Peterdestadsvogelaar

De natuur hangt van knokken en bloedvergieten aan elkaar.  Daarom wordt er zelfs in de wintermaanden gevochten. Dit keer waren het twee fazantenhanen die elkaar het licht in de ogen niet gunden.   Streden zij om het alleenrecht op het voedsel op de akker, of om het recht om zich er voort te planten? Wie zal het zeggen, maar het ging er woest aan toe.   In eerste instantie dacht ik dat de twee in het laatste zonlicht van die dag broederlijk aan het foerageren waren, maar toen ineens stonden zij tegenover elkaar. Letterlijk als kemphanen, met hun sierlijke pluimstaarten opgeheven. Om vervolgens tot de aanval over te gaan. Daarbij sprongen zij meer dan een meter omhoog en sloegen zij hun poten naar elkaar uit.  Ku-ku-ku-ku-ku, ik zal je krijgen kreng! Het gevecht duurde minutenlang, maar ineens was het ook weer voorbij. Volgens een mij onbekend spelreglement was een van de twee tot winnaar uitgeroepen. Ongetwijfeld alleen maar tot de volgende krachtmeting, want zo gaat het nu eenmaal

 'U moet ook leven...' Dit zei de verpleegkundige van de Spoedeisende Hulp tegen mij om mij moed in te praten. Ik kon dat goed gebruiken na mijn bezoek aan de lappenmand: mijn hart fietste dagen achtereen met 150 slagen per minuut door mijn borstkas; de angst voor een mij bekende, nogal enge complicatie gierde mij door het lijf.  Toen het ritme eindelijk hersteld was, was ik behoorlijk onzeker om de alledaagse draad weer op te pakken.De mentale oppepper van de verpleger trok mij echter vlot. Wijze woorden voor zo'n jonge gast. Maar die maken tegenwoordig dan ook zoveel mee, het is misschien een cliché, maar respect!   Lang verhaal kort, met dank aan al die kanjers van de spoedeisende hulp van het EMC: na een dag rust fietste ik weer door de polder alsof er nooit iets was gebeurd. En zo hoort het ook, want je moet wel leven! Hieronder foto's vanachter de ruit, gemaakt op die dag rust: een koolmees die zich afdroogt na een bad in de vijver.    

Mijn nieuwe camera verschilt niet veel van de oude. Gelukkig, want anders zou ik weer dagen kwijt zijn om alle functies feilloos onder de duim te krijgen (letterlijk, want veel van de knopjes raak je met je duim aan).  Het is een verademing dat alles het nu weer doet. Dat was bij mijn vorige niet meer het geval. Jammer, want zo leuk vind ik het kopen van apparatuur ook weer niet, of het nu om auto’s, telefoons of camera’s gaat.  Hoewel de meeste functies hetzelfde zijn en min of meer onder dezelfde knopjes zitten, moet ik toch wennen aan mijn nieuwe metgezel. Hij is net iets groter, zwaarder, sneller, heeft net iets meer autofocuspunten, et cetera.   Daarom ben ik er de voorbije dagen lekker mee aan het stoeien geweest.  En als ik dan toch aan het fröbelen was, dan kon ik ook wel proberen om de onstuimige wolkenluchten in beeld te brengen, die in deze tijd van het jaar veel voorkomen. Landschapsfoto’s maken is trouwens niet helemaal mijn cup of tea, maar soms zie ik zulke mooie luchten