Peterdestadsvogelaar

Wij waren ieder apart op pad gegaan en hadden via SMS afgesproken om elkaar om twee uur te treffen bij de inlaat van het Spui. Ik was er wat eerder en had het mij gemakkelijk gemaakt in het gras op de kopse kant van de Bernisse. Van daaraf had ik een weids uitzicht over de rivier en zijn oevers. Na een tijdje zag ik door mijn verrekijker het silhouet van Tino, die rustig peddelde op zijn fiets . Z o nu en dan stopte hij om een zingende rietvogel te begluren. Kennelijk had hij niet door dat hij zelf ook begluurd werd. Plotseling sloeg hij af naar links, het Spuibos in. Dat was niet de afspraak. Was hij iets bijzonders op het spoor? Toen hij wegbleef belde ik hem: hij dacht een spotvogel te hebben gehoord. Kort daarna lag hij weer op de juiste koers. Nu genoten er twee vogelaars van het uitzicht aan de kopse kant. Er passeerde een havik met prooi, een boomvalk liet zich heel even volgen bij de libellenjacht en een fuut verschalkte een baarsje. Vanuit het Spui stroomde he

Lange vogelnamen worden door vogelaars voor het gemak soms afgekort. Zo wordt de gierzwaluw gereduceerd tot een ‘giertje’ en een boerenzwaluw tot een ‘boertje’. Toen ik gisteren laat in de middag op de Hogeweg fietste, was het bij de ‘boertjes’ een drukte van belang. Bij hun jacht op insecten scheerden de zwaluwen over de velden. Van mijn aanwezigheid trokken ze zich weinig aan, want ze zoefden mij links en rechts om de oren.  Het was prachtig om door die behendige acrobaten te worden omzwermd. Nog prachtiger werd het toen uit de bomen boven mij geagiteerd gekwetter klonk. Het bleken jonge zwaluwen te zijn, die luid bedelden om een hapje insect. Voor mij, de mens, leken al die jagende zwaluwen op elkaar. Maar de jonge vogels pikten hun ouders er feilloos uit. Zodra er een in de buurt kwam, zetten de boertjeskinderen simultaan een enorme keel op. Meestal werd dat direct beloond met een sappig hapje dat vakkundig in een van die keelgaten werd gedeponeerd.    Het is niet

Vogels hebben een derde ooglid dat van onder naar boven dichtgaat. Dit ooglid heet het knipvlies. Het heeft verschillende functies.  Het zorgt onder andere voor het voor het vochtig houden van het oog, zoals bij ons mensen gebeurt met knipperen. Ook wordt het gebruikt als de vogel een waakzaam dutje doet. Zij slaan het vlies dan steeds een paar tellen omhoog over één oog. Het andere kan dan de boel in de gaten houden. Een andere belangrijke functie van het knipvlies is bescherming van het oog tijdens het fatsoeneren van het verenpak. Let er maar eens op als je een vogel hierbij observeert. Steeds als de snavel in of langs het verenpak gaat, sluit het knipvlies zich even. Er kunnen immers stofdeeltjes of schilfertjes loskomen, die hun kostbare ogen kunnen beschadigen.  Hieronder staan twee foto's van een meerkoet. Op de ene foto heeft hij zijn mooie rode oog open. Op de andere is het knipvlies naar boven geklapt, omdat hij in zijn veren pikt. Oogje open Oo

Gisteren vertelde mijn buurvrouw over een mussenkoppel in de meidoorn. "Ze zijn terug in onze buurt", zei ze hoopvol. Ik zei dat er inderdaad af en toe een mussenfamilie komt, maar dat ze volgens mij niet nestelen bij onze huizen. Maar wat niet is, kan wel komen.  Vooral mijn conifeer, die monsterachtig de hoogte en de breedte in gaat, zou een mooie plek kunnen zijn voor ‘spin-off’ van de kolonie die een paar straten verderop gevestigd is. Speciaal voor de mussen laat ik daarom ook het onkruid aan de buitenkant van mijn erf woekeren en doe ik niets aan de bladluizen op mijn struiken. Mussen voeren hun jongen namelijk met insecten, waaronder bladluizen. Zo’n onkruidrand ziet er niet uit voor ons mensen, maar mussen zien dat anders. Die houden wel van rommelige landjes.  Alleen een plaats voor zand- of stofbad ontbreekt nog en ik weet niet hoe dat op te lossen, want als ik een zandbak aanleg, zal het al gauw een kattenbak zijn. In afwachting van de mussen, moeten wi