Peterdestadsvogelaar

Een zichzelf respecterend vogelaar dient ook de wetenschap. Daarom doen Tino en ik elk jaar mee aan de winter-roofvogeltelling, die volgend weekend gaat plaatsvinden.  Ook tellen wij mee in het PTT project van Sovon.  PTT staat voor Punt Transect Telling. Daarbij tellen wij rond deze periode 20 vaste punten langs een route, die in ons geval tussen Geervliet en Spijkenisse ligt. Bij elk punt tellen wij precies 5 minuten alle aanwezige en langsvliegende vogels. Soms zijn het er heel veel, soms weinig of geen. Op de een of andere manier komt het vaak precies niet uit en heb je geen zin. Ondanks dat wij ons dus vrijwillig hebben opgegeven. Het wordt dan een vervelende verplichting. Stom hè? Dan moeten wij echt zin maken. Eenmaal bezig, is het dan weer heel leuk.  Vorig jaar belandden wij met de fiets in ijskoude regen. Prompt was ik de week erna dan ook ziek. Dit jaar was ik de weken voor de telling ziek. Ik ben nog maar net op de been. Daarom heb ik de telling in twee etappes

Over de halsbandparkiet (hbp) die op bezoek was in mijn tuin, schreef ik een stukje voor de krant. Ik weet nog niet of het geplaatst wordt.  Wat ik wel weet, is dat de foto's in de krant nooit goed uitkomen. Daarom plaats ik er alvast een van deze exoot op mijn blog.  Het zijn prachtige vogels , deze 'lawaaipapegaaien'.  De huismus, die tegenwoordig ook vaak bij mij komt buurten, is trouwens ook mooi. Een allochtoon en een autochtoon. Wat niet helemaal waar is, want ook de huismus is eigenlijk een allochtoon. Maar hij is al zo lang in Nederland dat hij volkomen ingeburgerd is. Zal het de hbp ook zo vergaan? halsbandparkiet, mannetje Huismus, mannetje

Het is niet eenvoudig om luwte te vinden in de oorden waar Tino en ik het liefst rondstruinen: desolate gebieden met fenomenale uitzichten. Open landschappen dus, waar de wind vrij spel heeft. Gisteren vonden wij toch een mooie locatie waar de koude en gure wind geen vat op had, pal aan de oever van het Haringvliet.  Het gebied leek ideaal voor zeearenden. Die moesten bijna wel verschijnen en zou dat gebeuren, dan zouden wij  zo'n luxe beleg op onze saaie bruine boterhammen zeker niet afslaan. Achter ons lag een groot rietveld, met erachter weilanden, een dijk en landerijen en daar weer achter de felle winterzon, die onze blikken in het horizontale dwong. Hij bescheen het riet op zo’n manier dat het leek of het hele veld gloeide met een glinsterend laagje aluminiumfolie eroverheen om te voorkomen dat het zou verbranden. Het was een prachtig gezicht, dit natuurlijke ovengerecht. Overigens kwam de temperatuur aan de rand van het veld, waar de wind zich onbelemmerd liet ge

  Niet elke vogel is een acrobaat.  Dat bewijst het vogelvoederhuisje in mijn tuin. De meeste kleine vogels vliegen er probleemloos naartoe. Maar niet altijd even onbevangen, want als klein vogeltje is het altijd oppassen bij zo'n voederplaats. Ook de sperwers weten immers waar mensen vogels voeren en zien deze plaatsen als een bron van vers scharrelvlees. Maar heeft zo'n kleintje eenmaal bepaald dat er geen gevaar is, dan vliegt het probleemloos naar het huisje toe. Ook grotere vogels bezoeken het huisje. Kauwen, eksters en laatst zelfs een gaai. En al past het amper, toch lukt het ze om erin te gaan zitten.  Hoe anders dan de Turkse tortels.  Die kunnen wij beter omdopen tot Turkse stuntels. Wat een klunzen zijn dat! Op het dak landen lukt ze wel. Maar daarna: treuzelen, aarzelen ,'zal ik? of zal ik niet?' Werkelijk waar, voordat de eerste eindelijk de sprong waagde, was er een halve dag verstreken (wat heet sprong? hij moest met een kwart draai een spronget