Peterdestadsvogelaar

Terwijl de mensen in kerststemming zijn en in verwarmde huizen de feestdagen vieren, gaat buiten de natuur haar gang, in al haar goddeloze wreedheid. Een voorbeeld hiervan maakten Tino en ik vanmorgen mee bij de Beninger Slikken. Een verhaal, haast te schokkend voor woorden en zeker geen traditioneel kerstverhaal.  Maar bijzonder genoeg om verteld te worden, Kerst of niet.  Het is heerlijk om de  kerstdagen te beginnen met een frisse neus van een ochtend vogelen. Tino was dat met mij eens en daarom hadden wij besloten om samen naar de Beninger Slikken te gaan.  Achter de dijk, die het venijn wegnam van de over het veld jakkerende wind, richtten wij onze telescopen op een immense groep eenden. Wintertalingen, berg-, slob-, krak-, pijlstaart- en wilde eenden. Daarachter een enorme groep kieviten en goudplevieren en enkele bonte strandlopers. Om de zoveel tijd ging de hele bende massaal op de wieken. Roofvogel! Havik of slechtvalk vermoedden wij en al gauw bleek da

Vandaag, vier jaar geleden, overleed mijn moeder.  Mijn tante, haar laatst achtergebleven zus, wees mij erop. Ik was de datum vergeten. En ook die van mijn vader. Ze overleden allebei in 2012. Hij in de zomer, zij in de winter. Maar op welke datum, ik weet het niet meer. Op dit moment neemt vooral 22 september 2016 geheugenruimte in beslag. Ik hoop en denk dat ik die datum nooit zal vergeten. Ik zal er goed mijn best voor doen. Maar dat deed ik ook bij de sterfdagen van mijn ouders. En die ben ik nu dus vergeten. Maar het zou veel gekker zijn als ik de personen achter die datums zou vergeten en dat is gelukkig niet het geval. Mijn moeder is elke da g wel even present. In materiële zin, omdat ik nog dagelijks in haar auto naar mijn werk rijd. Maar ook op andere manieren duikt ze iedere dag wel even op. Meestal in verband met een mop of als het over eten gaat. Aan mijn vader denk ik wat minder, maar toch nog vaak. Bijvoorbeeld in het voorbije weekend toen ik met

Tien jaar geleden zocht ik een boompje voor in de tuin. Liefst een boomsoort die vogels zou aantrekken.   Bij een tennisclub in Barendrecht viel mij n oog op een elsje dat naast h et voetpad was opgeschoten. B ij de eerstvolgende onderhoudsronde zou het zeker gewied worden. Ik stak het daarom uit met mijn mes, wikkelde het in een plastic zak en plantte het thuis uit in de tuin. Daar mocht Sprietje, die toen nog geen 30 cm was , zijn best doen om een boom te worden. En dat deed hij ! Hij groeide uit tot een kolos van ruim 10 meter lengte met een spanwijdte van 6 meter. Een reus die, zoals verwacht, een prima vogeltrekker was: mezen- en vinkensoorten waren dol op de zaadjes uit de elzenproppen. Ook de Turkse tortels zaten er graag in. Maar helaas had Sprietje ook mindere kanten. Dit najaar bleek dat zijn machtige takken en wortelgestel mijn gazon hadden uitgedroogd. Ook trakteerde hij ons elk voorjaar op een berg stuifmeel, dat zich hardnekkig aan van alles en nog wat hec

Om een vogelmagneet te zijn, moet je tuin voldoen aan de vier v’s:  voedsel, voorplanting, variatie en veiligheid. Dat laatste criterium was bij mij lange tijd een probleem, want mijn tuin was het domein van Ralph de kat. Hoewel traag, lui en ziekelijk vormde hij een zo grote dreiging voor potentiële gevleugelde gasten, dat die mijn tuin alleen met grote omzichtigheid bezochten voor een haastig bad of een vlugge hap. Ralph, de lieverd, trok het niet meer. De suikerziekte had hem gesloopt en hoe Sandra het ook geprobeerd had, ze kon hem niet langer instellen op de juist dosis insuline. Hij werd verward, kreeg epileptische aanvallen, bleef weg en sloeg maaltijden over. In zijn laatste dagen zat hij aan de Diazepam om rustig te worden, maar dat was natuurlijk niks. Wij hebben hem daarom laten inslapen. Dat vogels zeer oplettende en opmerkzame wezentjes zijn, blijkt uit het feit dat zij al heel snel na de dood van Ralph doorhadden dat de kust veilig was.   Zij zagen