Peterdestadsvogelaar

Dansen, daar denken de bruine kiekendieven aan als ze vroeg in het voorjaar terugkeren naar ons kikkerlandje. Zij dansen in de lucht, want daar, honderden meters hoog, ligt hun balzaal. Je moet heel goed kijken om er wat van mee te krijgen, want ze vliegen vaak zo hoog, dat je ze met het blote oog bijna niet kunt zien. Zouden ze tijdens hun liefdesdans geen geluid maken, dan zou het hele gebeuren aan je voorbij gaan. Gelukkig maken ze wel geluid, een klaaglijk roepen dat klinkt als ‘pieeew-pieeew’. Omdat het van zo hoog komt (en in werkelijkheid hard en verdragend is), klinkt het vrij zacht als het eenmaal beneden door je oor wordt opgevangen. In het begin van het seizoen, als de vogels net weer terug zijn en het al weer een jaar geleden was dat je het geluid voor het laatst hoorde, zoek je dan ook tevergeefs om je heen naar de herkomst van het geluidje. Totdat je het weer weet en denkt verhip, het is een baltsende kiekendief! Dan richt je een roofvogelblik op het uitspansel en

Tino moest een stuk natuur op Tiengemeten inventariseren op weidevogels. Hij had mij meegevraagd. Leuk, maar wel zwaar, want het gebied ligt 2.5 km verwijderd van de aanlegplaats van de veerboot. Maar omdat ik met de vouwfiets over het pad kon waarover Tino wandelde en ik die vouwfiets als pakezel voor mijn kijkspullen kon gebruiken, was het wel haalbaar. Na wikken en wegen besloot ik om toch mee te gaan. Het werd geen teleurstelling… Daar zaten wij dan, op onze stoeltjes aan de dijk, loerend door de telescopen. Achter ons het Haringvliet, met aan de overkant de Ventjagersplaten. In kleine bootjes dobberden snoekbaarsvissers tussen eenden en futen. Het was moeilijk om niet steeds die kant uit te kijken, want het te onderzoeken perceel herbergde niet veel weidevogels. 300 ganzen, wat eendensoorten, twee kieviten en vier reeën, nauwelijks meer dan dat.  Drie van de diverse reeën die wij zagen Toen ik toch weer even achterom keek, bleken er 4 middelste zaagbekk

Sinds een flinke week zingt de tjiftjaf weer. Hij roept de hele dag door zijn eigen naam. Nu is dat nog leuk, want het herinnert je eraan dat het lente is, maar na een paar weken denk je: speel eens een ander deuntje joh. Ook aan de winterkoning hoor je dat het voorjaar er is. Klein als hij is, werpt hij als een grote vent zijn drukke lied de lucht in, met aan het eind een heldere en langgerekte triller. Ook de koolmees viert de lente. Die hoor je onafgebroken hun fietsbanden oppompen (fwiet-fwiet-fwiet). Niet iedereen hoort het verschil in vogelgeluiden. Voor sommigen klinken ze alle hetzelfde. Anderen horen ze helemaal niet. Daarmee ben ik weer even terug bij het fietspompen, want zelf hoor ik ook een deel van de geluiden niet meer. Het hoge piepje van de goudhaan ben ik bijvoorbeeld helemaal kwijt. Vervelend hoor, als je vriend enthousiast roepend op die scharrelaartjes in de struiken wijst en jij met een vraagtekengezicht moet bekennen dat je niets hoort. Maar wat