Peterdestadsvogelaar

T egenwoordig bibbert alles, behalve mijn hart. Doel bereikt, zou je zeggen. En dat is ook wel zo, maar toch is de bijwerking ‘parkinsonisme’ poepvervelend.   Tienvingerig typen? Mijn vingers stuiteren over het toetsenbord en slaan van alles aan, behalve de juiste letters. Eten met mes en vork? Ha, ha, eer ik raak prik is mijn eten koud en vaak ligt het alweer op het bord voordat het in mijn mond zit. Wel uitdagend trouwens en je verveelt je niet snel. En fotograferen? Tja, dat vertelde ik verleden keer al. Vandaag het opnieuw geprobeerd. Ik moet toch ook kennis maken met mijn nieuwe camera.  Op de parkeerplaats bij de Beninger Slikken stuitte ik op een bijzonder tafereel. Iets waarvan ik eerst niet doorhad waar ik eigenlijk naar keek. Ja, naar een torenvalk op de grond. Maar wat deed die daar? Een fikse prooi te pakken misschien? Die schermen ze ook vaak af met hun vleugels ('mantelen' heet dat). Maar nee, ineens hoorde ik torenvalkengeroep: 'Prieeet, prieeet! Torenv

Daar ben ik weer. Het had weer even geduurd, maar met zo’n hart al het mijne is het altijd wel iets. Zo had ik al tijden moeite met het meenemen en hanteren van mijn fototoestel. Voor wie het wat zegt: een spiegelreflexcamera met een snelle vaste lens van 300 mm; bijna 2,5 kg zwaar). Niet kunnen fotograferen is in mijn geval niet kunnen bloggen. Tenzij ik foto’s uit mijn oude doos zou gaan gebruiken, maar dat wil ik niet. Alles wat ik laat zien moet recent zijn. Lang verhaal kort, na enig wikken en wegen (want ik had echt kwaliteitsspul) heb ik de hele handel van mijn fotografiespullen ingeruild tegen een lichtere camera met een vaste lens. Daar ga ik de komende weken mee oefenen. En nu maar hopen dat ik er acceptabele plaatjes mee kan schieten. De eerste zien jullie hieronder. Eerlijkheidshalve door Sandra geschoten, want ik trilde zo erg (van de Amiodaron) dat mijn foto’s onscherp werden. Ik zal dus een statief moeten gaan gebruiken. Lukt het daarmee nog steeds niet, dan zal ik de