Peterdestadsvogelaar

Op mijn werk doen ze hun best om het de werknemers naar de zin te maken. Zo is het Cup-a-Soup-assortiment tijdelijk uitgebreid met exotische smaken, zoals Hongaarse goulash. Heerlijk voor wie zich even flauw voelt en toe is aan een opkikkertje.  Anderen worden niet door hun werkgever verwend, maar moeten zelf op jacht naar opkikkertjes. Zoals de jonge blauwe reiger, die vanmorgen aan de oever van ons vijvertje stond. In eerste instantie stond hij als een standbeeld. Maar reigers staan natuurlijk niet zomaar langs een vijverrand. Al snel bleek dit te kloppen, want voorzichtig begon hij op zijn lange stelten voorwaarts te bewegen, zijn spiedende oog gefixeerd op iets in de oevervegetatie aan de overkant. Na enkele minuten bracht hij zijn borst naar voren en het achterste deel van zijn nek juist naar achteren. Zo vormden zijn borst en nekspieren een krachtige veer. Een paar tellen later al ontspande deze zich en lanceerde met grote snelheid de dolk-achtige snavel, gevolgd de

Peter:   " Heb jij de koereigers al bekeken?" Tino : "Eh, neen… ik weet dat ze aan de Schuddebeursdijk zitten, ik heb het gezien op Waarneming.nl, maar eerlijk gezegd vind ik een winterkoninkje mooier…” Peter: "ik heb ze ook niet bekeken; eigenlijk heb ik helemaal niets met reigers." Tegen de tijd dat wij de Schuddebeursdijk nota bene kruisen, zijn wij de koereigers al vergeten.  Onderaan de dijk langs de Korendijkse Slikken ziet Tino een havik neerduiken in het gras. Daar lijkt de rover bezig met het overmeesteren van een prooi. Het gevecht speelt zich af achter een rietkraag, waardoor wij maar bij vlagen iets zien. Ik klim de dijk op in de hoop om van daaraf over de rietkraag heen te kunnen kijken. Wat volgt is een spektakel van heb ik jou daar. De havik blijkt zich op een haas te hebben gestort. Maar Langoor geeft zich niet zomaar gewonnen. Hij vecht letterlijk voor zijn leven. Even worstelt hij zich onder de dodelijke greep

De inwoners van Goeree Overflakkee noemen alles wat aan de overzijde van het water ligt ‘de overkant’ en iedereen die aan zo’n overzijde woont, noemen zij ‘overkanters’.  Natuurlijk bedoelen zij daarmee 'niet van hier'. Maar zo gedacht woon ik dus eigenlijk aan de overkant.  Heel verwarrend, want vandaag was ik zelf ook aan een overkant, namelijk aan de overzijde van het Spui op het eiland de Hoekse Waard. Maar het kan nog ingewikkelder, want ten opzichte van Goeree-Overflakkee ligt de Hoekse Waard ook aan hun overkant. Dus waar is nu de overkant? Gek word je van die Flakkeeënaren! Waar je niet gek van wordt, is de rust en stilte op de Hoekse-Waard en in het bijzonder in   het gebied tussen Goudswaard en Nieuwendijk. Daar ligt zo ver als het oog reikt natuur. De zon staat hier bijna de hele dag in je rug, waardoor het zicht er perfect is. Eenmaal op een uitkijkplek aangeland hoef je dus niet meer weg. En dat is precies wat mij vandaag gebeurde: ik belandde

Mijn ervaring met weersvoorspellingen is dat ze meestal kloppen als het over regen gaat. Dat bleek gisteren ook weer eens, want de voorspelde regen maakte dat Tino en ik  al voor de lunch verzopen katten waren. Omdat verbetering er ook niet in zat, waren wij om een uur al weer thuis. Dat moest anders kunnen... Vandaag na het werk was ik daarom in mijn eentje weer naar de Spuimonding-West gereden. Het was zonovergoten. In deze tijd van het jaar belooft dat de mooiste luchten en goede vliegomstandigheden voor de zeearend. Die beloften werden ruimschoots waargemaakt. Twee zeearenden waren er zelfs.  Het is dat ik ik het er nu nog even over heb, maar het natte pak van een dag eerder was natuurlijk acuut vergeten.  De zeearend onder de in paniek weg vluchtende ganzen De zon gaat hier zo mooi onder dat hij zelfs de grauwe gebouwen van de stad laat glimmen

De meeste kramsvogels broeden in Scandinavië en Finland. Daar zijn de winters te koud en te voedselarm. Nederland, met zijn zachte winters, is dus een fijne plaats voor ze om te overwinteren. En dat doen ze overal in onze omgeving, dus niet alleen in natuurgebieden op Flakkee (zie vorig blog). Overal waar bessen in de struiken hangen of in boomgaarden met afgevallen fruit zijn groepen kramsvogels te zien.  Vaak hoor je ze eerder dan je ze ziet. Zij roepen namelijk een herkenbaar en verdragend “tjak-tjak-tjak”.  Zij zijn een slag groter dan lijsters en merels, waar ze ook familie van zijn. Z eker in het begin, als deze prachtvogels ‘pas’ terug zijn, kan ik hun bonte verenpakjes langdurig bewonderen. Een palet van zachte tinten grijs, bruin, oranje en wit. De komst van de kramsvogels is de aankondiging van het begin van het najaar en koudere tijden (wie zou dat denken op een dag als deze, die een warmterecord heeft gebroken). Maar in de avonden is het al te voelen, ze komen e