Peterdestadsvogelaar

Weten jullie nog, 3 mei, dat filmpje van die agressieve meerkoet? Wel, 'gelukkig' zijn ook de meerkoeten zelf wel eens de sigaar. Zo zag Tino, mijn vogelmaat, laatst een buizerd met een meerkoet op weg naar zijn jongen gaan, in een nest, hoog in een hoogspanningsmast. De meerkoet ging als gebraden kip de gulzige buizerdkeeltjes in.  Wel in hapklare, door de moeder afgescheurde brokjes.  Dat kan ook anders, zo ontdekte ik gisteren na een ochtendje vogels kijken. Rechts van mij, boven een sloot, zag ik een grote grijze flits. Op de achtergrond klonk gekrijs van een woedende meerkoetmoeder. De grijze schicht bleek een blauwe reiger met een maaltje vers gevangen koet. Het was een al wat ouder jong en daarom flink uit de kluiten gewassen.  Ik dacht hoe gaat hij dat taaie en stugge dier wegwerken? Maar reigermans had er geen problemen mee. Het hele dier verdween in zijn keelgat, kop eerst. Tussentijds doopte hij zijn prooi steeds even in het water, voor de smering. Maar al n

De laatste weken worden wij gewekt door getjilp. Dan wanen wij ons aan het ontbijt op het terras van ons favoriete hotel op Lesbos of in een Zuid-Spaans dorp, waar de mussen talrijk zijn. In Nederland is dat echter lang niet zo vanzelfsprekend. Om hier mussen te "krijgen” moet je wat moeite doen. Zo laat ik aan de buitenkant van mijn tuin het onkruid staan. Het ziet er rommelig uit, maar de mussen waarderen het, omdat er zaadjes en insecten voor ze te vinden zijn. Ik heb ook een grote meidoorn laten groeien. In die stekelstruik zit ons mussenvolkje graag, waarschijnlijk omdat de sperwer wel uitkijkt om zich erin te wagen, maar ook omdat hij stampvol zit met luis (zie foto’s). Huismussen voeren hun jongen in de eerste 5 levensdagen hoofdzakelijk met bladluis. Sinds ik dat weet, laat ik de bladluis gewoon op al mijn planten zitten. Dan maar een keer  een verpieterde struik. Ook overige trekpleisters zijn in trek: de drinkschaal, het vogelbadje, de zandschaal en het vijv

Hooikoorts. Als je er geen last van hebt, dan was vandaag de dag om daar verandering in te brengen. Er was namelijk nogal veel populierenpluis in de lucht. Op een bepaald moment zelfs zo veel, dat het wel leek of wij in een sneeuwstorm waren beland.  Maar er was ook een hoop vogelzang in de lucht. Zelfs van wielewalen, felgeel met zwart gekleurde vogels die wel tropisch lijken. Helaas, die kleuren zie je zelden: ze verstoppen zich hoog in de boomkruinen. Alleen met heel veel geduld krijg je ze te zien.  Sandra heeft veel voor mij over. Zoals in slakkengang met mij wandelen (zelf zet ze er liever flink de pas in) en om de haverklap te moeten stoppen (omdat ik alweer moet uitrusten). Maar een wielewaal proberen te spotten, wat neerkomt op minimaal een uur op je rug in een populierenbos gaan liggen, lettend op een verdachte beweging van zo'n geel-zwarte geheimschrijver? Dat gaat haar echt te ver!  Gelukkig heb ik haar wel een verrekijker mogen aansmeren, zodat zij steeds vaker v

Nu kan ik het hele stuk wijden aan de hartstilstand die mij vrijdagmiddag trof, de ICD-schok die mij het leven redde, de ziekenhuisopname, de behandelingen en aan hoe slap en onzeker ik mij nu voel, maar daar zit niemand op te wachten.  Belangrijkste is dat ik het heb overleefd. Opkrabbelen nu en zien of de rest van 2020 net zo mooi wordt als het begin (Corona even weggedacht, maar als we toch bezig zijn om de vervelende dingen weg te denken...) Ik zal mij eerst een tijdje in acht moeten nemen en daarna zullen mijn stappen voorzichtig zijn. En in de tussentijd hoop ik dat het zich niet herhaalt. Naar buiten ben ik natuurlijk nog niet geweest. Had ik trouwens ook geen zin in met die harde wind. Daarom gebruik ik voor dit stukje foto's die ik verleden week maakte. Allemaal vogels die keurig netjes voor mij op een paaltje poseerden.  Zo mooi: die staan zeker niet voor paal.  Gele kwikstaart Tapuit die zich achter het gaas verborg Hier moet je van houden. Ik

Flop, flop, flop. Het klonk als een lange man, rennend in te grote gymschoenen. Jullie kennen het geluid vast wel.  Zo'n jogger, stomend van oververhitting met een hoofd als een boei. Van wie je denkt doe toch eens gewoon, dit kan toch niet gezond zijn, om zich op zijn leeftijd nog zo in het zweet te werken? Maar het was geen jogger. Die lopen niet op akkers waar de jonge tarwe aan het opkomen is.  Ik moest daarom zoeken naar de werkelijke herkomst van het mysterieuze geluid. Het leek wel te komen vanuit de boerensloot aan mijn rechterkant. Die kant op gekeken had ik al snel in de gaten wat het was: een meerkoet, die met zijn platpoten zijn nest aan het aanstampen was. Flop, flop, flop.  "Ga je lekker? sprak ik het dier vriendelijk toe. Maar hij luisterde niet. Hij had wat anders aan zijn hoofd: seks. Dat zag ik toen hij te water ging en met opgeheven snavel op een vrouwtjeskoet afzwom. "Hé moppie, wil jij het met mij doen?" Zij gaf geen sjoege. Bekijk j