Posts

Tegenwerking

Afbeelding
 Ik wilde dit stukje eerder schrijven, maar het meewerkend voorwerp werkte niet mee. Ik bedoel daarmee de jonge ekster die in alle stilte op de wereld was gezet. In onze eigen sierpeer nota bene, onopgemerkt voor mijn altijd spiedende oog. Dat ben je niet gewend van zulke volbloed herriemakers! Ook dit jong was stil, stiekem en schuw als de P. Maar alleen als ik in de buurt kwam, want de rest van de tijd hadden we oordopjes nodig om ons te beschermen tegen het onophoudelijke gekekker van ouders en jong. Zelfs bedelen doen eksters blijkbaar krassend. Al met al wilde het kind niet poseren. Alleen met de grootste moeite wist ik een paar foto’s te maken van de magere lelijkerd met het vuil ogende verenpak. Bij andere kraaiachtigen, zoals zwarte kraaien en kauwen was het de voorbije weken ook voedertijd. Die werkten beter mee, want ik kon gewoon stoppen met de fiets, afstappen en gauw een plaatje schieten. Om mijn aanwezigheid werd niet gemaald. Jonge ekster op de loungeset Bedelen     Oo
Een reactie posten
Meer lezen

Vliegenvanger met strepen

Afbeelding
De grauwe vliegenvanger die ik vanmorgen in het Bernisse-Spuibos zag, was al de derde. Dat is best veel voor in Nissewaard. Een decennium of zo geleden reden sommige vogelaars er speciaal voor om als er eens een in de buurt zat.    Blijkbaar vliegen in overvloed dit jaar.    De vliegenvanger van vandaag zette zijn beste streepje voor door niet ver van mij vandaan te demonstreren wat hij graag doet: insecten vangen, zittend op een uitzichtpost van kale takjes aan de bosrand.    Grauwe vliegenvanger : hoezo grauw? Zo’n sombere naam verdient het beestje niet. Dat vond trouwens ook ornitholoog Brisson in 1760. Hij maakte ervan: Muscicapa Striata. Letterlijk: vliegenvanger met strepen.    Dus weten jullie wat, ik ben ornithologisch opstandig en noem hem voortaan gestreepte vliegenvanger.    Het rookworstje en de bosrietnachtegaal zullen blij zijn met dit nieuwe lid van het opstandigheidsgilde.    
Een reactie posten
Meer lezen

Help, wat doe ik hier?!

Afbeelding
Na een weekje weg denk ik altijd: waarom woon ik hier? In het beton, in de vervuiling, in de drukte en de haast. Vreemd genoeg brengen de volgende dagen altijd het antwoord weer: omdat mijn kinderen hier wonen en mijn vrienden, en omdat alles hier binnen handbereik is. En omdat ik hier mijn polders heb die mijn vogelaarshart tevreden stellen, ondanks de omlijsting van bebouwing en industrie. En dus accepteer ik dat hier slechts een monotoon koerende houtduif of een krassende ekster mij wekt, of anders de metro wel, en sirenes, en al die andere pokkenherrie die zo kenmerkend zijn voor het leven in Spijkenisse. Soms krijg ik het even te zwaar, en denk ik: ik wil terug! Terug naar de bonte vliegenvanger die in de tuin van ons tijdelijke huis in Drenthe een nestkast had bezet. Terug naar het vogelorkest dat ons elke morgen wekte. Terug naar de rust en de ruimte, de   eindeloze velden en de weidsheid zoals je die in de Randstad niet ziet.   Gelukkig loopt Drenthe niet weg. Een grote tro
Een reactie posten
Meer lezen

Surrogaatnachtegaal

Afbeelding
Wie een beperking heeft, ziet zijn actieradius in rap tempo slinken; de rolstoel die sinds kort in ons bezit is, maakt verdere horizons bereikbaar. Ik probeer er zo lang mogelijk naast te lopen. Maar na een paar honderd meter slaat de vermoeidheid onverbiddelijk toe. Wat is het dan toch fijn om de tocht zittend te kunnen voortzetten. Wat waren we lang niet in Voornes Duin geweest! Zelfs de weg ernaartoe was een soort van terra incognita voor me geworden (stonden die tientallen tanks aan de overkant van het Oostvoornsemeer er vroeger ook al?). Bij de Tenellaplas reden we over een goed berijdbare rolstoelroute van 3,5 km lang. Een compliment voor de beheerder, want neem maar van mij aan dat rolstoeltoegankelijke natuur nog schaarser is dan de natuur zelf. Ik hoopte op een nachtegaal, maar we waren waarschijnlijk te laat. Ik hoorde wel mijn eerste fitis. Hoe bijzonder is dat?  Bijna terug bij de parkeerplaats werden we verrast door de surrogaatnachtegaal op de foto. Daar hoef je niet vo
Een reactie posten
Meer lezen

Niet verder zoeken

Afbeelding
Ik had mooie verhalen gehoord. Over velden vol koolzaad met kleurrijke vogeltjes erin. Vandaag ging ik eens kijken. De velden vond ik. De kleurrijke vogeltjes niet. Verkeerde tijd verkeerde plaats? Te veel wind? Of gewoon te doof. Wat maakte het uit. Ook niet zo kleurrijke vogeltjes zijn mooi, zoals graspiepers. Vooral als je die waarneemt terwijl je ontspannen in het gras tegen de dijk ligt, weg van de gure wind en onder een behaaglijke lentezon.  Samengevat: Meestal vind je niet wat je zoekt, maar wel wat je niet zoekt. Stoppen met zoeken dus en het allemaal gewoon laten gebeuren. Succes gegarandeerd.     Een veld met koolzaad Een graspieper poseert    
Een reactie posten
Meer lezen

Triootje?

Afbeelding
In sommige gezelschappen is het taboe, anderen zien er een aanlokkelijk experiment in en voor weer anderen is een triootje de gewoonste zaak van de wereld. Ook bij de kikkers in mijn vijvertje, die een ware parenclub hebben opgericht.  Het gaat al weken zo door, ’s nachts onder luid geknor. Zie eens wat een bergen kikkerdril al dat seksen al heeft opgeleverd.  Dat wordt weer oppassen van de zomer, als tientallen babykikkers aan de messen van de grasmaaier proberen te ontkomen (met succes, want ik zorg goed voor mijn kikkertjes, door oplettend te maaien).    
Een reactie posten
Meer lezen

Kwek, kwak en kwik

Afbeelding
Moet ik meteen aan dat mopje denken: Jantjes vader had drie zonen, Kwik, kwek en... Inderdaad: Jantje. Peter en Tino. Kwek en Kwak. Eindeloos kwekken wij, vooral als er even niets in beeld is. Gisteren sloot ineens Kwik zich bij ons aan. Meer precies: een grote gele kwikstaart. Ook verleden jaar zat-ie er. Precies op dezelfde plek.Meer aan mijzelf dan aan Kwak vroeg ik daarom of het dezelfde zou zijn, om meteen het antwoord maar te geven: vast en zeker of op zijn minst een familielid. Hopelijk blijft-ie een tijdje hangen, zodat ook anderen hem nog kunnen bewonderen, daar in het Mallebos. Voor wie daar de tijd of gelegenheid niet voor heeft, geen nood! Met een welgerichte kwik (ik bedoel klik) ving ik hem met mijn camera.  Kwik werkte trouwens niet goed mee. Elke keer als wij dichterbij kwamen, scharrelde hij van ons vandaan - het eeuwige lot van de vogelaar. Vandaar dus die sterk uitvergrote, en niet zo scherpe foto.  
Een reactie posten
Meer lezen