer de hufterproof voedersilo van stal gehaald. Verleden jaar moesten ze er niets van hebben, maar nu hun eikel steeds door schrokops wordt leeggeroofd, zijn ze toch maar over hun schroom heengestapt. Maar de eikel blijft favoriet. Zolang daar nog wat in zit, laten ze de getraliede silo toch liever links liggen; schrokops of niet. Halsbandparkiet op de Kruidva

Zeg hallo, hoe gaat het met Tino? Met Tino? Wel dat zal ik eens vertellen. Hij gaat vooruit, met muizenstapjes weliswaar, maar in elk geval vooruit. Zelfs heeft hij zijn pen weer opgepakt.Dus weet je wat: lees het anders even op zijn blog. Ik weet zeker dat hij dat erg leuk zou vinden. Klik op de link om naar zijn blog te gaan.  En wij: tot gauw!  https://wwwdeliterator.blogspot.com/

Vandaag is de meteorologische winter begonnen. Het is niet winters. Wel mistig. Daar word je niet gauw nat van. Tenzij je een vogel bent, die altijd buiten is. Dan word je verenkleed drijfnat en ben je heel wat uurtjes bezig met poetsen. Vanmorgen zat de torenvalk op haar vaste stek bij de "P" bij van de Beninger Slikken. Zittend op een paal, poetsend, ruim een uur lang. En ik kan daar gerust een uur naar kijken. Behalve als het weliswaar niet winters is, maar behoorlijk fris. Na een minuut of veertig hield ik het daarom voor gezien. Natuurlijk heb ik wat plaatjes gemaakt (gaat al beter, ondanks het trillen). Wat ook beter gaat, is Tino. Die mag als het meezit half december naar huis. Dan is hij er nog niet, maar het is een grote morele overwinning. Bovendien, als je zo lang noodgedwongen ergens zit waar je niet wil zitten, dan kun je je 'gewone' thuis opeens enorm waarderen.  Misschien kan ik hem binnenkort een half uurtje op sleeptouw nemen. Als dat lukt dan lezen j

Je zou er zo aan voorbij fietsen, aan zo’n minuscuul blauw stipje in een zee van herfstkleuren. En ik ben ervan overtuigd dat mij dat ook vaak gebeurt. Ondanks mijn speurende blik die altijd alert is op blauwe stipjes. Stipjes die ijsvogels blijken te zijn, de meest tropisch ogende vogelsoort in ons koude kikkerland.  Verleden week was ik het slootje al bijna gepasseerd toen ik abrupt aan de noodrem trok. Ik rolde mijn fiets een meter terug, richtte de verrekijker en bingo! Behoedzaam de camera gepakt, en hopen dat ik niet te erg zou beven. Najaar en winter zijn de ideale seizoenen om ijsvogels te spotten. Ze vallen dan net iets meer op in het bladerloze struikgewas aan de rand van heldere sloten. Je zou ze zo maar kunnen spotten in je eigen woonwijk. Tenminste als ze met de rug naar jou toegekeerd zitten, want hun borst heeft de kleur van een dor herfstblad. Dus: laat de blikken maar eens speuren en fiets of wandel er niet aan voorbij.  Het stipje En de uitvergroting van het stipje

De kramsvogels zijn gearriveerd. Ieder najaar bezoeken ze onze omgeving om besdragende struiken leeg te eten. Of afgevallen fruit in boomgaarden. De meeste broeden in Noord en Oost-Europa, maar Tino en ik vonden ook eens een broedende kramsvogel in een laag boompje langs een weg in de bebouwde kom van een plaatsje in de Hoge Venen in België. Sporadisch broeden ze ook in Nederland, in onze zuidelijke en oostelijke provincies.  Over Tino gesproken: hij gaat vooruit, kan weer lopen en verstaanbaar praten. Maar veel kan hij ook nog niet. Hij moet hard trainen om met de Kerst een dagje thuis te zijn. Terug bij de kramsvogels. Ze  zitten meestal in grote groepen bij elkaar, vaak tussen koperwieken, en zoals vanmorgen ook tussen spreeuwen. Steeds als er onraad was (zoals een roofvogel), ging de hele bende de lucht in. Van die actie heb ik geprobeerd wat foto’s te maken. Vanuit de auto, lekker lui en warm, want het was waterkoud deze ochtend, die in mist was ondergedompeld.  Een zittende kra