Peterdestadsvogelaar

Vier stoere briljanten hangen aan de reling van een van de tuinstoelen; zij verzamelen moed om de sprong naar beneden te wagen. Er vormt zich net een vijfde, als een jonge ekster op de rugleuning landt. Door de trilling vallen de druppels eerder dan bedoeld op de zuigende terrasklinkers,  waar hun bestaan abrupt eindigt. Het is geen eenzaam einde, want er vallen honderden andere druppels, afkomstig van de ekster, die het water van zijn doorweekte verenpak schudt en daarna uitgebreid toilet maakt. Ik richt mijn blik op de border en zie tevreden hoe deze floreert. Het voordeel van een natte voorzomer: alles blijft langer fris en groen.  Als ik omhoog kijk, weet ik dat het voorlopig zal blijven regenen. Mij maakt het niet uit, want ik moet naar mijn werk en zal de komende acht uur hoog en droog zitten. Als het vanavond maar droog is, hoop ik, want dan wil ik nog even bij de boomvalken gaan kijken.   In deze tijd van het jaar gebeurt er niet veel bij de boomvalken. De vrouwtjesv

Het contrast tussen de grappige Hans Dorrestijn en de serieuze Nico de Haan is groot. Waarschijnlijk ligt hierin het succes van de tv-serie Baardmannetjes. Naast natuurlijk de opnames van de Nederlandse vogelpracht. Wat u waarschijnlijk niet weet, is dat ik zelf ook een paar keer per jaar baardman ben. De andere is vogelvriend Tino. Met hem ga ik regelmatig vogels kijken in een ander deel van Nederland. Dit doen wij kamperend, in onze kleine tentjes, op campinkjes zonder luxe, dus zonder elektriciteit of wifi. De scheerspullen laten wij dan thuis. Vandaar dat wij na een tijdje baardmannen zijn. Maar dat is niet de enige overeenkomst met Hans en Nico: het is vooral het onophoudelijke geleuter tijdens het hardcore vogelen wat onze avonturen, zouden ze op film vastgelegd worden, een kaskraker zouden maken. Hier nog zonder baard, op onze eerste avond. Voor onze voeten het begin van het kampvuur. Het afgelopen lange weekend hadden wij ons kamp opgeslage

Of je vogels ziet of niet, is niet alleen een kwestie van opletten, volhouden en geduld, maar ook van ervaring, kennis van het terrein, van geluiden en gewoontes van vogels. Weten waar je moet kijken, kijken naar sporen en kijken met je oren (dus eerst luisteren en dan pas speuren). Een beetje geluk tenslotte, is altijd welkom. Neem nu mijn avontuur van van afgelopen zondag, toen ik mijn zinnen had gehad op het waarnemen van sperwers. Deze mooie roofvogels hebben in deze tijd van het jaar jongen en zijn druk met het aanvoeren van vers vogelvlees. Weten waar ik moest kijken. Een kennis had mij verteld over een sperwernest in een bosje. Ik vermoedde al een nest, want ik zag er regelmatig sperwers, maar de tip van de kennis leidde mij naar het goede deel van het best nog grote bos . Hierna kostte het alsnog een paar uur speuren om het nest te vinden (vanaf het pad, want ik wilde niets verstoren). Dat had ik een paar weken geleden al gedaan, waarna ik het nest met rust li

Ruzie met een grasspriet. Dat heb je natuurlijk al gauw, als je net als ik voortdurend in bermen en velden zit om vogels te spotten.  Ook vanmiddag raakte ik slaags, toen een jonge boerenzwaluw vlak bij mij op een hek zat te wachten om gevoerd te worden. Hoe dichtbij hij ook zat, ik kon geen 'clear shot' maken, omdat stengels gras het beeld vertroebelden. Na heel wat geschuif met krukje, hoofd en lens, lukte het uiteindelijk om het vogeltje een beetje in beeld te krijgen en op de gevoelige plaat vast te leggen. Maar iedere foto is wel ergens onscherp. Op die plaatsen hebben volhardende sprieten een zwaar bevochten plekje in het beeld weten te bemachtigen.  En eigenlijk houd ik het meest van dit soort 'onvolmaakte' foto's omdat ze niet alleen het onderwerp in beeld brengen, maar ook het verhaal erachter en de omstandigheden van het moment. En of ze een keel kunnen opzetten: honger, honger hongerrrrrrrrr!

Graspiepers piepen niet alleen in het gras. Op paaltjes piepen ze ook graag. Maar omdat ze dan open en bloot zitten, draaien ze steeds het kopje omhoog om te kijken of er geen roofvogels aankomen.  Daardoor had deze even geen oog voor Tino en mij en konden wij lekker dichtbij komen. Wat in mijn geval een prima gelegenheid was om deze foto te maken. De graspieper die de lucht aftuurde op mogelijk gevaar