Peterdestadsvogelaar

Naast mijn stoel in de tuin, waar het prima vertoeven was (zon, een goed glas en goed gezelschap), hingen een paar zweefvliegen rond. Ze hingen letterlijk: in de lucht, zoals ze zo vaak doen, loerend met hun facet-ogen. Maar dat kan ik ook, dacht ik en daarom loerde ik terug, eerst met mijn twee ogen en daarna met mijn lens. En zowaar, met de handmatige focus wist ik er nog eentje te vangen ook. Mysterieuze beestjes, die zweefvliegen.

Sommige mensen hebben een gat in hun hand. Ik heb er twaalf. Althans in mijn vingers. Al zijn het maar speldenprikken, het is lastig typen, want sommige doen venijnig pijn. Mijn geperforeerde tengels zijn het resultaat van een cursus thuisprikken. Sinds de laatste keer dat ik serieuze hartklachten had, vond mijn cardioloog het beter dat ik met een andere bloedverdunner zou beginnen. Een middel dat beter verdunt, maar dat als nadeel had dat ik eens in de zoveel tijd naar de trombosedienst moest om te controleren of de dosering nog klopte. Bij de trombosedienst, in mijn geval STAR MDC, werd elke paar weken een vinger aangeprikt, waarna de uitslag bepaalde wat de dosering voor de volgende weken was. Gelukkig was STAR niet ver van mijn huis. Op de fiets vijf minuten heen en vijf minuten weer. Toch was het lastig, want het moest vaak even voor mijn werk en als het regende moest ik erna nat in de auto stappen. En als het koud was, waren mijn vingers te koud om te prikken. E

Je zou het niet snel denken, maar ik heb ook nog een ander leven naast het vogelen. Ik heb werk, heb een vrouw, een kat, twee uitwonende zoons een huis en een tuin. Die tuin en dat huis moeten worden onderhouden. Sandra en ik zijn opgeruimde types en wij houden er niet van om dingen of klussen te laten liggen. Dat betekent dat er regelmatig werk aan de winkel is. In de tuin bestaat dat uit maaien, wieden, snoeien, verplanten, de vijverplanten intomen. Ik vind het lekker om in de tuin te werken en als het klaar is er voldaan een kop koffie of een glas wijn in te drinken, terwijl hommels ook een drankje halen in de lavatera of de weigelia. Ook het huis moet soms onderhanden genomen worden. Dat zijn meestal kleine dingen, maar de voorbije weken hadden wij een groot project: een nieuwe keuken en keukenplafond, een nieuwe laminaatvloer en een opfrisbeurt van alle muren en plafonds. Vloeren moesten eruit gehakt (met dank aan onze vrienden), de spullen naar boven en de meubels naar buite

Als vogelaar heb ik vergeleken bij niet-vogelaars al zoveel gezien, dat ik mij soms afvraag hoe lang het leuk zal blijven.  Maar er kan altijd wel weer iets bijzonders bij,  zelfs dicht bij huis. Ik hoef dus niet bang te zijn dan de lol er ooit van af zal gaan. Zo was ik gisteravond op mijn gemak langs een akker gaan zitten in de hoop om wat roofvogels te spotten, of jonge kwikstaarten, of spelende hazen. Het was een heerlijke dag geweest en de avond was zwoel. Het was helder en de zon kleurde de polders Simonshaven en Biert diep oranje.  Na een tijdje stond ik op om te gaan plassen. Plastabletten creëren een onweerstaanbare aandrang, zodat ik ondanks het feit dat ik enigszins open en bloot stond mijn ding deed. Geen mens nam aanstoot, maar zelfs dieren vonden het prima wat ik daar deed. Dat bleek wel toen een koppeltje patrijzen op zo’n 30 meter afstand argeloos uit het veld kwam. Inderhaast beëindigde in mijn plaspauze en sloop terug naar mijn krukje om mijn camera te pakken

Camoufleert dat wel, zo'n koolmees, met zijn koolzwarte en knalgele delen? Jazeker! Kijk maar eens naar de foto's van het jonge koolmeesje en zie dat het haast wegvalt tegen de achtergrond van bosjes met donkere achtergrond. Bosjes waarvan het loof in het voorseizoen nog veel geel en lichtgroen heeft, kleuren die erg overeenkomen met koolmezenkleuren. Maar goed ook, want anders zouden de stumpers veel te veel opvallen en maar al te gemakkelijk in een sperwermaag belanden. Wat het koolmeesje daar in de bosjes deed? Heel onzeker zijn eerste fladderstapjes zetten op zoek naar rupsjes en verder klaaglijk piepend wachten op wat zijn vader en moeder aanbrachten.  Die jaagden tussen het heermoes op insecten die daar kennelijk veel in voorkomen. Het plantje stond in grote hoeveelheden in de slootkant samen met jonge boompjes (iep, eik en els en een vogelwikke met zijn verfijnde lila bloempjes). Een palet aan zachte tinten, waarin de foeragerende koolmees niet misstond. Het i