Peterdestadsvogelaar

De Slimste Mens. Wie die quiz wint, is de slimste van de dag. Die persoon hoeft niet de meeste antwoorden te weten. Zijn mate van slimheid wordt ook bepaald door tactiek. Soms is het verstandiger om niet te antwoorden en snel te passen. Want ook snelheid is bepalend. Je moet namelijk seconden bij anderen wegspelen, terwijl je eigen seconden wegtikken. Wie bepaalde antwoorden weet, lijkt eerder dom dan slim. Want wie kent nu alle leden van de familie Kardashian. Wie, zegt u? Precies!  Maarten van Rossem, het intellectuele jurylid, weet dit soort kulvragen feilloos af te kraken. Het succes van de show hangt mede af van zijn gortdroge, relativerende opmerkingen. Er is ook een Slimste-mens-app. Ik doe daar nooit aan. Maar zeg nooit nooit, want een goede vriendin van ons speelt de app ook en haalde mij over. Nu speel ik zelf ook mee met de quiz. Ik heb meteen al geleerd dat ik niet slim genoeg ben. En in elk geval niet snel genoeg, want typen op een I-Phone SE (zo’n beetje de

Tino en ik zijn op een ons onbekend landweggetje gaan zitten met de kijkers in de aanslag, wachtend op van alles. Het is er lekker stil. Verspreid staan wat landelijke huisjes, maar mensen vertonen zich niet. Het is sowieso stil, ook qua vogels. Ik drink koffie uit mijn thermosbeker, wij eten een stukje kruidkoek en keuvelen wat. Dan landen er vanuit een boerenerf twee koolmezen op een hek. Een van deze vogels vliegt naar een gat, hoog in een houten telefoonpaal. Hij steekt zijn kop erin en komt eruit met een dik insect, formaat langpootmug.  Wij verbazen ons erover. Hoe kon die mees weten dat dit insect daar zat, in dat gaatje, 4 meter hoog in die paal? Rook hij het, hoorde hij het, zag hij het of was het puur toeval? Zo van: “hé, een gaatje, laat ik daar eens in rondkijken”. Wat weten wij toch weinig over hoe vogels functioneren.  De telefoonmast is populair, want de volgende bezoeker is een grote bonte specht. Zou hij de maker zijn van de gaten waar de koolmees zojui

In goede zomers hebben boerenzwaluwen wel drie broedsels in een jaar, het laatste in augustus. En dat wij dit jaar een goede zomer hebben, is duidelijk. De zwaluwen hebben daarom nog steeds kinderen. Die schreeuwen om aandacht in de vorm van lekkere hapjes. Als ik kijk naar hoe zo’n zwaluwvolk zwierlijk in de weer is, vergeet ik vaak de tijd. Het blijft leuk, dat gezellige gekwetter, de acrobatische stunts die zij uithalen, het voeren van hun jongen op een hek, maar soms ook in de lucht. Het is een sport om te proberen er een mooie foto van te maken. Geen eenvoudig streven, want ze zijn snel en hun vlucht is grillig, gaat nooit in een rechte lijn en nooit met dezelfde snelheid. Maar dat geeft niet. Ik zoek gewoon een lekker plekje in het gras, liefst met een steuntje in de rug en laat ze dan maar komen. Soms klinkt uit een zwaluwmond ineens een hoge piep die afwijkt van hun standaard brabbeltaaltje. Dan is het opletten geblazen! Voor de zwaluwen, maar ook voor mij, want dan is er