Peterdestadsvogelaar

In sommige gezelschappen is het taboe, anderen zien er een aanlokkelijk experiment in en voor weer anderen is een triootje de gewoonste zaak van de wereld. Ook bij de kikkers in mijn vijvertje, die een ware parenclub hebben opgericht.  Het gaat al weken zo door, ’s nachts onder luid geknor. Zie eens wat een bergen kikkerdril al dat seksen al heeft opgeleverd.  Dat wordt weer oppassen van de zomer, als tientallen babykikkers aan de messen van de grasmaaier proberen te ontkomen (met succes, want ik zorg goed voor mijn kikkertjes, door oplettend te maaien).    

Moet ik meteen aan dat mopje denken: Jantjes vader had drie zonen, Kwik, kwek en... Inderdaad: Jantje. Peter en Tino. Kwek en Kwak. Eindeloos kwekken wij, vooral als er even niets in beeld is. Gisteren sloot ineens Kwik zich bij ons aan. Meer precies: een grote gele kwikstaart. Ook verleden jaar zat-ie er. Precies op dezelfde plek.Meer aan mijzelf dan aan Kwak vroeg ik daarom of het dezelfde zou zijn, om meteen het antwoord maar te geven: vast en zeker of op zijn minst een familielid. Hopelijk blijft-ie een tijdje hangen, zodat ook anderen hem nog kunnen bewonderen, daar in het Mallebos. Voor wie daar de tijd of gelegenheid niet voor heeft, geen nood! Met een welgerichte kwik (ik bedoel klik) ving ik hem met mijn camera.  Kwik werkte trouwens niet goed mee. Elke keer als wij dichterbij kwamen, scharrelde hij van ons vandaan - het eeuwige lot van de vogelaar. Vandaar dus die sterk uitvergrote, en niet zo scherpe foto.