Peterdestadsvogelaar

“Ik zag een zwart-wit vogeltje, maar volgens mij was het geen kwikstaart.” Met die woorden kwam Sandra terug in ons huisje na een rondje over het park.  Mmm, daar moest ik even over nadenken. Een bonte vliegenvanger misschien? Ik hoopte het, want dat is ook zo’n vogeltje die bij ons niet voorkomt, behalve soms tijdens de trek, en die altijd weer leuk zijn om te zien. En zo gingen wij er de volgende dag op uit (een wandeling van 100 meter). Hij zou in een nestkastje zitten, maar toen wij er waren: niemand thuis. Niet direct in elk geval, want na een minuutje of tien wachten, streek hij neer in een boom naast het kastje. Joepie, het was er een!  Een beetje infantiel misschien, maar van zo'n waarneming kan ik het hele jaar nagenieten.   “Goed gespot Sandra!” Bonte vliegenvanger Bonte vliegenvanger op tak        

Mag ik twee flessen Fibo?  In een winkel vragen naar een niet bestaand product. Was er iets leukers dan dat? En dan verontwaardiging spelen: geen Fibo in huis? Wat een rotwinkel! De vraagtekenblik van de betrokken verkoopster veroorzaakte veel hilariteit, vooraf, want meestal bleef het bij voorpret. Helden op sokken waren we!  De Fibo bestaat dus niet. Maar de Mibo wel. Dat is namelijk de middelste bonte specht. Net zoals de Grobo de grote bonte specht is. De Mibo komt bij ons niet voor, of alleen bij hoge uitzondering. Dan komt heel vogelend Zuid-Holland uit zijn hol gekropen om zich te vergapen aan het dier, tot grote ergernis van de eigenaar van de tuin waarin het beest is opgedoken. Tenzij die er een slaatje uit slaat door entreegeld te vragen of peperdure koffie te schenken.   In Brabant en Limburg voelt de Mibo zich beter thuis. Je struikelt er nog steeds niet over, want meestal zul je toch een Grobo te zien krijgen, en vaak nog eerder zelfs een zwarte specht. Maar verle

"Kijk naar wat je hebt, niet naar wat je niet hebt" Aldus mijn moeder op haar sterfdag.   Op dit moment zit Tino vaker in de natuur dan ik. Voor mij geen eerste fitis of zwartkop of blauwborst. Vanmorgen was hij even bij mij langsgegaan (op de fiets, jazeker!) Het gesprek kwam op zijn blog. Hij had een stukje geschreven over wat hij de voorbije dagen allemaal beleefd had. Hij had het nog niet geplaatst, omdat ik het vanuit mijn lappenmand misschien pijnlijk zou vinden om te lezen hoe hij zich vermaakte. Maar wie ben ik om hem zijn pleziertjes te ontzeggen, zeker na de verschrikkingen die hij allemaal heeft doorgemaakt? Er was nota bene een tijd dat wij dachten dat hij nooit meer de natuur in zou kunnen... Daarom zeg ik: 'Schrijf maar op Tino, overstelp mij met duizenden woorden.' Zij zullen mij doen beseffen  dat ik een vriend heb, die na een vreselijk ongeval is opgekrabbeld, tot aan de eerste fitis, zwartkop en blauwborst aan toe, en die het verdient om daar met vol