Peterdestadsvogelaar

Veel mannen zullen in hun jeugd wel eens een dier hebben mishandeld of gedood. Laat ik voor mijzelf spreken: ik wel. Mijn halve kindertijd was mijn luchtbuks mijn favoriete speelgoed, wat helaas ten koste ging van menig mussen- of mezenleven. Ik moet er nu niet meer aan denken en heb dan ook diepe spijt van mijn wandaden als kind. Dat lijkt me logisch, want ik ben nu volwassen. Maar zo logisch is het niet, want verleden week sprak ik een volwassen man die zijn buks 24/7 paraat heeft liggen bij de tuindeur voor het afschieten van eksters. Waarom?  "Omdat het rotbeesten zijn", zo sprak hij.  Weer zo'n mens, dacht ik, die meent te mogen oordelen over goed en kwaad in de dierenwereld, over wenselijk of niet wenselijk.  Een neanderthaler, v erblind door voor oordelen , doof voor welk zinnig argument dan ook. Het lag er zo dik bovenop dat ik wijselijk mijn mond hield over het belang van eksters in het ecosysteem.  Maar thuisgekomen nam ik het alsnog voor de ekster

Als ik alleen aan het vogelen b en, praat ik niet. Met uitzondering van soms een een zame kreet uit enthousiasme over een prachtige waarneming.  Soms loopt er iemand met mij mee en merk ik dat m en zich, bij het horen van mijn vele verhalen over vogels, verbaas t over hoe vaak i k kennelijk in de natuur ben. Ik vertel dan dat vogelen voor mij eigenlijk geen hobby is, maar een levenswijze. Een vader van een vriend sprak zelfs eens de woorden "die jongen is niet fanatiek, hij is een maniak!"  Zo negatief wil ik het niet stellen, want bij maniakken denk ik aan seriemoordenaars of mensen die ondergoed van waslijnen stelen en niet aan een goedaardige natuurliefhebber zoals ik, die elk moment van de dag naar vogels probeert te kijken, bijvoorbeeld in het Har telpark, waar ik in een gestolen uurtje voor het naar het werk gaan nog een dartel vuurgoudhaantje in een lage vlier probeer te scoren, of een ijsvogel op een stokje. Deze laats te zi n telt 73 woorden.

In mijn boek “De boomvalk…en ik” wijd ik een hoofdstuk aan tekens. Gebeurtenissen die eigenlijk te toevallig zijn om er geen betekenis aan te hechten. Iedereen maakt ze wel eens mee, denk ik. Of alleen mensen die ervoor open staan? Gisteravond gebeurde er ook zoiets. De hele avond had in het teken van David Bowie gestaan en wij hadden het regelmatig over hem gehad. Ik had er inspiratie door gekregen en had mijn vorige stukje geschreven. Sandra vroeg waarover het ging en ik vertelde dat ik de vraag stelde of David Bowie naar de hemel zou zijn gegaan. Intussen was het bedtijd. In de slaapkamer zei ik dat David Bowie ook eens een elf had gespeeld in een film. Ik zei dat ik dacht dat die film “Elf” heette. Ik had dit nog niet gezegd of ik zag  op mijn digitale wekkertje dat het 11.11 uur was. Ik liet het aan Sandra zien en zei: twee keer “elf” is dat niet toevallig? “Daar heb je het antwoord”, sprak Sandra, “hij laat je weten dat hij blij is met je stukje en dat hij het goed maakt

Major Tom! Met die popsong was David Bowie eind jaren 1960 al een goed eind op weg in zijn ruimteschip. Ik denk niet dat hij toen zou hebben geloofd dat zijn echte reis naar boven al in 2016 zou beginnen. Hier op Ground Control vinden velen het een verlies. De zenders stonden op 11 januari 2016 de hele dag in het teken van de nog maar net negenenzestig jaar jonge, overleden popster. Zelf had ik niet veel met zijn muziek. Hoewel ik regelmatig “China Girl” neurie en de film “Merry Christmas Mr. Lawrence” lang een van mijn favoriete was. Toen hij al dik in de vijftig was, zag ik hem nog eens op televisie en hoewel ik hem persoonlijk natuurlijk nooit ontmoette, leek hij mij een intelligente, creatieve gentleman. Gisteren zag ik een documentaire over zijn leven, die dat beeld bevestigde.  Het viel ook op dat het maar een klein mannetje was. Dat was de Bijbelse David trouwens ook. Die versloeg Goliath en veroverde een koninkrijk, waar David Bowie vele harten van fans vero

Met de sjoemelsoftware van Volkswagen, de overlast van de vluchtelingen en het geweld in Keulen tijdens de voorbije jaarwisseling, waarbij tientallen vrouwen door duizend mannen werden belaagd, beroofd en aangerand zou je haast denken dat alles in of uit Duitsland prut is. Niets is minder waar. Het blijft een geweldig vakantieland en bovendien maken ze er Zeiss verrekijkers. Ook die van mij, die ik 25 jaar geleden kocht bij Optiek van der Wiel in Leiden (wat een geweldige klantenservice geeft die winkel: mijn regenkap was na 25 jaar versleten en ik ontving gisteren kosteloos een nieuwe). Op de bijzonder grauwe ochtend van vandaag was ik met Tino gaan fietsen aan de Zuid-Oostrand van Spijkenisse. Het was waterkoud en toen wij boven Oud Beijerland een lucht zagen naderen, die aankondigde dat de grauwheid spoedig zou overgaan in pure nattigheid, trapten wij de fiets wat harder aan, terug naar huis. Wij waren toen al in een topstemming, want er was een rode wouw gepasseerd en vlak