Peterdestadsvogelaar

Je zou er zo aan voorbij fietsen, aan zo’n minuscuul blauw stipje in een zee van herfstkleuren. En ik ben ervan overtuigd dat mij dat ook vaak gebeurt. Ondanks mijn speurende blik die altijd alert is op blauwe stipjes. Stipjes die ijsvogels blijken te zijn, de meest tropisch ogende vogelsoort in ons koude kikkerland.  Verleden week was ik het slootje al bijna gepasseerd toen ik abrupt aan de noodrem trok. Ik rolde mijn fiets een meter terug, richtte de verrekijker en bingo! Behoedzaam de camera gepakt, en hopen dat ik niet te erg zou beven. Najaar en winter zijn de ideale seizoenen om ijsvogels te spotten. Ze vallen dan net iets meer op in het bladerloze struikgewas aan de rand van heldere sloten. Je zou ze zo maar kunnen spotten in je eigen woonwijk. Tenminste als ze met de rug naar jou toegekeerd zitten, want hun borst heeft de kleur van een dor herfstblad. Dus: laat de blikken maar eens speuren en fiets of wandel er niet aan voorbij.  Het stipje En de uitvergroting van het stipje

De kramsvogels zijn gearriveerd. Ieder najaar bezoeken ze onze omgeving om besdragende struiken leeg te eten. Of afgevallen fruit in boomgaarden. De meeste broeden in Noord en Oost-Europa, maar Tino en ik vonden ook eens een broedende kramsvogel in een laag boompje langs een weg in de bebouwde kom van een plaatsje in de Hoge Venen in België. Sporadisch broeden ze ook in Nederland, in onze zuidelijke en oostelijke provincies.  Over Tino gesproken: hij gaat vooruit, kan weer lopen en verstaanbaar praten. Maar veel kan hij ook nog niet. Hij moet hard trainen om met de Kerst een dagje thuis te zijn. Terug bij de kramsvogels. Ze  zitten meestal in grote groepen bij elkaar, vaak tussen koperwieken, en zoals vanmorgen ook tussen spreeuwen. Steeds als er onraad was (zoals een roofvogel), ging de hele bende de lucht in. Van die actie heb ik geprobeerd wat foto’s te maken. Vanuit de auto, lekker lui en warm, want het was waterkoud deze ochtend, die in mist was ondergedompeld.  Een zittende kra

Wat de boomvalk voor mij is in de zomer, is het smelleken in ‘de winter’: het toppunt van vogelaarsgenot.  Deze kleinste Europese valk broedt in Noord-Europa en Schotland, en overwintert onder andere in Nederland, of trekt er doorheen richting warmere oorden. Klein, sierlijk en dodelijk snel. Ze zitten graag op een kluit in kale bruine akkers. Ik was maandag op de terugweg naar huis, toen een kleine bruine vogel voor mijn auto langs flitste. Ik wist het meteen, stuurde de berm in en maakte een abrupte stop. Verrekijker richten en daar ging zij hoor, als een speer! Met de akker als achtergrond was zij haast onzichtbaar (wat ook de bedoeling is, om vogeltjes te kunnen verrassen). Een snelle uitval, een hoek naar boven, toen weer in een hoek naar beneden, een korte achtervolging.... Dit keer ontsnapten de leeuweriken.  Het smellekenvrouwtje streek neer op een   grote kluit. Ver weg, zoals meestal, maar ik kreeg haar toch nog een beetje op de foto. Een bewijsplaatje noemen ze zo’n matige