Peterdestadsvogelaar

Did you ever read about a frog who dreamed of being a king… and then became one? (Neil Diamond; I am I said)   Een paar avonden geleden werden wij midden in de nacht gewekt door een geluid dat elk jaar rond deze tijd in onze tuin te horen is. Burrrrp, burrrp, burrrrrrrrrrp! Een weinig opwindend geluid, afkomstig van een zeer opwindend tafereel, voor kikkers tenminste . P arende kikkers, in voorgaande jaren soms wel twintig . O p, over en aan elkaar. Leuk om in close-up te fotograferen. Daarom had ik ’s morgens op discrete afstand van de vijverrand mijn camera op het statief gezet. Mijn afstandsbediening had ik paraat in de zak van mijn jas gestopt. Helaas, de kikkers waren verdwenen en tot overmaat van ramp deed de zon dat ook. Het pak wolken waarachter hij weggekropen was, begon zelfs druppels los te laten. Het fotograferen van de glibberige orgie moest dus even op zich laten wachten, zodat ik naar de Beninger Slikken vertrok (zonder afstandsbedi e ning, zoals u

Omdat het gistermiddag na een druilerige ochtend opklaarde, ging ik met fototoestel en statief op pad om foto’s te maken van steltlopers bij de Beninger Slikken. Een dag ervoor had ik mij een beetje vergist in het weer en was ik te dun gekleed. Ook mijn kaplaarzen waren wat optimistisch, want na een paar uur over de modderige dijk sjokken, waren mijn voeten verkleumd.    Guur, koud, maar erg mooi Omdat het gisteren nog steeds guur was, had ik mij warmer gekleed in mijn jagersjas, mijn gewatteerde broek, mijn waterdichte wandelschoenen en over mijn broek mijn gaiters, om te voorkomen dat de wind door mijn pijpen omhoog zou kruipen.  Zo comfortabel ingepakt zat ik achter een rietkraag over het terrein te turen. Daar landde nota bene een graspieper pal voor mij in het gras. Ik bracht mijn camera in stelling, greep naar het vakje van de afstandsbediening en merkte tot mijn frustratie dat die daar niet in zat: het ding zat nog in mijn andere jas, waar ik hem even had op

Tennisvereniging LTV de Hartel bestaat 50 jaar. Op tennispark Het Kleine Bos heb ik eind jaren 1960 van mijn moeder leren tennissen, op baan 6, de "Essobaan". Toen was het er altijd al gezellig en dat is heden ten dage nog altijd zo. Er staat sinds een paar jaar een nieuw clubhuis, dat modern is, maar toch niet heeft ingeboet aan gezelligheid. Een knap staaltje. Het park ligt sfeervol tussen het groen van het Hartelpark en dat maakt dat het er goed toeven is. De roodborst: een van de vaste muzikanten op het tennispark Afgelopen zondag werd het nieuwe clubseizoen geserveerd met het openingstoernooi.  Dit evenement kreeg extra inhoud, omdat rolstoeltennister Esther Vergeer, een clinic gaf.  Met ingang van 2016 kunnen namelijk ook rolstoeltennisers bij De Hartel terecht. Een goede zaak! Ook kregen leden de mogelijkheid om kennis te maken met de nieuwe tennisleraar, luisterend naar de intrigerende naam Orlow.  Ik kom nog regelmatig op De Hartel, hoewel ik

Eens in de zoveel tijd ga ik ouderwets op stap met Tino. Vandaag gingen wij het pontje over en dan via Korendijk de Hoekse Waard in. Tino en ik hebben nooit grote verwachtingen over wat we kunnen gaan zien. De ervaring leert dat er altijd wel iets moois voorbij komt. Bij mensen die niet zo veeleisend zijn als wij is dat al gauw het geval. Daarom waren wij erg in onze nopjes toen wij bij het haventje van Nieuw Beijerland al werden getrakteerd op een zingende winterkoning, die voor de verandering eens mooi bleef zitten. Het zonnetje in mijn rug zorgde voor de juiste belichting en zo maakte ik een aardig plaatje. Winterkoninkje laat zijn stembanden trillen A an de voet van  de dijk langs de Korendijkse Slikken kon de sni jdende wind ons niet raken. De ochtendzon was al lekker warm. Toen wij in het gras z aten met een kop koffie in de handen en het geluid van een baltsende veldle euwerik op de achtergrond, passeerde een slechtvalk op nog geen 100 meter. Wij