Peterdestadsvogelaar

Ik schrijf een verhaal. In november 2019 begonnen de woorden spontaan te vloeien. Het is een roman met spannende elementen. Ik heb al bijna 400 bladzijden geschreven. Hoewel ik denk te weten hoe het afloopt, is het verhaal zelf nog niet af. Het kan zomaar ook anders gaan eindigen. Dat is het leuke van schrijven. Op dit moment hoop ik nog dat het verhaal nooit ophoudt, omdat ik helemaal opga in de door mijzelf gecreëerde wereld en ik er geen afscheid van wil nemen. Schrijven is trouwens een coronaveilige bezigheid: je kunt uitgebreid op stap in het universum van je fantasie zonder de deur uit te hoeven. Momenteel moet ik woekeren met tijd. Dat is in de zomer altijd al het geval, omdat ik heel veel boomvalktijd moet zien te combineren met mijn gewone leven. Nu komt daar ook nog eens de tijd van het schrijven bij. Ik zou bijna zeggen dat de boomvalken gelukkig bijna weer wegtrekken. Maar dat doe ik niet: in mijn leven hebben boomvalken voorrang! De roman moet maar even wachten. En zo er

Diep verscholen tussen het loof van een populier zit een boomvalk te kekkeren. Iets verderop hoor ik een van haar pas uit het nest gevlogen jongen. Het bedelt en roept mieeee-mieeee. Ik heb het al opgegeven om de twee jongen te vinden in de brij van takjes en bladeren, die bij elke windzucht schakeren tussen licht en donker. Probeer daar maar eens een grotendeels gevlekte vogel tussen te vinden!  Helaas was er de vermaledijde hittegolf. Hooguit kon ik vroeg in de morgen een uurtje weg. Daarna was het huisarrest. Nog meer zelfs dan door Corona. Gelukkig is de hittegolf voorbij. Als het goed is, staan er nog een paar mooie weken in het verschiet bij het observeren van de opgroeiende boomvalken. Die peuters moeten namelijk van alles leren en gaandeweg zie je ze van knullige stuntelaars veranderen in behendige luchtacrobaten.  De boomvalken vinden het trouwens niet erg dat ik op de momenten dat zij uitrusten van hun spel naar iets anders kijk en daar foto's van maak. Geen betere uitk