Peterdestadsvogelaar

Intermezzo: zojuist terug van een terras met lekkere bieren (zoals de 'Lamme Goedzak' die zijn naam eer aan deed, want ik ben aardig lam), dus als u een wat merkwaardige zinsconstructie tegenkomt, dan weet u hoe dat komt. Nu weer terug naar mijn reisverslag. Intussen was het half drie. De hoogste tijd om het gebied in te trekken. Als het meezat, zou ik de boomvalken vinden en kunnen uitvogelen waar ik de volgende dag het beste kon gaan zitten (qua dekking en schaduw voor mijzelf en qua lichtval voor mijn opnames). De hitte werd versterkt door de hoge luchtvochtigheid na de regenbuien van de afgelopen dagen. Dampen stegen op uit de vegetatie langs het schaduwrijke pad dat de ingang was naar natuurgebied De Mortelen.  Lommerrijke entree naar het gebied. Aan het eind van het pad op de foto was een klaphekje. Meteen rechts stond een bramenhaag. Volgens de campingeigenaar barstte het hier van de boomkikkers en ach, als je er toch bent, waarom dan niet even e

De voorspelling was, dat het ’s middags in Brabant zou opklaren en dat het mooie weer zou eindigen in een hittegolf. Maar op maandagochtend regende het nog. Wat mij wel uitkwam, want dan hoefde ik mij niet te haasten en kon ik in alle rust mijn auto inladen. Om half twaalf zat ik in de auto, hoopvol vooruitziend naar beter weer en mooie natuurontmoetingen. De eigenaar van de camping had een grote volière met kleurrijke vogels. Mijn compliment erover aanvaardde hij in dank. Even later bedacht ik dat het waarschijnlijk niet eens zijn vogels waren, want de man legde een verbluffend gebrekkige kennis van inheemse vogels aan de dag. Zo dacht hij dat een gierzwaluw een grote vogel was met enorme klauwen. Van een boomvalk had hij zelfs nog nooit gehoord! Ik zette mijn tent op vlakbij een mooie, volle eik. Deze eik wierp een grote schaduw over mijn plaats.  En omdat de voorspelde hittegolf intussen was aangebroken, was dat een zo weldadige vorm van luxe, dat de overige kampeerde

Zoals u vast wel weet, ben ik in de maanden april tot en met oktober gefocust op boomvalken. Gelukkig broeden er in sommige jaren een paar boomvalken in de buurt. Maar in ons stedelijke gebied valt het dan nog niet mee om ze goed en rustig te observeren. Vaak zitten ze ver weg of langs een drukke straat, op een afgesloten terrein of in een lawaaiige omgeving.   Soms broeden ze niet in de buurt. Dat was in 2015 het geval. En als ik een heel jaar lang geen boomvalken zie, wordt ik oprecht ongelukkig. In 2015 kwam daarbij dat ik met mijn boek bezig was, waarvoor ik nog een aantal goede foto’s nodig had. Daarom moest ik mijn heil ergens anders in Nederland zoeken. Verleden jaar bracht mij dat bij de Strabrechtse Heide, waar ik een groots avontuur beleefde. In mijn boek “De boomvalk… en ik” is dit beschreven. Ik had dit jaar, dus in 2016, twee dagen vrij genomen, om op Voorne-Putten een marathonsessie boomvalken te houden. Maar ook nu was het helaas lastig om boomvalken  goe

Een van de verschijningsvormen van het mooie Brabant Veel mensen hebben het te druk voor het lezen van grote verhalen. Met wat geluk jaagt u er op vakantie nog een paar boeken door, maar in het dagelijkse leven wordt voor lezen zelden tijd vrijgemaakt. Werk, dagelijkse beslommeringen en de zorg voor kinderen gaan voor en de resterende tijd is voor de televisie of Netflix. En het internet natuurlijk. Over het internet surft u tegenwoordig meestal vanaf het mobieltje (jammer, want mijn foto’s zijn op groot scherm veel mooier). Vaak doet u dit er even bij, dus naast een andere activiteit. Dat is handig voor korte stukjes, maar langere teksten vragen meer tijd een aandacht. Als die er op dat moment niet is, haakt u af voor het einde van mijn verhaal. Of u scrolt alleen even langs de plaatjes. Om dit te voorkomen, probeer ik om mijn verhalen niet te groot te maken. Maar soms heb ik wel een lang verhaal, zoals over mijn belevenissen tijdens mijn kampeertrip naar Brabant va

De specialist heeft zojuist medegedeeld dat hij klaar met je is, omdat hij niets meer voor je kan doen.  Het slaat in als een bom en het is maar de vraag of je er zelf ook al klaar mee bent. Met je leven, wel te verstaan. Want je had nog zoveel plannen. Kleine plannen, zoals nog een heleboel vogels zien, paden bewandelen en landen verkennen. Maar ook grote: een vrouw die nog oneindig lang moet worden liefgehad, een kind dat moet worden grootgebracht en haar kinderen, jouw kleinkinderen, die ooit om een liefhebbende opa vragen. En wat doe je dan, als je ook nog eens veroordeeld bent tot je bed, omdat je lijf niet meer doet wat je zo zielsgraag zou willen ? Het antwoord is simpel: hopen. Hopen op herstel, een opleving, op nog een beetje kwaliteit van leven en op een enorme berg uitstel. En verder haal je eruit wat er nog inzit en met wat geluk bezit je het vermogen om groot plezier te putten uit piepkleine dingen. Gelukkig bezit hij dit vermogen. Ik schrijf “hij”, w