Peterdestadsvogelaar

Vannacht was het de koudste novembernacht van de eeuw. Nu is die eeuw nog maar 16 jaren jong, maar toch, het geeft weer te denken: waarom hoor je op dit soort dagen de klimaatcritici niet?  Ik ben dol op Hollandse winters en dan vooral als ik die kan combineren met een genoeglijk uurtje buitenspelen. Vanmorgen bij het krabben van mijn autoruiten maakte ik daarom al plannen om direct na het werk naar de Bernisse bij Abbenbroek te rijden. Je hebt daar een groot rietveld, waar in de winter soms baardmannen te zien zijn. Maar bovenal: de zon gaat er in spectaculaire schoonheid onder, waarbij de laatste stralen het rietveld in brand lijken te zetten. De ijskoude en heldere avondlucht gaat vervolgens in allerlei tinten roze en blauw over in duisternis, terwijl de laatste vogels er snaterend en kwetterend doorheen vliegen, op zoek naar hun nachtelijke rustplaatsen. De gaai maakt nog een laatste vlucht Ook vanavond stond de lucht in vuur en vlam,  maar zo voelde he

Tegenwoordig moet de mens met codes in primaire kleuren gewaarschuwd worden voor een ontzettend gevaarlijk fenomeen: het weer! Want kennelijk is men verworden tot een hulpeloos wezen, dat niet in staat is om normale natuurverschijnselen het hoofd te bieden. Daarom had het KNMI voor de najaarsstorm van 20-11-2016 "C ode G eel" afgegeven. Waar is de tijd dat storm een normaal verschijnsel gevonden werd waarvoor niet gewaarschuwd hoefde te worden met welke code dan ook? Vanzelfsprekend, bij zo’n harde storm moet je goed uit je doppen kijken. En geen domme dingen doen. Dus je kijkt uit voor rondvliegende dakpannen, houdt je stuur met beide handen vast, bent alert op vallende takken en gaat niet in de valbaan van een boom staan. En natuurlijk doe je een stap opzij voor een zwevende paraplu met een gillend omaatje eronder, zodat zij ongehinderd tegen een muur te pletter kan slaan (had ze maar naar het KNMI moeten luisteren).   Een beetje blij was ik wel met de waa

In het  Sauerland heb ik wel eens een grijskopspecht gezien en een glimp van een notenkraker, maar verder is het geen goede plaats voor het zien van veel en bijzondere vogels. In de bossen zit veel wild, maar ook dat laat zich zelden zien, waarschijnlijk omdat er stevig op wordt gejaagd. Toch hebben wij er een vast stekkie. Een verleidelijk oord, dat ons al 6 keer naar zich toe heeft gelokt. Wij zijn er al in alle seizoenen geweest. Dit keer gingen wij in november. Sneeuwbanden en sneeuwkettingen moesten ons behoeden voor onverwachte witte perikelen. Maar het zag er naar uit dat wij meer zouden hebben aan een paraplu. Want hoewel er op grote hoogte mogelijk wat sneeuw werd voorspeld, regende het gestaag. Naaldengroen en kleurrijk herfstblad omkransten ons hotel. Na een uitgeslapen ontbijt begonnen wij de volgende morgen aan onze eerste wandeling. Het was kil door zware motregen. Lage bewolking hing als vuile vitrage aan kale beukenstammen. Wij hadden ons echter inges

Is het u opgevallen dat de politici, met de verkiezingen voor de deur, vrijwel alleen nog praten over “Jip-en -Janneke- thema’s”? Van die onderwerpen waar iedereen het mee eens is, zodat elke politicus er iets van kan vinden zonder te hoeven vrezen voor het verlies van kiezers? Neem het bestrijden van hufterigheid in het verkeer. Wie kan daar nou op tegen zijn? Dus die maatregel wordt met veel bombarie aangekondigd. Goed bezig, denkt het volk en ondertussen worden de echte problemen genegeerd. Wat we in deze tijd ook vaak zien, is dat er ineens wordt gesteld dat er een breed gedeelde ergernis is, die moet worden aangepakt.  Critici krijgen niet te tijd om te kunnen aanvoeren dat die ergernis helemaal niet breed gedeeld wordt en hooguit bestaat bij een piepklein groepje dat  jengelt om aandacht. Zoals het voorstel van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR) om de woorden autochtoon en allochtoon af te schaffen, omdat deze woorden stigmatiserend zouden zi