Peterdestadsvogelaar

Het was niet omdat Sandra een feestje had, dat ik besloot om vanavond vreemd te gaan.  Het had een andere oorzaak.   Aan het eind van de middag, om vier uur, was ik nog trouw. Achter een haag van kornoelje zat ik in het hoge gras naar mijn boomvalken te kijken. Het plan was om later naar een ander koppel te gaan. Maar het stel dat ik in de gaten hield, deed helemaal niets. Wat als die andere ook in een passieve bui waren? Moest ik daar 12 kilometer voor omrijden? Daar kwam bij dat het licht ook niet goed was. Naarmate de middag overging in de avond, kreeg ik meer zin om het andere stel boomvalken eens een keer niet te bezoeken. Om half zeven hakte ik de knoop door. Ik stapte in mijn auto en reed naar de Beninger Slikken. Daar liet ik mij zakken in het korte gras om naar andere vogels te kijken. Het was bewolkt, maar de avond viel verrassend mooi over het land op de grens van Spui en Haringvliet. Zowaar kwam de zon er nog even bij. Iets na negen uur liet deze zich in de moo

De industrie van de Botlek heeft mij al een tijdje vergezeld als ik aan het einde van de afrit van de Hartelbrug de auto naar links stuur. Ik passeer een afzichtelijke lichtreclame aan de muur van een tuinmeubelzaak. Vervolgens rijd ik langs de lelijke woonboulevard en een nog lelijker industrieterrein en daarna doemen de in aanbouw zijnde KFC en Burgerking op.  Nog verderop, op de Baljuwlaan, heeft een gek onlangs een felverlicht reclamepaneel opgericht, metersgroot. Dat valt goed op tegen de groene achtergrond van het Vogelenzangpark, moet die idioot gedacht hebben. Het is een smet op de omgeving. Maar omdat het geld oplevert, mag het. Net als altijd als ik terugkom van enkele dagen in een prachtige omgeving, zoals verleden week uit Drenthe, denk ik “gatver! Wat doe ik hier?” Het kost even tijd om mijn draai weer te vinden. Zelfs de routine van het bezoeken van mijn boomvalken. Dat is niet erg, want het betekent dat ik er goed ‘uit’ ben geweest, dat nieuwe indrukken zijn

Ouderwetse cacaoblikken van Droste. Er staat een verpleegster op met eenzelfde cacaoblik op een dienblad, met daarop weer diezelfde afbeelding alleen kleiner en daarop weer dezelfde en zo voort. Wat dit met vogelen te maken heeft? De vogelkijkhut in het natuurgebied Diependal bij het dorp Oranje is alleen te bereiken via een tunnel.  Een honderdzestig meter lange nachtmerrie voor mensen met claustrofobie (wat Tino en ik niet hebben). Dat zou misschien anders zijn als het ding nog smaller en donkerder geweest zou zijn. De maker ervan snapte echter ook wel dat er dan geen enkele vogelaar meer naar binnen zou gaan. Daarom is het bouwsel geen bijna-dood-ervaring met alleen aan het einde licht, maar zorgen uitsparingen in het plafond ook onderweg voor lichtinval. Dit zorgt voor een bijzondere optische ervaring. Na het zien van de foto begrijpt u mijn associatie met het Droste-effect wel. De tunnel naar de kijkhut van Diependal Aan het einde van de tunnel bracht een wenteltra

Elk jaar proberen Tino en ik een paar dagen kamperend te vogelen.   Zou mijn kwakkelende gezondheid het dit jaar dwarsbomen?  Gelukkig niet. Ik voelde mij de laatste maand iets fitter, zodat wij de stoute schoenen aantrokken en naar Drenthe afreisden. Hoewel het een groene camping was, overheersten bonte kleuren: wij waren onbedoeld terechtgekomen in een hippiegemeenschap die zich in felgekleurde pofbroeken en -hemden bezig hield met yoga, biodanza, samenzang en holistische hugs.   Leuk om af en toe naar te kijken, maar om verder zo ver mogelijk van weg te blijven. Dat lukte overigens aardig, want wij zijn alleen om te slapen en te eten bij de tenten en brengen verder hele dagen en avonden door in het veld. Een van onze avondlijke sessies bracht ons bij een dammetje langs een sloot, van waaraf wij de weilanden konden overzien. Die gingen verderop via een bosrand en een pad over in een bos. Een uitstekende plek voor reeën of andere zoogdieren die, geholpen door de schemering

Voorne-Putten wordt van het vaste land van Nederland gescheiden door de Maasvlakte, Europoort en Botlek. Het is allemaal commerciële bedrijvigheid wat in deze met kanalen en havens  dooraderde industriegebieden  de klok slaat.  Allemaal?! Neen, niet allemaal, want één dorpje biedt weerstand aan het lawaai, de rook en het roet. Dat dorpje heet Rozenburg. De achtertuin van Rozenburg bestaat uit een langgerekt eiland dat de Nieuwe Waterweg en het Calandkanaal scheidt. Dit gebied wordt de Landtong genoemd.  Aan het einde, dik 8 kilometer verderop, zie je in het noorden Hoek van Holland liggen, in het zuiden de Maasvlakte en in het westen het zeegat naar de Noordzee.  Zoveel uitzicht geeft een enorm gevoel van vrijheid. Het eindpunt is daarom een geliefde plek om toerisme te bedrijven. Naast de auto, koelbox en verrekijker in de aanslag, want er is veel te zien: zeeschepen die binnenkomen of juist uitvaren, sleepboten, loodsboten… en vogels. Voor een vette bek kun je