Peterdestadsvogelaar

Gisteren merkte een van mijn trouwe lezeressen op dat de Stadsvogelaar een beetje stil was. Ik antwoordde dat dat klopte. “Griep gehad, nog lang gehoest en nog steeds een beetje kouwelijk en bang om meteen weer kou te vatten. En dan ben ik ook nog de voortuin aan het herinrichten”. Mijn voortuin was al een tijdje een doorn in mijn oog. In het midden lag een onhandig perk omzoomd met buxus. D e randen van de tuin waren lager dan de laag aarde die erin lag. Dat kwam omdat ik een paar jaar geleden een vijver gemaakt had en de uitgegraven aarde naar de voortuin had verplaatst. De borderranden van mijn tuin konden dit niet aan, waardoor de grond er steeds overheen spoelde. Ik had dan ook besloten om het perk samen te voegen met de voorste border en het pad dat er nu nog tussen lag te verplaatsen naar het terras. De nieuwe, grote border zou ik voorzien van een opstaande rand, zodat de aarde letterlijk binnen de perken bleef. Eigenlijk een leuk project en de gelegenheid om wat pl

De Saharazon is onverbiddelijk. Een verdwaalde ontdekkingsreiziger strompelt door het hete zand. De uitputting nabij, brandblaren op handen en gezicht: een kreeft gekookt in zijn eigen vel. Uit opengebarsten lippen klinkt erbarmelijk: “water, geef mij water!” Het woestijnvolk toont mededogen en schenkt hem enkele druppels kamelenmelk uit een geitenlederen zak.  Hoe anders is het decor in mijn tuin, waar de zon zich al dagen niet heeft laten zien. Bewolking, mist en natte regen voerden de boventoon. Gisteren in de loop van de avond zakte de temperatuur weer   onder het vriespunt. Vijver en drinkbakken zijn dichtgevroren en daarin ligt de overeenkomst met de zinderende woestijn: watergebrek.  Maar gelukkig heeft het een beetje gesneeuwd, zodat de vogels niet uitdrogen. Met enige regelmaat zie ik dat ze een minuscuul kristallen vlokje naar binnen werken. Mezen, vinken, de heggenmus en zelfs de goudhaan in de conifeer, die sneller weer weg was dan ik mijn camera kon richten.