Peterdestadsvogelaar

Over vriendschap en de zin van het leven Met opgerolde broek en blote voeten staan wij in het kniediepe water van de Oude Maas. Het is een zwoele avond. Het lauwwarme water deint zachtjes als een vloeibare spiegel op en neer : een vloeiend rekken en strekken van de waterlijn. Omzichtig zetten wij reigerstapjes om niet te vee l zand met onze tenen op te woelen. O nderwijl lezen wij geconcentreerd iedere welving van het water.  Hengel, lijn en vlieg ontspannen  in de hand, klaar om in actie te komen.  Dan, met sierlijke, maar efficiënte bewegingen, brengt mijn vriend zijn lijn op lengte. Met delicate precisie landt zijn kunstvlieg vijftien meter verderop. Het pluisje veroorzaakt niet meer dan een minimale rimpeling op het spiegelgladde wateroppervlak; alsof een echt insect zich erop laat vallen. Een tel later kromt zijn hengel zich onder het bonkende  gewicht van een reusachtige winde.   Een korte maar hevige strijd volgt, waarna de moegestreden vis voorzichtig in