Peterdestadsvogelaar

Het afgemaaide gras in polder Fikkershil(*) was in rillen neergelegd om te drogen. In deze langgerekte grashopen wemelde het van de insecten. Een groep foeragerende spreeuwen was hiervan het bewijs. Zij waren vanmiddag erg rusteloos, maar eigenlijk zijn zij dat altijd. Er zijn namelijk veel roofvogels die spreeuw lusten. Regelmatig klonk een indringende alarmroep van een van de spreeuwen, waarop de hele groep op de wieken ging en zijn heil zocht in een hoogspanningsmast.   Torenvalken zijn vooral bekend als muizenjagers. Je ziet ze vaak op één plaats in de lucht hangen (bidden). Maar het zijn ook opportunisten. Als zij een vogeltje kunnen pakken dan doen ze dat. Vooral als het aanbod groot is, zoals in deze tijd van het jaar, met al die spreeuwen.  Soms achtervolgen zij de spreeuwen tot in de mast, zoals ik vanmiddag zag. Ondanks deze drieste actie was het dit keer mis. Maar de aanhouder wint en ik weet zeker dat er soms toch een spreeuwtje in een torenvalk eindigt. De lev

Benodigdheden om een paar uur te vogelen: verrekijker, fototoestel met telelens, stoeltje, eten en drinken. Een gezond mens torst deze bagage met gemak een paar kilometer met zich mee. Vroeger ik ook, maar de huidige versie van de Stadsvogelaar krijgt het niet meer voor elkaar. Op verre tochten was het al een tijdje zo, bijvoorbeeld bij het zoeken naar boomvalken in onbekend gebied. Daar was het een vouwfiets die ik tot pakezel promoveerde. Maar tegenwoordig laat mijn hart mij ook op minder verre tochten in de steek (ik neem hem het niet kwalijk hoor, mijn lieve hart, hij kan er ook niets aan doen).  De paar honderd meter tussen de parkeerplaats en een redelijk stil plekje in natuurgebied Spuimonding-West vormen sinds dit jaar een hindernis van formaat. Egale paden zijn daar niet, zodat de vouwfiets daar niet handig is. Gelukkig heb ik ook een opvouwbaar strandkarretje met twee dikke luchtbanden. Dat gebruikte ik al om over akkers te sjokken om met mijn telescoop dich

Er gebeurt altijd wel iets, zelfs op de meest ‘waardeloze’ dag. En meestal komt het uit, zoals een paar dagen geleden, toen Tino en ik na een stil Mallebos op ons dooie akkertje huiswaarts fietsten. Ineens tumult. Kraaien begonnen druk te roepen. Geroep van kraaien duidt er vaak op dat er iets aan de hand is in vogelland, meestal in de vorm van een grote roofvogel. En ja hoor, vanachter ons vandaan flitste een havik tevoorschijn. Hij stoof af op de boompjes langs de ijsbaan bij de Baljuwlaan. Een tel later zagen wij daar een houtduif, die werd aangestoten door de havik. De havik had echter niet voldoende grip en de duif ontkwam in een wolk van veren. Toen de havik en de duif al lang uit het zicht waren, keken wij met open monden toe hoe de laatste veertjes dwarrelden. Daarna pas vonden wij onze stemmen terug en spraken wij enthousiast over deze spectaculaire bonus aan het eind van een lauwe vogelmiddag. Gisteren overkwam ons iets soortgelijks op het Volgerland op Goe