Peterdestadsvogelaar

Black Friday, wat een kul. Wie dat verzonnen heeft? Toch blijkt het een aanstekelijk concept te zijn geworden, want er is geen winkel die er niet aan mee doet. En zelfs de vogelwereld blijkt te zijn besmet met het virus. Dat leek vandaag althans het geval, in mijn tuin, waar de vogels in de rij lagen om hun inkopen te doen. Nu kan het zijn, dat ik dat een beetje in de hand gewerkt had, want eergisteren had ik bij de Action een vogelvoederhuis gekocht voor het luttele bedrag van € 12,50 (inclusief FSC keurmerk). Daar moest ik nog wel 12 schroeven voor in houtjes draaien, maar toen had ik ook wat. In alle vroegte had ik er meelwormen op gelegd. Daar had ik verleden jaar een zakje van gekocht bij Vivara.  Ik had de wormen (eigenlijk larven van kevers) gekocht om ook de roodborsten en heggemussen in mijn tuin te kunnen bedienen. En die eten er ook van, maar vlak de mezen niet uit! Zodra de meelwormen er lagen, waren die er als de kippen bij. Die mezen zijn net mensen. Ze vinde

Een tijdje terug heb ik de bloempotjes die op mijn bijenhotel stonden leeggehaald en schuin op hun kop gezet. Ik dacht daar later wat mos of stro in te stoppen, om als huisvesting voor andere soorten insecten te kunnen dienen. De vogels die mijn tuin regelmatig bezoeken, zagen er vanmorgen kennelijk vacante kamers in. Zij inspecteerden ze grondig. Het kan ook zijn dat de bloempotten meteen al gekraakt waren door ongeduldig kriebelgespuis dat de komst van stro of mos niet wilde afwachten. Niet slim, want dan kun je zomaar in een mezenmaag belanden. Wel grappig. Je plaatst zo’n hotel voor bijen en onbedoeld bedien je er ook andere dieren mee, zoals in dit geval vogels. Overigens is het bijenhotel ook door bijen goed gebruikt, want bijna alle pijpjes waren van de zomer dichtgemetseld. Hopelijk heeft het de bijenstand goedgedaan.  Een koolmees inspecteert een kamer En kijkt meteen even bij de onderburen Ook een pimpelmees zocht wat van zijn gading

Verdwalen (of afdwalen) is iets wat ik mij niet kan veroorloven. Gezonde mensen lopen laconiek een extra rondje, of een paar kilometers meer, maar die spankracht heb ik niet. Strand ik ergens, dan moet ik mij laten ophalen en mij tot die tijd warm en droog houden, eten en drinken. In bekend gebied kan ik aardig inschatten wat mij te wachten staat. In onbekend gebied moet ik mij serieus voorbereiden. Daar ga ik zelden zonder kaart, kompas, eten, drinken en vuur op pad. Die kaart en dat kompas vinden sommige mensen overdreven, “want in Nederland kom je toch altijd thuis?”  Zij wel ja. In mijn jeugd had ik geleerd om kaart en kompas goed te gebruiken. Maar de finesses was ik intussen vergeten. Sandra’s navigatievermogen was nihil en juist zij voelde de behoefte om er iets over op te steken, want wat als mij iets zou overkomen? Hoe haalt zij dan hulp of weet zij de hulpdiensten naar onze locatie toe te halen? Natuurlijk, wij hebben Google, maar uitgerekend als je die nodig

Een paar dagen terug beschreef ik hoe een torenvalk jaagde boven de polder van Fikkershil. De dag erna dacht ik even terug te gaan om nog eens van het spektakel te genieten. Dat pakte helaas anders uit... Dit keer waren het andere predatoren die in Fikkershil op jacht waren. Ruim tien man ‘sterk’ hadden zij het op hazen voorzien. Enkele langoren wisten te ontsnappen; de meeste waren kansloos. Er wordt van tijd tot tijd gejaagd in de polders. Meestal speelt dat zich af buiten onze waarneming, omdat wij stadse bezigheden hebben, zoals werk. Wij stedelingen zijn het niet meer zo gewend om te zien hoe een geschoten haas over zijn eigen voorpoten heen ter aarde stort. Soms ligt het haas niet meteen stil en kronkelt en draait het nog een tijdje. Die krijgt dan een genadeklap. Soms kan dat niet meteen, omdat er nog geschoten wordt. Soms zijn meerdere klappen nodig. Het zijn taferelen waar een stadsmens niet vrolijk van wordt.  De jacht oogt misschien wreed en sommigen vinden h