Peterdestadsvogelaar

Ze vlogen gisteren al een paar keer over mij heen. Eerst had ik geen aandacht voor ze, omdat ik probeerde om de koekoek te spotten. Toen ik die eenmaal gezien had, ging ik toch eens zitten voor die overvliegende grote bonte spechten.  Steeds landden zij in dezelfde boom in het bosje achter mij. Een nest(hol) misschien?  Na mijn krukje te hebben verplaatst vond ik het grof uitgehakte hol in een half verrotte wilg. Vader en moeder specht gingen er bij toerbeurt in met een mond vol insecten en kwamen eruit met niets, of soms met een pakketje poep. Ik vermoed dat de jongen nog klein zijn, want ik zag ze niet. Jongen die op uitvliegen staan, steken kun kopjes vaak naar buiten, nieuwsgierig naar de wereld buiten, weg van de claustrofobische benauwdheid van hun wieg. Mogelijk ben ik de komende week nog in staat om het vervolg van het verhaal vast te leggen. Zo niet, dan moeten we het doen met de foto’s van gisteren.  PS: de foto's zijn gemaakt van ruime afstand met een 600 mm lens en

  'Zijn het grote of kleine?' 'Wat?' 'Mantelmeeuwen.' 'Oh dat, ik denk kleine, want ik zie gele poten.' 'Ik zie geen poten, het gras is te hoog.' 'Jawel, die daar bij dat plasje.' 'Welk plasje, ik zie er drie.' 'Het meest linkse.' 'Oké, maar ik zie nog steeds geen poten…' 'Godver, hij is gaan zitten' 'Zullen we verder rijden?' 'Bij-jaat, waarom niet.' 'Aad? Wie is Aad?' En zo ging onze Babylonische spraakverwarring nog een tijdje door. Je zou er zo een hele melige podcast van kunnen maken. Maar daar hou ik niet van (wel van melig, niet van podcasts). PS. 'Bij-jaat' is dialect voor 'wel ja, goed hoor'. Dus toen Tino Bij-jaat zei, bedoelde hij eigenlijk. Goed hoor, waarom niet. Tino gebruikt het regelmatig, ik nooit. Gele poten: kleine mantelmeeuw.