Peterdestadsvogelaar

Mijn boek is af. Het heet Alter Eega. Het was nooit de bedoeling om het uit te geven. ‘Probeer het gewoon,’ zeiden dezen en genen. "Oké," zei ik na lang wikken en wegen, "ik zal het naar 1 uitgever sturen." Kansloos natuurlijk. Gisteren ontving ik daarvan de beleefde bevestiging. Het is een leuk en goed leesbaar verhaal over twee meiden (jonge vrouwen), die ik mijn vriendinnen ben gaan noemen. Het zou zonde zijn als anderen ook niet met hen kennis zouden maken. Daarom zal ik het in eigen beheer gaan uitgeven. Als dat rond is, horen jullie dat. Uiteraard komen er in mijn verhaal ook vogels voor. Maar niet te veel natuurlijk. Gewoon zo af en toe, functioneel.  Hieronder een stukje uit het boek.       De mist heeft de fruitbomen opgeslokt. Slechts met moeite kan Laura de contouren van grillige, donkere takken onderscheiden. Eerder werd zij er nog triest van, omdat zij haar deden denken aan verkoolde vingers, maar na het opgewekte bericht van zo-even, kan zij er