Peterdestadsvogelaar

Over een tijdje, als de zangvogels eieren of nestjongen hebben, zullen gaaien, eksters en kraaien toeslaan. Want dat doen ze in die overvloedige tijd van het jaar om hun dieet aan te vullen met dierlijk eiwit. De rest van het jaar struinen deze kraaiachtigen het land af op zoek naar (onkruid)zaden en insecten. Daar werken ze grote hoeveelheden van weg. Waarvoor dank, want op een insectenplaag zit niemand te wachten. Dus, als u over een tijdje de neiging krijgt om in een klaagzang te vervallen over die schurkachtige, en lawaaiige  rovers, herinnert u zich dan dit blogje over het nut van deze onmisbare schakels in de natuur.  Op onderstaande foto's zien wij een gaai, die in de bomen speurt naar insecten(larven). In het uurtje dat ik hem bekeek, ving hij er heel wat. De meeste pulkte hij onder de schors vandaan van dode takken en stompjes. Het was een genot om naar het ijverige dier te kijken. Overigens zijn ze vreselijk schuw en lastig te benaderen. Maar het camouflagenetje

Het jonge pimpelmezenstel dat ik vanmiddag ontmoette, had kennelijk mijn blog van 22 maart gelezen. Voor hen geen steriele nestkast, maar ouderwets pionieren in een dode boom. Daarvan staan er veel in het Mallebos, voorzien van plenty kieren en gaten. Er moet nog veel gebeuren, voordat de kraamkamer af is. Op de foto's zie je de ene mees dan ook snavels vol vermolmd hout uit het hol verwijderen, terwijl de ander keurend toekijkt. Een druk stelletje hoor.

Ik was vanmorgen een paar uurtjes op de fiets de polder in gegaan. De uitbundig schijnende zon was bedrieglijk, want het was fris. Wat zeg ik, het was steenkoud! Gelukkig had ik er rekening mee gehouden en met mijn 'buff' en mijn wintermuts was het goed uit te houden aan de Garsdijk, tussen Hekelingen en Simonshaven.  De jachtpartij van de slechtvalk die ik hoopte te zien, bleef uit. Maar er was genoeg leven in de brouwerij. Grutto’s en tureluurs schalden hun namen door de atmosfeer. Daarbij vlogen ze op grote snelheid langs, als Joint Strike Fighters verwikkeld in een hevig luchtgevecht, daarbij wendend en zwenkend, hun helderwitte vleugelvlakken oplichtend in de zon.  JSF polderstijl (grutto) De slechtvalk verscheen pas toen ik weer naar huis fietste     Opeens hoorde ik “kluut, kluut, kluut”. Kort daarna viel mijn blik op een groepje van acht kluten. Ze stonden tot aan hun buiken in het water. In mijn jeugd waren kluten zeldzaam. Nu niet meer

In Hartelpark en Mallebos zijn nestkastjes opgehangen. Hoewel ik niet zo houd van die kunstmatige vormen in de natuur, bieden ze wel het voordeel dat ook de gewone mens getuige mag zijn van de familieperikelen van zangvogels. En als er dan toch een pimpelmees met een snavel vol stro aan zo'n kastje hangt , dan blijf ook ik natuurlijk even kijken naar die binnenhuisarchitect, comfortabel vanaf het pad, zonder blubberschoenen. Pimpelmees richt woning in Een kraai vond het wel een goed idee van de mees en aapte hem na: ook hij liep met nestmateriaal in zijn bek. Voor hem is zo'n nestkastje uiteraard veel te klein. Gelukkig kunnen kraaien gewoon de boom in. Zwarte kraai met nesteldrang (door tralies heen gefotografeerd) Ook een koppel staartmezen was druk bezig, maar ik heb niet kunnen uitvinden of het nestelgedrag was of dat ze aan het eten waren. Zonder verrekijker kon ik niet zien wat er in de kleine snavels verdween. Bovendien waren ze zo beweeglijk

Of eigenlijk drie vissers, want met mijn camera hengel ik ook. Niet naar vissen, zoals die andere twee, maar naar vogels. Die andere twee waren een blauwe reiger, roerloos op zijn tak, genietend van de late middagzon, en een ijsvogel.  Ze zaten er mooi bij, vanmiddag in het Hartelpark. De ijsvogel was veel beweeglijker dan zijn vismaat en ik verdenk hem ervan dat hij ook iets anders deed dan vissen. Maar dat vond ik niet zo erg, want daardoor kon ik hem in verschillend posities aan de haak slaan. De plaatjes spreken voor zich. Even goed kijken, want de ijsvogel is een stuk kleiner

Rietgors man en vrouw op Tiengemeten Vanmorgen gingen Tino  en ik naar Tiengemeten. Hij werkt er als vrijwilliger en had mij al een paar keer uitgenodigd om mee te gaan. Vandaag was het dan zo ver.   Gisteravond, tijdens een melige watsapp-sessie bij het laatste tv-debat, hadden wij afgesproken om eerst samen te gaan stemmen. Een hoogtepunt in onze vriendschap. Of juist een dieptepunt, want liever houden wij ons bij het vogelen ver van politiek . Hoewel, o p momenten dat de vogels even niet thuis geven, bezondigen wij ons graag aan  politiek gewauwel, bij voorkeur ongefundeerd en met de meest absurde ideeën om de wereld te verbeteren. Of het nu de aanwezigheid van Tino in het hok naast mij was of het feit dat mijn gedachten al op Tiengemeten waren, omdat ik verwachtingsvol uitzag naar het paar zeearenden dat daar onlangs was ontdekt, in het stemhokje beging ik een enorme blunder.  De partij van mijn voorkeur stond niet simpel links, tussen de grot