Peterdestadsvogelaar

Gisteravond was ik met mijn moeder op stap. Het was ouderwets gezellig. Een vreemde gewaarwording, want ze is al negen jaar dood. Een van de pillen die ik slik, kan angstdromen veroorzaken; eindelijk eens een bijwerking waarvan ik kan meepraten. Lang niet altijd prettig, dat kan ik jullie verzekeren. Gelukkig duikt ook mijn moeder regelmatig op. Alsof zij haar kind vanuit het hiernamaals komt troosten, al kan ik niet meer bij haar in bed stappen (“Sst, voorzichtig, want anders maak je papa wakker”). Het mooie van dromen, is dat je weer even samen kunt zijn met dierbaren die er niet meer zijn. Mooi, en bij het wakker worden ook eventjes triest. Gelukkig roept dan de dag: “Peter, opstaan, je moet het leven vieren.” En dat doe ik dan, met volle teugen. Meer dan alleen maar soms vergezelt mijn moeder mij daarbij, tijdens het dagdromen. Logisch, want zij weet het leven als de beste te vieren. Zelfs nu zij dood is, in mijn betere dromen.     Deze ringmus is een droom waardig    

  In mijn jeugd was ik een echte nachtbraker. Niet in kroeg of discotheek, maar langs de waterkant, vissend op karper. Vier uur in de nacht thuiskomen was geen uitzondering.  Tegenwoordig is mijn kaars al ruim voor het avondeten op. In de avond naar buiten gaan, laat staan ’s nachts, zit er niet meer in. Balen hoor, want ik vis dan wel niet meer op karper, er is wel een hoop te zien en te horen in de late uurtjes.  Het stond al een tijd op mijn verlanglijst om in de avondschemering naar het Quackjeswater te gaan. Het verhaal ging namelijk, dat daar spreeuwen slapen, die zich verzamelen, en in het uurtje voor het slapen gaan rondzwermen. En(!), dat er dan sperwers komen (of haviken, of slechtvalken of, wie weet, boomvalken) die proberen om een van die spreeuwen te grazen te nemen. Sandra had vakantie. Tot mijn vreugde was zij ook te porren voor een schemerachtig avontuur. Wel op voorwaarde dat zij een rondje om het meer kon lopen, terwijl ik op de uitkijk stond. Zij had namelijk geen