Peterdestadsvogelaar

Mag ik mezelf iets vragen? Ik zag bij Serious Request mensen met ALS Die door die ziekte bijna dood of dood waren Hadden graag hun leven nog geleefd Dat is toch erg? Vindt volgens mij iedereen   Op andere plekken op de wereld vinden ze dit maar soft Met raketten, drones, bommen en granaten nemen ze levens als kerstkransjes van een glazen schaal Net zulke levens als van die arme ALS-patiënten Of vergelijk ik appelen met peren? Zijn gebombardeerde levens andere levens? Minderwaardige levens die vrijelijk verwoest mogen worden Of hoeft mededogen niet verder te gaan dan de eigen voordeur? Niet verder dan het eigen volk, niet verder dan het eigen geloof?   Maar hoe zit het dan met Jezus’ andere wang? Waar ergens is die verloren gegaan? Of geldt Jezus niet voor iedereen? Of de naastenliefde die hij predikte? Zo van: Jullie daar, jullie vieren Kerstmis, moeten jullie zelf weten Wij niet, wij vieren andere feesten En mogen levens pakken zoveel als we wille

Op dagen als vandaag ben ik graag op het hoofdpad van het Mallebos. In de luwte, zon in de rug. Onder mijn kont mijn mini-stoeltje. De stam van een jonge beuk geeft steun, geen comfort. Hier zit altijd wel wat. Maar nu even niet. Veeleisend ben ik niet, dus ik blijf geduldig zitten. Twee dames vragen of ik de hertjes gezien heb. Ze zeggen geen 'reetjes' en dat snap ik wel. Hoe dan ook: ‘Niet gezien, nee.’ Eindelijk beweging. Een vuurgoudhaan dwarrelt door het struweel. Ik laat mijn camera liggen. Ze zijn te mooi om uit het oog te verliezen. En te snel. Dan nog meer beweging, boven mij, in de top van een els. Eerst een, dan drie en dan wel twintig putters. ‘Ziet u iets wat wij niet zien?’ vraagt een man, die met vrouw en hond langsloopt. Hoe kun je ze missen, zoveel puttertjes, denk ik. Ze weten waarschijnlijk niet eens wat het zijn. Ik heb geen zin in een praatje, zit hier juist om alleen te zijn. Daarom lieg ik en zeg: ‘Nee, ik zit te wachten of er iets komt.’ Vl