Peterdestadsvogelaar

Toen ik op 19 februari de verjaardag van mijn vader herdacht, wist ik natuurlijk dat Jitze de dag erna jarig zou zijn. Maar stom genoeg besefte ik niet dat dat “morgen” al zou zijn. Ik had dus niets georganiseerd. Eerder hadden wij gelukkig wel een kaartje gekocht, maar wat te doen op de dag zelf?  ’s Avonds stuurde ik hem een whatsapp: “heb jij nog plannen voor morgen?” Het zou namelijk zomaar kunnen dat hij iets met vrienden ging doen. Maar hij antwoordde dat hij misschien even langs zou kunnen komen. Handig hoor, dat whatsappen, maar voor echte afspraken pak ik liever de telefoon. Gelukkig nam hij op, want dan is niet zo vanzelfsprekend met die jonge gasten. Ze whatsappen je in een paar seconden terug, maar de telefoon opnemen is vaak net te veel gevraagd. Ik vroeg hem of hij uit eten wilde en zo ja, waar.  Spare-ribs, die had hij al lang niet gehad, dus die wilde hij graag eten. Prompt gilde iemand op de achtergrond “je moet naar Jack’s Rippies gaan, die zijn heerlijk

Het is nog hartje winter en eindelijk zelfs vriest het weer eens. Maar de eerste tekenen van het nieuwe seizoen hangen al weer in de lucht. Trossen bloeiende katjes van de hazelaar werpen een floers van oudroze over de felblauwe lucht en sneeuwklokjes luiden om het hardst. Hazelkatjes En dan, op deze late namiddag in het Hartelpark, vindt een schriel maar melodieus liedje zijn weg naar mijn warm onder mijn muts verstopte oor. Verguld van dit onverwachte cadeautje maakt mijn hart een sprongetje. Dat doet het altijd bij de eerste zang van de heggemussen, nog in de koude en nevelige winterlucht, die het verlangen naar het voorjaar tot uitdrukking breng en . De heggemus wiens zang mijn oren streelde Onderwijl slaat een hitsige halsbandparkiet mij gade vanuit een naaldboom, waarin hij even uitblaast van zijn inspanningen om zijn vrouwtje te imponeren. Ook hij voelt de lente en kan haast niet wachten.  Halsbandparkiet op vrijersvoeten

Deze foto maakte ik vandaag bij de reigerkolonie aan de Malledijk.    Toen wij in de jaren 1960 begin 1970 met onze ouders op familiebezoek gingen, met de auto naar Limburg of Overijssel, hield mijn moeder ons bezig met reigers tellen. Die waren er in die tijd niet veel en het was een hele toer om er een te vinden. Als het lukte, was heel de familie verrukt. Een plaatje zoals het bovenstaande zou ons toen euforisch hebben gemaakt. Naarmate de jaren 1970 vorderden, ging het ook beter met de reigers in Nederland. Uitgerekend in Spijkenisse zat er toen wel eens een groter groepje van 5 of 6 exemplaren. Het toeval wil dat wij die toen naast de Groene Kruisweg zagen, waar nu industrieterrein Halfweg ligt en iets verderop de kolonie. Wie kon toen vermoeden dat dit pioniers waren die de latere kolonie aan de Malledijk zouden stichten, waar nu wel eens meer dan 60 nesten worden geteld. Niemand verbaast zich nu meer over reigers. Maar ooit waren de tijden anders.