Peterdestadsvogelaar

Soms weet je dat je naar iets kijkt, zonder te weten wat. Bijvoorbeeld omdat de achtergrond een homogene brij lijkt te zijn, waar dat “iets” helemaal in opgaat.  Je zou je blik dan kunnen verleggen naar iets anders, zo van: Ik zal me wel vergissen , maar beter is het om naar je instinct te luisteren en wat beter te kijken, proberen om diepte of contrast in de brij te ontwaren.  Soms zie je dan nog steeds niets. Gelukkig is er nog zoiets als de voorzienigheid. Verleden week zorgde die er bijvoorbeeld voor dat het in het nevelige, dichte bos staande ree zijn kop optilde om aan een blaadje te knabbelen.  Het gekke is dat je daarna denkt: hoe had ik dat nou niet kunnen zien?  Op de derde foto staan er trouwens twee.  

Mallebos, verleden week.  Deze ijsvogel kwam evenwijdig met mijn fietsrichting aangevlogen. Meestal vliegen ze in een streep door om uit het zicht te verdwijnen. Maar dit keer niet. Hij landde 'vlak voor mijn neus en bleef ook nog zitten toen ik behoedzaam naderbij sloop, met de camera in aanslag.  Hoe ik mij voelde? Woorden te weinig om dat te beschrijven. Dus dat laat ik dan ook maar achterwege.  

Ik heb het al eerder gezegd: Leuk hoor, die tuinvogels, maar liever zie ik ze in hun natuurlijke omgeving.    Met de puttertjes gebeurde mij dat laatst bij de Bernisse. Op een van de parkeerplaatsen lag een plas, die voor allerlei vogels functioneerde als bad. Langzaam was ik iets dichterbij geslopen. Dat is moeilijk op zo'n open parkeerplaats, dus al te dicht kon ik ze niet naderen, en dan nog vlogen ze op. Toen ben ik gaan zitten. Wat zouden ze belangrijker vinden: mijn vreemde aanwezigheid of hun dagelijkse bad? De putters kozen voor dat laatste.  Het was heerlijk om naar die tropisch gekleurde wezentjes te kijken, die het baden afwisselden met eten en ruzie maken. Ik hoop dat ik jullie met mijn foto's kan laten delen in de pret.  

Onze eettafel is zo opgesteld dat ik continu de tuin in kijk. Soms met een half oog, maar dat is precies genoeg om de 'abnormale' vogel op te merken tussen het gebruikelijke grut.  Nou zijn putters helemaal zo zeldzaam niet. In het buitengebied en in de parken zie ik ze regelmatig. Maar nooit in mijn tuin. Tot vandaag, want opeens had ik er twee op bezoek.  Het vervolg is bekend: een spurt naar de kast voor verrekijker en fototoestel, foto maken en een blogje schrijven. Altijd weer leuk, zo'n nieuwe tuinsoort.  Putters op de voedersilo Putters in onze boom  

De koereiger is een bijzonder reigertje. Het beestje verblijft al een tijdje in de polders van Biert en Simonshaven en de laatste dagen bij het Mallebos. En dat is interessant, want daar is ook de blauwe reigerkolonie. Het zou toch wat zijn, als hij daar zomaar zou gaan broeden (dat doen ze namelijk graag, tussen de andere reigers in). Niet te verwaarlozen probleempje: het is er maar een, en voor broeden…precies! Koereigers worden steeds vaker gezien als wintergast. Van oorsprong komen ze uit de warme landen, zoals die rond de Middellandse zee en verder zuidelijk. Daar zie je ze soms in grote groepen voedsel zoeken tussen het vee, soms zelfs staand op de rug van een koe of schaap. Bij vee zitten immers veel insecten, en daar houden ze van, hoewel ze een muis of een kikker ook niet afslaan. Over dé blauwe reigerkolonie gesproken: daar zijn de reigers al druk bezig met nestbouwen en nestzitten. Aan de Malledijk is het daardoor een drukte van belang, want het zijn niet een of twee nesten,

8 februari 2023. Het heeft flink gevroren, de wereld is koud. Vooral in Turkije en Syrië, waar mensen onder het puin vechten voor hun leven na een zware aardbeving. Ik vind het zo erg, dat ik bijna niet durf te schrijven over zoiets banaals als een ochtendje vogelen. Toch doe ik het, omdat ook hier een soort drama achter hangt. 09.45   Ik pik Tino met de auto op bij hem thuis. Voorzichtig loopt hij op de auto toe en nog voorzichtiger wurmt hij zijn één meter zesentachtig de auto in. Hij zit op een geïmproviseerd kussen, omdat een van zijn benen nog erg stijf is. 09.00 Drie kwartier eerder: Sandra krabt het ijs van de autoruiten, zodat ik mijn krachten kan sparen. 09.50 ‘Waar gaan we heen?’ vraagt Tino. Ik heb wel wat ideetjes. 10.05    Ik parkeer op de Biertsedijk. Wij hebben de stralende zon tegen, maar dat deert ons niet; het is gewoon zo heerlijk weids en stil in de ijzige witte polder. Bovenaan de dijk zegt Tino, met iets van opluchting in zijn stem: ‘Ooh, het is zeke