Peterdestadsvogelaar

Ik had de tafel afgeruimd en was bezig de restjes in bakjes te doen; een lekker maaltje voor later. Op het moment dat ik naar het keukenraam draaide, zag ik vanuit een ooghoek een flinke vogel voorbij flitsen en tot stilstand komen op het tuinhek. In een reflex dook ik achter het aanrecht weg. “Sperwer, sperwer”  riep in naar Sandra, die meteen nieuwsgierig kwam aansluipen. Toen ik terugkwam met mijn in tijgersluipgang gehaalde camera zat de sperwer er nog (het was een jong vrouwtje, wat ik zag aan de bruine kleur van haar rug). Tussen een kier van de luxaflex door bewonderden wij de roofvogel.    Mijn lens wurmde ik door de lamellen heen, wat gepaard ging met een scherpe tik van knikkend blik. Dit, noch het bewegen van de zonwering, bracht de sperwer van haar stuk. Ze bleef gewoon zitten.Tijdens het foto’s maken werd duidelijk waarom:  het dier had geen rechter oog. Zij was visueel gehandicapt en kon ons daarom alleen zien met gedraaide kop.  Was zij zo geboren, was ze he

Het voorjaar rolt zich in vast stramien uit over het land. Dat blijkt uit meldingen van overal vandaan: citroenvlinders, aardhommels, de tjiftjaf. Voorspelbaar, maar daarom niet minder leuk. Wie ziet er immers niet uit naar de mooie zonnige dagen die de lente in het vooruitzicht stelt? Ook mijn vijvertje doet mee aan de regelmaat van de seizoenen.   Een kikker legde vannacht haar eerste dril. Vandaag zaten er drie te kluwen.   Ik verwacht nog veel meer hitsig kikkervolk dat de nachten zal vullen met brommend en kreunend liefdesspel. Reikhalzend kijk ik uit naar wat het voorjaar nog meer zal brengen en ondertussen pluk ik de dagen.

Verleden week trof ik in de Spuimonding-West een dode en deels opgevreten haas aan. Het stoffelijk overschot lag precies op de plek waar ik een paar weken geleden een haas in de sneeuw fotografeerde (zie de foto bij mijn bericht van 4 maart 2018). Hij was toen erg dichtbij gekomen, wat wel vaker gebeurt, omdat ze nogal bijziend zijn. Maar daarna bleef hij zo stil vlak voor mij zitten, dat hij niet helemaal fit leek.  Nu ben ik natuurlijk geen expert in het herkennen van individuele hazen (eigenlijk vind ik ze allemaal op elkaar lijken), maar de combinatie van factoren en de plek doen mij sterk vermoeden dat het hier gaat om hetzelfde dier. Geen lekker plaatje, maar zo is de natuur nu eenmaal.   Klik hier om naar het bericht van 4 maart 2018 te gaan.

Wekenlang heb ik niet kunnen vogelen.  Dit kwam door een palet van omstandigheden, waarin ook de ‘kleur’ zwart prominent vertegenwoordigd was. Maar vandaag was er eindelijk weer eens gelegenheid om eropuit te trekken.  Spannend, want ik ben herstellend van een van de hierboven bedoelde omstandigheden en de vraag was of ik de voorgenomen fietstocht door de polder ongeschonden zou doorkomen. Voor de gezelligheid en de veiligheid had ik met Tino afgesproken.  Voor gezonde mensen is dit een fietstochtje van een kwartier, gerekend vanaf het huis van Tino. Gelukkig was er onderweg veel te bekijken: welkome excuses voor een korte of langere stop. Het waaide vandaag niet zo hard als de vorige dagen, maar de wind was nog wel koud, mogelijk omdat deze zich voortbewoog over nog deels bevroren plassen en sloten. Toch hing de lente in de lucht, wat wij merkten aan de narcistische grutto’s en tureluurs, die niets liever doen dan hun eigen naam roepen. In het Spuibos aangekomen ze

De zon gaat op in blauw Doet smaken naar meer Maar niet voor jou Dit keer Duikt hij onder in grauw Maakt plaats voor een nacht Zonder einde Dit keer Zien wij jou ooit weer? 

Wij krijgen een nieuwe badkamer. Ik had de hele week vrij om voor opzichter te spelen. Terwijl de monteur boven bezig was, zou ik mij nuttig maken in de tuin. Helaas, het vroor.   Het tuinieren moest dus wachten. Stiekem vond ik dat niet zo erg, want de harde oostenwind maakte het erg onaangenaam buiten. Gelukkig lag er nog een andere klus op mij te wachten: het actualiseren van mijn website en het herschrijven van de teksten. Een monnikenkarwei waar ik nu tijd voor had. Op verschillende momenten voelde ik mij daarbij echt een monnik, want als het warme water of het cv-water eraf ging, was het binnen net zo koud als in een tochtig middeleeuws klooster. Zaterdag was ik   het binnenzitten beu. Dik ingepakt trok ik daarom de verlaten Spuimonding-West in. Al het water was dichtgevroren en de weergoden hadden vrijdagnacht een witte deken over het landschap gelegd. Vogels en mensen vonden het maar niets daar. Daarom had ik het rijk bijna alleen (wat ik prima vond). Toen ik een