Peterdestadsvogelaar

In de zomermaanden trekt de tijd gestaag aan het station van mijn gedachten voorbij. Hij gunt mij niets dan de volledige overgave aan mijn mysterieuze boomvalken, de hartgrondige behoefte om hen op te zoeken, te bewonderen om hun gratie en schoonheid, hun dodelijke precisie en, later, hun toegewijd ouderschap. Het is een verslaving waaraan ik niet kan ontsnappen, maar ook niet wil ontsnappen. Het zijn de lichte dagen. En dan schudt de herfstwind met onstuimig geweld de eerste bladeren uit de bomen en jaagt mijn vrienden weg. Wolken in verschillende tinten grijs verschijnen in mijn blikveld, eerst schuchter, onwennig aan het vers verdwenen licht, maar daarna,  in  vol ornaat, pompeus en onontkoombaar, kolken de donkere dagen binnen. De dagen waarin de tijd vertraagt en halt houdt om de sombere gedachten te laten instappen. Maandenlang sluimerden zij, bleek en haast onzichtbaar. Maar nu eisen zij hun plaats op. En ik laat hen toe. Het is er de tijd voor.  Ik kom ze wel door, di

De kortste afstand tussen mijn twee boomvalkenlokaties in Spijkenisse is 4500 meter. Vanmorgen wilde ik beide plaatsen inspecteren, waarbij ik mij had voorgenomen om de kortste weg te nemen. Maar zoals het gaat met veel voornemens: er kwam iets tussen. Zodra ik in het buitengebied was, riep de natuur verlokkelijk uit alle windrichtingen “kom hier kijken en hier, en nu hier".  Als door een wulpse dame werd ik verleid. En natuurlijk ging ik voor de bijl. Zij was dan ook zo mooi in haar luchtblauwe jurk met witte stapelwolken. Met een windkracht 6 was ze bovendien wild en onstuimig. Ik moest flink aanpoten om haar te baas te worden. Het werd een fietstocht van bijna 18 kilometer. De beloning voor deze prestatie was een pracht van een paapje, dat een hek aan de Aaldijk had uitgekozen als uitkijkpost voor de insectenjacht. Paapjes zijn hier alleen tijdens de trek. Zij komen niet in grote aantallen voorbij, dus het was met recht een beloning. Maar het grootste geschenk kwam i

Hoog opgaand graan, miljoenen aren die hun best doen om de hemel aan te raken.  Ik heb er weinig mee, want hoewel er allerlei leven in zo’n graanveld zit, zie je dat alleen maar in de vorm van onnatuurlijk in beweging gebrachte aren die tegen de wind in buigen of bewegen terwijl de rest van het gewas bewegingloos is. En dan nog weet je niet wat het was waardoor het graan bewoog. Was het een haas, een fazant, een patrijs of een uit de kluiten gewassen veldmuis? Gelukkig werd het graan een paar weken geleden binnengehaald. Wat overbleef zijn stoppels. Van enige afstand lijken de akkers weer glad als een biljartlaken. Mooi voor de stadsvogelaar die langs de akkerrand door zijn kijker speurt naar jonge boomvalken die graag op kale akkers uitrusten. De jonge boomvalkjes, twee zijn het er dit jaar, maken het mij niet gemakkelijk, want ze gaan altijd zo ver mogelijk bij mij vandaan zitten. Zitten ze een keertje wel dichtbij, dan doen ze dat net achter een van de subtiele glooiinge