Peterdestadsvogelaar

Ja, ik kan er ook niets aan doen dat er een visarend over kwam in het kleine uurtje dat Tino mij gisteren op sleeptouw nam. Wij waren tactisch gaan zitten op de plek waar wij eerder boomvalken hadden zien jagen. De boomvalken deden echter precies wat zij altijd doen: er niet zijn. Wij maakten het ons gemakkelijk en observeerden wulpen, witte kwikstaarten en een tapuit; gewone soorten, maar zoals jullie weten bestaan ‘gewone’ soorten niet. Net als gewone mensen. Opeens riep Tino: ‘Is dat geen visarend?’ Ik dacht nog even dat het een jonge meeuw was, maar een blik door mijn verrekijker bewees mijn ongelijk: ‘Ja, het is een visarend!’ Later zei ik tegen Tino hoe bijzonder het was dat hij precies over onze hoofden vloog. Voor hetzelfde geld   was hij een kilometer meer naar links of recht gepasseerd en zouden we hem hebben gemist. ‘Tsja,’ zei hij, of iets van die strekking, ‘een typisch staaltje van de voorzienigheid.’ Typische uitlating van de ene 'atheïst' tegen de andere,

Wie had na mijn blog van 26 juli verwacht dat het volgende pas meer dan een maand later zou komen? Ik niet in elk geval! Het komt doordat ik een maand geleden twee keer een levensbedreigende hartritmestoornis heb gehad, waarna in totaal drie weken in het ziekenhuis lag, talrijke onderzoeken heb gehad (waarvan enkele hoogste onaangenaam) en volgespoten ben met allerlei chemicaliën die de conditie geen goed doen, maar er wel voor gezorgd hebben dat ik er rechtopstaand ben uitgekomen. En dat was een hele tijd bepaald niet zeker. En nu: moe, wiebelig, en ik moet toegeven, ook een beetje onzeker. Mijn camera vasthouden is momenteel te zwaar. Ik mag niet fietsen en autorijden ook. Zorgen en stress eisen ook hun tol. Kortom, geen gunstige omstandigheden om iets te vergaren dat voor jullie de moeite van het lezen en kijken waard is. Gelukkig heb ik Sandra, die mij met haar kracht, haar hart en haar ziel bijstaat. Zij brengt mij met liefde overal naartoe, in het bijzonder naar mijn boomva