Peterdestadsvogelaar

" Een eekhoorn!" Nu ziet Tino hem ook. Het ranke diertje klimt over de stam van een kolossale eik, dwaalt over dunne takken naar rechts, neemt een sprong, en met zijn staart als roer zeilt hij zo de top van een kleine spar in. Van onze aanwezigheid, op nog geen 15 meter afstand, trekt hij zich niets aan.  Het sparretje fungeert de volgende 10 minuten als podium voor een show van klauteren, knagen en  krabben. Het knaagdier met de guitige kraaloogjes, de behendige pootjes en de soms haast doorschijnende lange staart, brengt ons in verrukking. Een passerende fietser stopt en geniet met ons mee. Domper. Ik heb het wel vaker geschreven: de meest fotogenieke momenten doen zich voor op de dagen dat je geen camera bij je hebt. Zo ook vandaag. Die had ik gisteren wel bij mij. Toen maakte ik twee foto's van een zingende heggenmus. Ook prachtig.  Een eekhoorn houden jullie van mij tegoed.   

Toen ik 32 jaar geleden mijn eerste vakdiploma haalde, kreeg ik van mijn vader een bonus van 1000 gulden. Ik legde er zelf 1000 gulden bij en kocht een half jaar later mijn eerste echte verrekijker. De 31 ½ jaar daarna waren mijn kijker en ik onafscheidelijk en beleefden wij samen de mooiste avonturen. Deze winter begon de rubber bekleding van mijn dierbare metgezel los te raken; het was het eerste mankement na al die jaren. Ik vond het een goed moment om een andere kijker aan te schaffen. Dit keer werd het geen Zeiss, en ook geen Swarovski, omdat ik niet weer 2.000 (intussen euro's) aan een kijker wilde uitgeven. Daar komt bij dat de goedkopere kijkers tegenwoordig nauwelijks onderdoen voor de dure. Ook verwacht ik niet dat hij nog eens 31 jaar moet meegaan (of beter: dat ik zelf zo lang niet meer meega). Kort gezegd: ik zocht een zo goedkoop mogelijk alternatief, dat vooral ook licht moest zijn, of in elk geval niet zwaarder dan de Zeiss. En het is gelukt. Ik heb nu een Vorte