Peterdestadsvogelaar

Opruimen is tijdverdrijf nummer een voor de door Corona tot thuisblijven gedwongen mens. Het is niet eens vervelend om te doen en nuttig bovendien (waarom doen wij het dan nooit, vraag je je af).  Dat wij het inderdaad weinig doen, kwam aan het licht tijdens het opruimen van een donker laatje. Daar vonden wij namelijk klantenpasjes van bedrijven die al lang niet meer bestaan. Bas Hollaar (geweldige kleding), V&D (een begrip voor velen), Blessing (heerlijk eten) en Rombout Kappers (een prima kapsalon volgens Sandra), allemaal bestaan ze niet meer. Net als alle dingen, zijn winkels vergankelijk. De vergankelijkheid komt in vele verschijningsvormen. Kijk maar eens in de spiegel (haha). Ook de herfst is er een goed voorbeeld van, want wat in de lente frisgroen ontsprong en in de zomer volop in bloei stond, is nu alweer aan het afsterven of aan het vergaan.  Maar zelfs in een herfstig bos bruist het van het leven. In het  Spuibos zaten tientallen goudhaantjes. Lang heb ik van die beweeg

Hogetonen-verlies. Ik zou een hoorapparaatje moeten, maar dat is nou ook weer zoiets. Dan moet je naar zo'n winkel, testen, kiezen en dat in Coronatijd. Ik zit ook niet te wachten op een buisje in mijn oor. Daar ben ik een enorme zeikerd in: naadjes, draadjes, merkjes, ik vind het allemaal irritant gekriebel. Kortom, ik stel het al een tijdje uit. Al een heel tijdje, want de eerste keer dat Tino wel goudhaantjes hoorde en ik niet, is al weer een jaar of vier geleden. Nadelig gevolg van mijn uitstelgedrag is dat ik waarschijnlijk een boel piepjes mis. Zou het daarom zijn dat ik het bladkoninkje maar niet vind? Soms is er iets anders aan de hand. Dan hoor ik wel een piepje, maar zie ik niet waar het vandaan komt. En heb ik het eenmaal gevonden, dan weet ik meteen waarom ik hem niet zag: omdat hij of zij goed verscholen in de bosjes zat. Dat maakte ik vandaag een paar keer mee en leverde een paar grappige foto's op met meer tak en blad dan vogel. Zo lang ik zo nu en dan nog zo iet