Peterdestadsvogelaar

Je kent het wel: je ziet opeens een insect en denkt: hé, die ken ik niet. Maar wat is het dan? Wie graag antwoord krijgt op die vraag, 'moet' de Obsidentify-app op zijn smartphone zetten. Vanuit de app kun je een foto maken (van bloem, plant, insect, of vogel, als dat lukt), waarna de app probeert te identificeren wat het is. Leuk en leerzaam.  Wie een account bij Waarneming.nl heeft, kan de waarneming dan meteen opslaan. Hoeft niet, maar de wetenschap is er blij mee als je het wel doet.  Vandaag heeft de app ook ons weer geholpen. Tijdens het eten zag Sandra een soort zweefvlieg tussen de spleten in de terrasklinkerss holletjes inkruipen. Op de foto leken het eerder wespen, maar geen gewone. Obsidentify maakte er met 99% zekerheid  een 'grote snuittordoder' van (nooit van gehoord). Het is een soort graafwesp die voornamelijk leeft van snuittorren.  De snuittordoder deed zijn naam eer aan, want op een andere foto zag ik de de grote snuittordoder in het bezit van vers ee

Mijn buurvrouw leest dit blog ook. De vraag is of dat na dit stukje nog steeds het geval is. Ik hoop het wel, want ik kan er natuurlijk niets aan doen dat zij een bijrol speelt in dit verhaal, althans, haar tuin, die als sushibar fungeert.  Het was gisterochtend een drukte van belang op het schuurdak bij onze achtertuinen. Wij werden er wakker van. "Aaaauw, aaauw, aaauw!"  Twee kleine mantelmeeuwen waren aan het bakkeleien over een forse goudvis, die blijkbaar kort tevoren door een blauwe reiger uit de vijver van de buurvrouw was gehaald.  Het stuk sushi was onderwerp van een hevig kat-en-muis-spel, tussen de mantelmeeuwen, een zilvermeeuw en de reiger. Op enig moment had de reiger zijn buit heroverd. Het liefst zou hij hem daarna in een keer opgeslokt hebben - zijn bek en keel zijn er groot genoeg voor - ware het niet dat de stevige meeuwensnavels de gestroomlijnde vorm van de vis hadden vernietigd. Zij hadden namelijk de buikholte van de vis opengepikt, zodat er een lap vle

Aan het succesvol grootbrengen van vogelgrut hebben vogels een hééél drukke dagtaak. Af en aan vliegen de ouders met bekken vol insecten en spinnen. Zoals de spreeuwen op de foto's. Veel van die spreeuwen hebben het goed gedaan, want momenteel wemelt het in de polders van spreeuwen, oud en jong door elkaar (de jongen hebben een bruin, saai verenkleed en hebben niet het mooie, glanzende spikkeltjeskleed van hun ouders).  Ergens in onze buurt zit ook een spechtenfamilie. In de winter zien wij ze wel eens in een straat verderop, als ze tuinen afstruinen, huppend van boom naar boom (en soms per ongeluk naar een lichtmast). Gisteren zat er ineens een grote bonte specht in onze tuin. Een jong dier, wat je ziet aan het rode petje. Vanmorgen landde hij op de straatboom voor het huis. Door het raam heen heb ik hem op de foto gezet.  Nog even en de komkommertijd barst los. De tijd dat alle vogels, jong en oud, zich vooral stil en verborgen houden. Dan is het gedaan met alle drukdoenerij. Vee

Ieder jaar ga ik een paar keer naar De Kampina in Brabant om boomvalken te kijken. Daarbij doorkruis ik het immense gebied van Noord naar Zuid en van Oost naar West. Te voet lukte dat de laatste jaren niet meer. Met de vouwfiets ging het nog wel.  Ook verleden week trok ik er op uit. Helaas bleek dit jaar mijn conditie weer zo veel slechter dat het ook met mijn tweewielige pakezel niet meer ging. De beperkingen zijn er de laatste pakweg 15 jaar ingeslopen. Hierdoor heb ik gelukkig de tijd gehad om er steeds iets op te bedenken, materieel, maar ook mentaal. Zo heb ik meer en meer leren beseffen dat je geen kilometers hoeft te maken om van natuur te genieten. Oké, het merendeel van de boomvalken loop ik tegenwoordig mis, wat best even slikken is voor een boomvalkgek als ik, maar verder is het goed om te weten dat er in 1 van de 1200 hectare van De Kampina al zo veel te zien is, dat je de resterende 1199 gerust kunt negeren.   Zo kun je al kilometers makend een meikever zien als een

"Zo, vandaag ga ik een rode wouw spotten." "Toe maar, jij hebt ambitie," zegt Sandra. "Je moet groot durven denken." Ik zeg het gekscherend, want bij het vogelen vind ik dat je beter klein kunt denken: niets verwachten en alles wat je te zien krijgt in dank aanvaarden. Hoog gespannen verwachtingen bederven de pret. Ze leggen druk op een hobby die eigenlijk zou moeten ontspannen.  Over groot denken gesproken: de ooievaar op de foto's was geen troon hoog genoeg. Maar eenmaal in het topje van de hoogspanningsmast was het alsnog stressen, omdat een kraai hem zijn plek niet gunde.  En mijn rode wouw? Niet gezien natuurlijk. Maar wel dus die onverwachte matpartij tussen ooievaar en kraai. Genieten!  

Tijdens de vogeltrek verschijnen tal van ‘vreemde’ vogels in onze omgeving. Doortrekkers, die even blijven hangen om krachten op te doen en daarna doorvliegen naar de plaatsen waar zij broeden. Een hiervan is de bonte vliegenvanger, die een paar weken terug in het Zuidrandpark te vinden was. Iemand zou zelfs een paartje gezien hebben, wat kan duiden op een broedgeval, wat een unicum zou zijn. Het zijn, kleine, mooie vogeltjes, die insecten vangen door vanaf een tak een fladdervluchtje te ondernemen om daarna op dezelfde of een ander tak weer te landen. Nu doen andere vogels dat ook wel, maar omdat bonte vliegenvangers hier maar zelden te zien zijn, is het extra leuk om zo eentje het te zien doen. Er zijn nog meer vliegenvangers. Zoals de grauwe. Ook deze komt hier in de regio niet veel voor als broedvogel. Op het hele eiland misschien op een paar plaatsen. Daarom is het altijd speciaal om er een te zien. Hij lijkt een beetje op een roodborst, met hetzelfde lieve, ronde kopje. M