Peterdestadsvogelaar

Na een hele dag vogelen met Tino was ik verkleumd thuis gekomen. In tegenstelling tot de voorbije dagen was het vandaag namelijk vinnig koud en vooral de wind had erg zijn best gedaan om de winter te promoten onder mensen die naar buiten waren gegaan. Het was best wel even wennen die kou, maar gelukkig waren wij er goed op gekleed. Eenmaal weer thuis was ik echter toe aan iets warms. Was dat even boffen, want Sandra had boodschappen gedaan en was toevallig bij bakker Voskamp langs geweest, die vanmorgen in de Nationale Oliebollentest als beste oliebollenbakker uit de bus was gekomen. Glunderend zette zij dus een zak oliebollen op tafel. Eigenlijk voor bij de koffie, maar toen zij voorstelde om er meteen een op te eten, zei ik natuurlijk geen nee. En het oordeel van deze proefpersoon luidt: heerlijk krokant, smakelijk en niet te vet. Een winnaar waardig. Hieronder ook foto’s van bolletjes. Geen oliebolletjes, maar verenbolletjes. Een ervan met een hele lange, sierlijke staa

Verandert het klimaat, staat er gewoon toevallig al weken een Zuidwestenwind of is er echt sprake van een super-el-niño? De overstromingen in Noord- en Zuid-Amerika en Noord-Engeland doen vermoeden dat het dat laatste is. Feit is dat het een warme groene kerst was in plaats van een koude witte. Dat vonden Sandra en ik niet eens zo erg op onze traditionele wandeling op tweede Kerstdag, want af en toe was het zonovergoten. In de kijkhut van Spuimonding-West nam Sandra zelfs even een zittend zonnebad ter aanvulling van haar voorraad vitamine D. Een ander voordeel van een beetje zon is het gunstige licht. Daarom werden deze foto’s van een biddende en duikende man torenvalk zo geslaagd. De ongestreepte grijze bovenstaart en kop van de mannetjesvalk is hierdoor goed in beeld gekomen. Nu maar hopen op een wind die draait naar Oost, waarmee de kou alsnog kan binnenstromen.

Als je met meer individuen in een huis woont, zul je de voorzieningen moeten delen. In mensenland was dat vroeger heel normaal; grote gezinnen, kostgangers. Nu zijn veel mensen het niet meer gewend. Wij ook niet. De kinderen zijn het huis uit en logés hebben wij nooit.  Maar wat niet is, kan nog komen. Misschien in de vorm van kleinkinderen, ooit, of kostgangers opgelegd door de staat, als het met de vluchtelingen echt uit de hand loopt. In mijn tuin wordt de badkamer al lang gedeeld. De vijver dient als ligbad voor vissen, kikkers en wat er nog meer onder water leeft. Een blauwe reiger komt af en toe pootje baden. In de oeverzone baden merels en eksters. Kleine vogels zijn niet zo happig op de vijver, alsof zij iets vrezen vanonder het diepere water iets verderop, een snoek wellicht ( die er niet in zit, maar weten zij veel)? Het door mij geplaatste vogelbad (een plastic onderschaal van een bloempot) werd al meteen door Ralph geconfisqueerd om uit te drinken. M

De vorm van de snavel van een vogel zegt iets over wat hij eet. Kleine puntige snavels peuren in gaatjes en kiertjes naar kleine insecten of zaadjes. Brede snavels kunnen zaden of nootjes kraken. Sommige snavels zijn ware multi-tools, zoals stevige, puntige ekstersnavels: insecten, zaden, vogeleieren, kuikens of vuilniszakken, zij kunnen er alles mee. Andere snavels, zoals de lange dunne snavels van kolibries vragen juist om specialistisch gebruik. De vorm zegt iets. Niet alles. Een roodborst en een koolmees hebben ongeveer dezelfde snavelvorm. Toch zul je een roodborst zelden een zonnepit zien kraken. Vogels hebben hun eigen voorkeuren en behendigheden. En dat is maar goed ook, want als elke vogel hetzelfde zou eten, zouden er tekorten ontstaan. Door ieder net iets anders te eten, kan elke vogelsoort een kostje bij elkaar scharrelen. Een roodborst met een bes in de bek. Dat riep vele vragen bij mij op. Ik kon de bes niet plaatsen bij de puntige snavelvorm en b

Vandaag maakte ik bij de Beninger Slikken een filmpje van de man torenvalk uit he t vorige bericht die een muisje te pakken nam. In het begin van het fragment zi e je dat de tak beweegt, maar dat de valk zijn kop op de zelfde hoogte houdt. Dit om zijn bli k ongestoord te kunnen focussen. Vanaf de dertigste secon de zie je de m uis al spartelend zijn laatste adem uitbl azen onder de kn ijpende roofvogel poot. Klik op het filmpje hieronder om het te bekijken. Een paar tips: klik op You tu be op het "hokje" s ymbool r echts onderin (volle dig scherm) en o p HD 1080 P.   Toets a ls het fi lmpje k laar is op " Esc" van je toetsenbord .

Vandaag was ik ouderwets op pad met Tino.  Vogelen afgewisseld met gesprekken. Over wat we de laatste tijd zoal meegemaakt hadden, over onze gezamenlijke hobby schrijven en over de natuur om ons heen. En natuurlijk werd er gelachen en hielden wij soms onze mond, om te genieten van het heerlijk buiten zijn. Tino en ik zijn ervaren vogelaars. Wij hebben al heel wat soorten gezien, maar ook heel veel niet. En juist omdat wij zo ervaren zijn, vinden wij dat laatste helemaal niet erg. De druk om te “scoren” is er niet. Dat maakt het vogelen pure ontspanning. Ook het gewone vinden wij nog bijzonder. Wij hebben ons aangeleerd om de tijd te nemen om wat langer en preciezer naar gewone vogels te kijken.   Neem nou zo’n torenvalk. Iedereen ziet er wel eens een fladderend op één plek in de lucht hangend (biddend), speurend naar muizen. Op onderstaande foto's zie je een mannetje. Kijk toch eens naar die grijze, vaag gestreepte kop, het glanzende bolle valkenoog, het wenkbrauwtje,