Peterdestadsvogelaar

Hoe noem je een kind van de kip met de gouden eieren? Een goudhaantje natuurlijk. En het kind van een kip met gebakken gouden eieren? Een vuurgoudhaantje.  Dit soort gekke gedachten borrelen wel eens op als ik aan het vogelen ben. Zij vormen dan de inspiratie voor een stukje als dit. Dat komt goed uit, want Tino had al opgemerkt dat ik al een tijdje niets meer geschreven had. Ik antwoordde dat dat klopte en dat dat kwam doordat het niet zo fotogeniek weer was de laatste tijd. Ik kon daarom geen foto's maken. En omdat ik mijn verhaaltjes altijd vergezeld laat gaan van door mijzelf gemaakte actuele foto's waren er dus ook geen verhaaltjes.  Vandaag scheen eindelijk de zon weer eens en met die zon kwam ook de kans om weer eens een foto te maken. Van goudhaantjes natuurlijk.   

Ik weet niet hoe dat met u zit, maar tegenwoordig ben ik wat kouwelijk aangelegd. Komt het door de medicijnen, mijn lage bloeddruk, word ik gewoon een oude man of is het een combinatie van deze? Ik weet het niet. Wel weet ik dat ik de hele tijd koude handen en voeten heb, zelfs binnen. Vaak zit ik met een extra vest aan onder een plaid en dan nog heb ik het koud.  En dan moet ik ook nog naar buiten! Moeten is tegenwoordig het juiste woord, want ik sta niet te springen om het buiten nog weer kouder te krijgen. Zeker met het sombere weerbeeld van de laatste tijd. En dan te bedenken dat ik vroeger met geen tien paarden was binnen te houden. Zelfs als het vroor, struinde ik nog met mijn hengel langs de waterkant, vissend op snoek, mijn aas daar inwerpend waar het water nog niet dichtgevroren was. Maar ik moet dus naar buiten, want anders roest ik vast. Soms is de verleiding groot om toch binnen te blijven. Dan moet ik mezelf een paar grote schoppen onder mijn kont geven.  Gelukkig i

Zoals ik ook op 1 november 2019 rapporteerde, werd er flink op hazen gejaagd de voorbije herfst.  De hazen in de polder blijken de eerste week van het nieuwe jaar een perfect moment te vinden voor het starten van de werkzaamheden om de hazenstand te herstellen. Dat maakte ik vanmiddag althans op uit het onderstaande stel dat een stevig nummertje maakte.  De twee waren zo enthousiast dat het mannetje er bijna helemaal bij rechtop ging staan. Om hem ook in dat standje goed te kunnen ontvangen stak mevrouw haar achterste welwillend in de hoogte.  En die viezerik met die camera maar gluren. Net als de kraai trouwens.  Hitsig in de achtervolging