Peterdestadsvogelaar

Mijn neef Erik is ook vogelaar. Hij woont bij de Peel en ziet daar dus vogelsoorten die horen bij bos en hei. Ik zie meestal soorten die voorkomen in de Delta. Soms ziet een van ons een bijzondere soort. Zo zag Erik laatst een briluil. Het was de eerste die ooit in Nederland was gesignaleerd. Dat lijkt mij logisch ook, want hij komt oorspronkelijk noch op de heide, noch in het bos, noch in de Delta voor, maar in de tropische regenwouden van Zuid- en Midden Amerika.  Het moet een zeer reislustig en avontuurlijk beestje zijn geweest; misschien meegelift op een schip met bananen? Waarschijnlijker is dat het ging om een ontsnapte vogel uit iemands collectie. Een escape noemen wij dat onder vogelaars, maar dit detail mocht Eriks pret niet drukken.  Zaterdag zagen Sandra en ik ook een bijzondere soort. Althans, Sandra vond hem. Doet zij steeds vaker tegenwoordig. De vogel van zaterdag was een zwarte roodstaart. Nou worden die tijdens de vogeltrek wel vaker gezien, maar zelden midden in de w

Vandaag scheen de zon en zag alles er opeens veel kleurrijker uit. Toch leuker dan zwart-wit hè? Een fazantenhaan die droge voeten houdt Zijn sierlijke kop en rug in detail. Zie ook die kuifjes Nog zo'n kleurrijk type: een putter, zaadjes pikkend uit elzenpropjes      

Wie gaat er nou zwart-wit denken als je zoveel andere kleuren hebt? Wat moet de vroegere fotografie een verademing geweest zijn. Alles in zwart en wit met daartussen een enorm gevarieerd grijs gebied. Geen discussies over wit of zwart of blank.  Maar ja, wie gaat er nou in zwart-wit fotograferen als het in kleur kan? Soms is die vraag logisch te beantwoorden, namelijk op grijze dagen als gisteren en vandaag. Dan kun je nog zo je best doen om kleurenfoto’s te maken, maar dan zien ze er in zwart-wit-grijs eigenlijk net zo mooi uit. Vandaar dus. Het leuke is dat deze brandganzen in het echt ook wit, zwart en grijs zijn Maar ook smienten doen het goed zonder kleur  

Het jaar is al weer 17 dagen op weg en nu pas een blog van mij. Is er dan niets gebeurd om over te schrijven? Jazeker wel, maar eerder te veel, voornamelijk goed, met één wanklank: het overlijden van Jacquelien, mijn boezemvriendinnetje van vroeger. Heeft er flink bij me ingehakt. Dat heb ik altijd als leeftijdsgenoten dood gaan, veel te vroeg, en al helemaal als ik met die persoon een bijzonder band heb, of had.  Het goede nieuws is dat Tino al een paar weken thuis is en het elke dag een stukje beter maakt. Hij moet wel vechten tegen de frustratie om niet meer te kunnen wat hij voorheen wel kon. Fietsen bijvoorbeeld. Het lijkt zo simpel om te doen, maar ondertussen... Maar, hij slaat zich er goed doorheen.  Hij wandelt veel, wankel nog, maar al sneller dan ik, zodat de blinde steeds aan de lamme moet vragen om het wat rustiger aan te doen. Voordeel van zo'n slakkentempo is dat je veel meer ziet! Als ik met Tino op pad ga, laat ik de camera thuis, mede omdat ik continue klaar sta o