Peterdestadsvogelaar

Wij hebben een voorproefje van de lente gehad.  Onze polderdieren reageerden erop met voortplantingsdrift. Ook de wilde eenden. Blind van hitsigheid vlogen zij hun cloaca’s achterna.  Zo’n hoge testosteronspiegel maakt overmoedig. Met doodsverachting achtervolgden ze de vrouwtjes zonder rekening te houden met gevaar, zoals het over de Garsdijk razende autoverkeer. Niet verstandig, want je kunt wel denken dat je onsterfelijk bent, maar een botsing met een auto leidt toch echt tot de dood. Het genot van een hartstochtelijke wip zit er dan niet meer in. Laat staan nageslacht. Elk jaar weer is het raak. Let de komende tijd maar eens op de vele mannetjeseenden die aan flarden gereden op het asfalt liggen. Ook hazen denken wel eens over supergaven te beschikken als de lust hen door de aderen giert. Dat overkwam ook de haas op de onderstaande foto's. Hij achtervolgde een dame die (nog) niet van zijn avances gediend was. Een fitte dame, want zij sprong met groot gemak de boe

Een paar dagen geleden was er op het nieuws een filmpje te zien over een grote spreeuwenzwerm die werd belaagd door een valk. De zwerm kluwde samen en bewoog als een flexibele barbapapafiguur door het zwerk.  Spreeuwen (net als sommige andere vogelsoorten en vissen) maken zulke groepen of scholen, opdat een potentiële vijand zich hierdoor moeilijk op een enkele prooi kan focussen, wat de ontsnappingskans aanzienlijk vergroot.  Het is bij dit soort zwermen bijzonder dat het niet tot botsingen komt. Onderzoekers hebben uitgedacht dat alle individuen in de gaten houden wat de zeven andere om hen heen doen en dat zij daar hun richting op afstemmen. Omdat ze dit allemaal doen, botsen ze nooit. Ik had zo'n spektakel al een tijd niet zelf gezien. Wonder boven wonder kwam daar vanmiddag verandering in. Profiterend van het mooie weer fietsten Sandra en ik door de polder van Simonshaven. Daar steeg vanaf een akker een grote groep spreeuwen op. Zij groepeerden zich hoog boven o

Laatst kreeg ik de kritiek dat ik zo vaak over mijn slechte gezondheid schrijf. Dat het daarmee niet zo goed gaat, wist die persoon zo langzamerhand wel, dus waarom er steeds op terugkomen? Ik antwoordde dat ik weliswaar schrijf voor de lezer, die ik graag van informatie, een leuk verhaal of een mooie foto voorzie, maar dat schrijven soms ook een uitlaatklep is. Een manier om de tegenslagen in het leven het hoofd te bieden en er mijn gedachten over te formuleren. Een mens krijgt namelijk nog wel eens wat voor zijn kiezen en iedereen weet dat opkroppen nergens toe leidt. Overigens snap ik ook wel dat niemand op het dagboek  van een hypochonder zit te wachten. Maar zo vaak domineert mijn ziekte mijn verhalen toch niet? Tegelijkertijd kan ik mij voorstellen dat u het juist op prijs stelt om af en toe over mijn menselijke en soms kwetsbare kant te lezen. Zou ik alleen jubelverhalen over prachtige vogels in een zonovergoten landschap schrijven, dan zou ik u tekort doen. Het

Als ik naar een oude foto kijk, zelfs als daar alleen een vogel op staat, dan brengt hij mij terug naar de tijd, de plaats en de omstandigheden op het moment dat ik die foto maakte. Voor mij heeft fotograferen alleen daarom al een meerwaarde ten opzichte van gewoon vogelen. Soms maken zelfs nieuwe foto’s herinneringen los. Niet alleen aan het moment dat ik de foto maakte, maar ook aan een zee van andere gebeurtenissen uit mijn verleden. Dat gebeurde mij vandaag bij een foto die ik gisteren maakte in Spijkenisse-Noord. Wat mijn geheugen op gang bracht? Kijk maar even met mij mee.  Ik zie de nieuwe Spijkenisserbrug en denk terug aan de twee jonge boomvalken die ik in 2016 bovenop een van de pijlers zag zitten. Erg bijzonder, want nooit eerder zag ik ze daar en ook nadien nooit meer. Maar ik denk ook aan de oude Spijkenisserbrug en wat voor avontuur het was om in de jaren 1960 samen met mijn moeder naar Hoogvliet te fietsen, het krachtig stromende water van de Oude Maas drei

Het weerbericht zag er mooi uit voor vandaag: wisselend  bewolkt, vlagen zon en niet te veel wind. Prima omstandigheden om te proberen een paar slechtvalken door de telescoop te filmen. Die zijn namelijk aan het baltsen.    Nadat de dag was aangebroken, bleek dat ik de camera thuis kon laten, want de weerprofeet zat er weer eens naast. De zon zat diep verstopt achter grauwe wolken en nevel.  Gelukkig scheen de zon verleden week wel. Een torenvalk was zo vriendelijk om pal boven mijn hoofd te gaan staan bidden.  Dankbaar klikte ik er op los. Van het resultaat krijg je meteen een zonnig humeur. Torenvalk vrouw 

Het nieuwe platform ZOBLITS wil Nissewaarders wat meer betrekken bij verschillende soorten cultuurbeleving. Hun eerste daad was het organiseren van een verhalen en fotowedstrijd. Met een verhaal en bijpassende foto kon de inzender vertellen wat hem of haar trekt aan Nissewaard. Ik ben niet zo van dit soort wedstrijden, want waar winnaars zijn, zijn ook verliezers. Want kun je wel verliezen, als je op jouw manier en op jouw niveau enthousiast je passie uit de doeken doet?  Ik herinner mij een prachtig boek: "Australië op Blote Voeten" (je zou dat echt eens moeten lezen). Daarin komt een westerse reporter in contact met aboriginals. In een van de hoofdstukken gaat het over sport. De natuurmens stelt de vraag waarom sport zo leuk gevonden wordt door westerlingen, als er ook iemand moet verliezen. Daar zit wat in! Toch heb ik een inzending gedaan. Daarbij helemaal niet denkend aan het wedstrijdelement, maar alleen aan het feit dat ik heel geestdriftig ben over (de natu