Peterdestadsvogelaar

De eerste boomvalken zijn terug in het land. Spoedig hoop ik ook 'mijn' boomvalken weer terug te zien. Daarmee bedoel ik de vogels die ik de voorgaande jaren ook volgde. Zij komen namelijk elk jaar terug naar hetzelfde gebied.  Maar niet naar hetzelfde nest. Zij kiezen elk jaar een ander, meestal van een kraai. Wil ik uitvinden waar de boomvalk gaat broeden, dan is het zaak om uit te vinden waar geschikte nesten zitten.  Niet elk kraaiennest ziet er hetzelfde uit. Bovendien nemen boomvalken weliswaar mééstal kraaiennesten over, maar niet altijd. Ieder ander ondiep nest komt in aanmerking. In feite begluur ik daarom alle nesten in het boomvalkenterritorium (altijd van veilige afstand, door telescoop of verrekijker, om de vogels niet te verstoren). In vorige jaren heb ik ook wel eens geprobeerd om een gaaiennest te vinden. Dat was nooit gelukt, omdat gaaien meesters zijn in stiekem doen. Maar soms hoef je helemaal geen moeite te doen. Dat bleek twee weken geleden maar weer e

Skuumkoppe: lokaal gebrouwen, karaktervol donker witbier (6%). Het wordt geserveerd in een fles met rood etiket met eronder een tafereel van zee, strand, vuurtoren en zeevogels. Alleen het etiket al maakt dorstig. Volgens Tino is het goed te pruimen. Helaas kon ik zelf niet happen uit deze  schuimkoppende Texelse delicatesse. Sinds een klein maandje ben ik tegen wil en dank geheelonthouder: alcohol maakt mijn hart van slag. Ik moest het daarom doen met een alcoholvrij surrogaat: letterlijk een slap aftreksel.  De foto’s bewijzen dat Texel ook zonder alcohol goed te pruimen was. Daaronder een link naar de bierbrouwer, naar wie ik intussen een mail stuurde met de vraag om een alcoholvrij speciaalbier te brouwen, voor de kneuzen zoals ik. Natuurlijk kwamen wij de blauwborst tegen (Mokbaai) Ook op Texel gaat-ie onder (en mooi) Roodborsttapuit poseert (Mokbaai) Dit noem ik duinen. Groot, het leek Schotland wel! Een simpele fitis is ook mooi hoor

In de schaduw, wachten op... Texel, daar sluipt van alles door het duinstruweel. Volgens het bekende liedje wist Toon Hermans niet wat dat allemaal was. Gelukkig weten Tino en ik dat meestal wel. Maar weten wat erin zit en het te zien krijgen, zijn twee verschillende dingen. Sommige vogels houden er namelijk niet van om gezien te worden. De braamsluiper is er zo een (wat wil je, met zo’n naam!) Tino had er al een tijdje geen gezien, dus we deden er extra moeite voor. Zou het lukken ? De zang van de braamsluiper wordt vergeleken met een mitrailleur. Het geluid is namelijk een snel ‘te-te-te-te-te-te-te’. De vergelijking met een mitrailleur is vast verzonnen door iemand die nog nooit een ratelend machinegeweer van dichtbij heeft gehoord. Tenzij hij doelde op een door een spelend kind geïmiteerde mitrailleur; in dat geval voldoet het geheugensteuntje wel. Braamsluipers zijn dol op duinstruiken en die zijn er zat op Texel. Wij werden daarom regelmatig akoestisch besc

Texel. Ik was er nog nooit geweest. Ook niet op een van de andere Waddeneilanden. Tino wel. Dat was fijn, want hij wist daardoor de weg naar mooie plekken. Al gauw ontdekten wij dat de kneu goed vertegenwoordigd was. Overal zaten zij te zingen en te flirten. Met elkaar, maar soms ook met ons, zo leek het wel. Maar als wij te dichtbij kwamen, vlogen ze toch op. De mannetjes zijn in deze tijd van het jaar mooi op kleur. Zou er een willen poseren? Aan de Mokbaai genoten wij van onze koffie en boterhammen met kaas. De picknicktafel had het moeilijk, in dit door de zilte wind overheerste gebied. Dat merkte ik aan de afbladderende vernisschilfers op het tafelblad, die in mijn handpalmen prikten. Ik pulkte ze ervan af als vervellende huid van een verbrand lichaamsdeel. Naast de tafel lag een schelpenpad en een strook met braam en duindoorn. In een van de struiken zat een mannetjeskneu te zingen. Wij richtten de telescopen erop en de bontgekleurde vogel landde lensvullend op on

Tino schrok van mijn verschijning voor zijn deur. Ik zag namelijk asgrauw, waardoor hij overwoog om onmiddellijk de ambulance te bellen. Maar ik viel nog niet om, dus ging hij gewoon met mij op pad. Tijdens onze tocht wierp hij steeds een bezorgde blik op mij. Na een tijdje vroeg ik daarom “is er wat?” Hij antwoordde met de vraag of ik mij wel goed voelde, zo lijkbleek was mijn gezicht. Ik schoot in de lach en legde hem uit dat ik factor 50 op mijn gezicht gesmeerd had. Van Kruidvat, omdat dat goed werd aangeprezen en 4 keer goedkoper was dan andere merken. Rommel dus, want niet alleen Tino, maar ook anderen staarden mij vol meelij aan. Zij dachten in het voorbijgaan vast dat ik al met één been in het graf stond. Vandaag heb ik zonnebrand van Biodermal gekocht. Ook  factor 50. Ik heb het nog niet getest, maar het ruikt veelbelovend, namelijk nergens naar. Die goedkope troep van Kruidvat rook zo zoet, dat ik mij voelde als een schuimblok in een snoepfabriek. Morgen ga ik het ni