Peterdestadsvogelaar

Zal hier en nu het einde zijn? Heeft u dit wel eens gedacht? En of u er voldoende uitgehaald heeft om zonder spijt de ogen voor de laatste keer te durven sluiten? Ik denk niet dat de jonge haas zulke gedachten had, kort voor hij stierf onder de klauwen van de buizerd. Laat staan dat hij besefte dat hij dertig meter boven de grond in een hoogspanningsmast aan twee buizerdkinderen zou worden gevoerd. Hazen denken niet na over zulke dingen. Zeker kleuterhazen niet. De vraag was gisteravond overigens wel of moederbuizerd haar buit bij het nest zou krijgen, want dat bleek geen eenvoudige klus. Ondanks urenlang gehannes had zij het zware hazenlijkje niet verder omhoog gekregen dan enkele meters lager dan het nest. Ik kon het verloop niet afwachten, want de schemering viel in. wat komt daar aan, dacht ik eerst nog Moederbuizerd met het hazenlijkje Beetje morbide, maar zo is de natuur

Het wetland naast het Mallebos Onweer, ik ben er dol op. Het kan mij niet hard genoeg gaan. Behalve als ik in het open veld ben. En dat was vandaag nou net het geval. Ik wilde een rondje door de polder fietsen. Maar halverwege Simonshaven klonk een roffel, vingen mijn blote armen de eerste regendruppels op en dreef een dreigend donkere lucht gestaag mijn kant op. Ik moest mijn plannen omgooien: weg uit de open ruimte en op zoek naar een veilige plaats. Dankzij de hoogste stand van mijn trapondersteuning, dus gevaarlijk hard, was ik voor de bui losbarstte in het Mallebos. Al snel bleek dit geen foute keus, want toen het eenmaal begon te druipen, bleven de meeste druppels steken in het dichte bladerdek (het onweer zelf ontlaadde zich gelukkig niet in de bomen). Ook wemelde het van de vogels. Het was overduidelijk kraamtijd. Overal zag ik zangvogels met snavels vol insecten voor hun kroost. Van alle kanten hoorde ik gebedel van jong grut dat hongerig in de struiken

Tino werkt als vrijwilliger op Tiengemeten (10-G). Vandaag had mij mij uitgenodigd voor een dagje vogelen op het eiland. Na te hebben bepaald wat mee moest (eten, genoeg drinken en een regenjack), was duidelijk dat de camera met telelens thuis moest blijven: te zwaar voor de te verwachten afstanden die wij gingen wandelen. Jammer, want de ervaring leert dat vogels precies dan in de meest fotogenieke poses verschijnen als de camera in de kast ligt.  Zou  die teleurstelling mij vandaag bespaard blijven? Een koekoek komt normaal gesproken moeilijk in beeld. En lukt het toch, dan meestal kort en van veraf. Niet vandaag: het dier landde precies in de boom waaronder wij stonden te schuilen. Op nog geen 5 meter boven ons toonde hij ons zijn prachtig bevederde achterwerk. Helaas: geen foto. Ik at mijn hoed op van frustratie. Maar het kon nog erger.   De cetti’s zanger is een wensvogel. Zo’n vogel die je zo graag eens goed zou kunnen bekijken. Maar het zijn zulke schuwe vogels, da

Hoe is het de jonge houtduif sinds 10 mei vergaan? Hij is in elk geval niet in een kattenmaag beland.  Een paar dagen geleden zat hij zomaar op het kastje naast het keukenraam, nog steeds geen knapperd, maar ook niet meer zo'n Gremlin als 10 dagen terug.  Gisteren stapte hij steeds ergens anders uit de struiken. Hij trok zich niets aan van onze aanwezigheid. De schuwheid die zijn ouders nog aan de dag leggen, is bij het jong niet te bespeuren. Dat denkt niet anders te weten dan dat mensen hem geen kwaad zullen doen. Wat ons betreft klopt dat ook. De handjes grondvoer die ik om de zoveel tijd uitstrooi, verdwenen tot en met gisteren slechts in de krop van zijn ouders, die hem nog voerden. Toen het jong zijn moeder gisteren al bedelend benaderde, joeg zij hem echter weg. Zij vond het vast tijd dat hij zelf zou leren pikken.  Vanmiddag zaten moeder en kind samen op het strooivoer. En warempel, zij deed hem het pikken voor en hij deed haar na. Les geslaagd, want toen hij zich

Sinds ongeveer een maand ben ik gestopt met Facebook. Ik speelde al langer met het idee. Het gedoe rond de privacyschending door Facebook was het laatste zetje dat ik nodig had (beseffend dat ook Google en Whatsapp hengelen naar informatie, maar je moet ergens beginnen). Het was meteen een goede manier om vast te stellen hoe verslaafd ik eigenlijk was. Dat Facebook verslavend is, staat namelijk vast. Sommigen zijn zo verslaafd dat ze er de hele dag op zitten te kijken. Anderen kijken en posten wat minder, maar brengen het platform toch dagelijks een bezoekje. Zelfs op vakantie, wanneer je eigenlijk weg wilt zijn, willen zij toch weten wat er zich in het leven van hun ‘vrienden’ thuis afspeelt. Een verslaving dus, in uiteenlopende gradaties. Ik vond mij een matige gebruiker. Toch voelde zelfs ik mij een beetje afhankelijk van Facebook. Dit bleek toen ik ermee stopte. De eerste dagen had ik het gevoel dat er iets ontbrak in mijn leven. Ook had ik af en toe de drang om to