Peterdestadsvogelaar

Mijn vriend is van zijn ongeluk hersteld. Na het betalen van de ziektekosten kon ik hem zaterdagmorgen ophalen. Het liefst wilde ik meteen met hem op pad, maar het weer werkte niet mee. Gelukkig was er nog werk aan de winkel in de tuin.  Gisteravond, zonnig en zwoel, was het dan toch zo ver.  Mijn kameraad zat veilig in zijn eigen tas en die lag weer in mijn fietstas. Die zou niet nog eens zijn nek breken. Ik wilde via de nieuwe brug over de Oude Haven, De Kraanvogel, naar het Hartelpark fietsen om zangvogels te begluren. Maar bij de Oude Maas aangekomen werd mijn aandacht getrokken door een knalgele, horizontale Eifeltoren, rustend op een ponton, die in bedwang werd gehouden door krachtige sleepboten. Allemaal mensen, waaronder fotografen en filmers, hadden het zich gemakkelijk gemaakt op het gras van de dijk. De meesten leken verwachtingsvol naar iets uit te zien.  Ik hoorde dat de constructie lag te wachten om op het juiste moment onder de Spijkeniss

T oen mijn lens aan gruzelementen lag en ik weer fotografieloos moest gaan vogelen, dacht ik dat het mij eenvoudig zou afgaan. In feite fotografeer ik pas een paar jaar en al die jaren daarvoor had ik het toch ook naar mijn zin gehad? En daarbij: voor wie doe je het, want de meeste foto’s belanden in mijn archief. Ik verwachtte hooguit even afkickverschijnselen te ervaren, maar die zouden gauw verdwijnen.   Vol goede moed probeerde ik het gemis van mijn camera te vergeten en ouderwets van het vogelen te genieten. In Lesbos leverde het zelfs een gewichtsbesparing op van bijna twee kilo: een flinke verlichting bij het wandelen door de bergen. En eenmaal thuis hervatte ik mijn zoektocht naar boomvalken.  Ik ging volkomen ‘cold turkey’ en slaagde glansrijk voor de test; makkie, eitje, easy-piecy. Want "who needs a camera?" Toch? Nou, vergeet het maar! Het voelde als een amputatie van een onmisbaar lichaamsdeel om de lens niet paraat te hebben. Natuurlijk geno

Ik verzorg mijn optische spullen goed. Veel apparaten die ik gekocht heb, zijn nog in perfecte staat. Mijn verrekijker bijvoorbeeld gaat binnenkort zijn 28 e jaar in en heeft nog geen krasje op de lenzen.  U zult mij er niet op betrappen om een vette lens zomaar met een tissue af te vegen. Eerst kijk ik zorgvuldig of er geen zandkorrel in de weg zit. Meestal neem ik de vlek voor lief tot ik weer thuis ben. Meer nog doe ik mijn best om vlekken te voorkomen. Ook mijn camera en telelens krijgen die zorgvuldige behandeling. Maar ondanks alles: een ongeluk zit in een klein hoekje. In mijn geval was dit kleine hoekje Lesbos, waar wij een paar weken geleden op vakantie waren. Er was geen aardbeving voor nodig, slechts een ongelukkig moment van onachtzaamheid. Bij het zwembad, waar de rest van mijn gezelschap lag te bakken, was het mij te heet. Daarom had ik bedacht om op een van de kliffen naast het hotel te gaan zitten lezen, met de kop in de verkoelende wind, camera paraat