Peterdestadsvogelaar

Ik was een weekje weg. De reis ging naar het eiland Ikazia. Ondanks de Grieks aandoende naam ligt het helaas niet zonovergoten in de Egeïsche zee, maar midden in Rotterdam-Zuid. Een verblijf in Ikazia is zelden vrijwillig en was dat ook in mijn geval niet. De verzorging in het oord is op basis van all inclusive. Dus met inbegrip van alle maaltijden en drankjes, dagelijkse verschoning van bad- en bedlinnen, naar behoefte assistentie bij het wassen en dagelijkse verschoning van het appartement. Ik had bovendien een arrangement voor de hartbewaking (CCU). Hoewel het personeel haar best deed om mijn verblijf zo aangenaam mogelijk te maken en daar op kundige en zorgzame wijze in slaagde, was het niet allemaal even leuk. Het dieptepunt was het katheter-ritueel. De laatste keer dat ik dat bewust meemaakte, was op mijn zeventiende en toen ging het niet van een leien dakje. Ondanks de smalst mogelijke slang en een flinke scheut glijmiddel was het ook nu geen pretje. Niets e

Vroeg opstaan, ik ben er uitgesproken slecht in. Zin om eruit te gaan heb ik nog wel, zeker als het om boomvalken gaat, maar als de wekker mij meedogenloos en abrupt wakker schudt, protesteert mijn lijf hevig.    Meestal geef ik er gehoor aan en blijf ik liggen, maar dit keer niet, want om alles van boomvalken te kunnen zien, móet ik nu eenmaal ook wel eens heel vroeg gaan. En wat moet, moet. Ik ben om stipt half zeven in de polder. De zon is nog niet op. Brak als een balletje vraag ik mij af waarom ik dit ook alweer doe. Met een paar stevige slokken warme koffie probeer ik de motor aan te zwengelen. Kom op lijf, word eens wakker! Dan komt achter mij ook de zon uit bed. Die is geprogrammeerd tot vroeg opstaan. Hij mag alleen bij slecht weer blijven liggen. Vandaag is het echter helder. Daarom werpt hij zijn lakens af, die in de vorm van zacht oranje nevelslierten neerdwarrelen op het veld achter mij. Voor mij ligt een akker onder een dikke laag afgestorven aardappe